Στην τρίτη και πιο φιλόδοξη σκηνοθετική του απόπειρα, ο δημιουργός του έξυπνου κολεγιακού νουάρ «Brick» (2005) επιλέγει να μεταχειριστεί με ευρηματικό τρόπο μια πολυχρησιμοποιημένη θεματική του σινεμά φαντασίας: στο ευφάνταστο σενάριό του, το ταξίδι στο χρόνο γίνεται εφικτό σε ένα κοντινό μέλλον και επιτρέπει στα πιο ισχυρά μέλη του οργανωμένου εγκλήματος να το χρησιμοποιούν προκειμένου να ξεφορτώνονται όσους θεωρούν ανεπιθύμητους. Με την βοήθεια μιας χρονομηχανής τα υποψήφια θύματα στέλνονται πίσω στο παρελθόν και εκεί επαγγελματίες δολοφόνοι αναλαμβάνουν να τα σβήσουν δια παντός από τον κοσμικό χάρτη. Ένας τέτοιος ικανότατος εκτελεστής είναι και ο Τζο, ο οποίος ύστερα από μια μακρά και προσοδοφόρα θητεία στον υπόκοσμο ανακαλύπτει κάποια στιγμή, προς μεγάλη του έκπληξη, ότι ο αμέσως επόμενος στόχος που του ανατίθεται να εξοντώσει είναι ο ίδιος του ο εαυτός.
Το «Looper» ξεκινά από αυτή την άκρως δελεαστική ιδέα, βάζει τον Μπρους Γουίλις και τον (σχεδόν αγνώριστο κάτω από το έντονο προσθετικό μακιγιάζ) Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ να υποδυθούν τον ίδιο ρόλο, απλώνεται σε μια πλούσια και γεμάτη αυτοπεποίθηση πρώτη ώρα, ανοίγεται στις πιθανότητες ενός σύνθετου σεναρίου, συνδυάζει την γοργοκίνητη δράση με την σπιρτόζικη φαντασία και ξυπνά ευπρόσδεκτες μνήμες από κλασικές ταινίες του είδους, όπως οι «Δώδεκα Πίθηκοι» του Τέρι Γκίλιαμ και ο «Εξολοθρευτής» του Τζέιμς Κάμερον.
Μόλις, όμως, η ιστορία αποφασίζει να εγκατασταθεί σε ένα απομονωμένο αγρόκτημα στη μέση του πουθενά και να φέρει τον ήρωα σε επαφή με μια μοναχική μητέρα και το μυστηριωδών ικανοτήτων μικρό της αγόρι, το φιλμ χάνει μεγάλο μέρος της γοητείας του, εισάγει μια αχρείαστη υποπλοκή που αφορά τηλεκινητικές δυνάμεις και καταφεύγει σε συναισθηματισμούς και σεναριακές λύσεις που μοιάζουν εύκολες και βεβιασμένες.
Παρά τις όποιες αδυναμίες της, ωστόσο, και παρ’ όλο που είναι φανερό ότι αδυνατεί να υπερπηδήσει έναν πήχη που θέτει από νωρίς πολύ ψηλά για τον εαυτό της, η ταινία του Ρίαν Τζόνσον πηγάζει από ένα σινεμά που δεν διστάζει να πάρει ρίσκα και προσπαθεί να φανεί όσο το δυνατόν πιο διαφορετικό σε ένα σημερινό κινηματογραφικό τοπίο όπου βασιλεύει πλέον η τυραννία της επανάληψης και της χιλιομαγειρεμένης συνταγής.
