Πρωτότυπος τίτλος: My Week With Marilyn
Σκηνοθεσία: Σάιμον Κέρτις
Πρωταγωνιστούν: Μισέλ Γουίλιαμς, Έντι Ρεντμέιν, Κένεθ Μπράνα

Πλοκή: Θέλοντας απεγνωσμένα να κερδίσει το σεβασμό του Χόλιγουντ και να την πάρουν στα σοβαρά, η θρυλική ηθοποιός ταξιδεύει στο Λονδίνο το 1956 για να πρωταγωνιστήσει στην ταινία "Ο Πρίγκηψ και η Χορεύτρια", δίπλα στον Λόρενς Ολίβιε. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο του Κόλιν Κλαρκ , ο οποίος ήταν βοηθός του Ολίβιε την εποχή εκείνη, η ταινία εξερευνά μια πλευρά της Μονρόε που δεν έχουμε ξαναδεί.

Γνώμη: Κινηματογραφικά παραλειπόμενα για το γύρισμα μιας διάσημης ταινίας και άγνωστα ερωτικά κουτσομπολιά για την εύθραυστη γυναίκα που κρυβόταν πίσω από τον μύθο της Μέριλιν, αποκαλύπτει αυτή η ταινία.
Μέσα σε μια μάλλον χαλαρή πλοκή η Μισέλ Γουίλιαμς κερδίζει ένα δύσκολο (σχεδόν τρομακτικό) στοίχημα και λάμπει μιμούμενη, με μοναδική άνεση, μια σταρ που κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να μιμηθεί.

Το πρόβλημα όμως είναι η ουσία της ίδια της μίμησης έτσι όπως την έχουμε συνηθίσει σε ταινίες που βιογραφούν διάσημους ηθοποιούς και τραγουδιστές.

Έχω δηλαδή την αίσθηση ότι ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Ρέι Τσαρλς, ή ο Τζόνι Κας εξαφανίστηκαν στις ταινίες “Τσάπλιν”, “Ρέι” και “Walk the Line”. Ακόμη κι αν οι ερμηνείες των ηθοποιών που τους ερμήνευσαν (Ρόμπερτ Ντάουνι τζούνιορ, Τζέιμι Φοξ, Γιοακίμ Φίνιξ) ήταν εξαιρετικές, δεν κατάφεραν να αποδεσμευτούν από την αγωνία της μίμησης.
Όλοι ξέρουμε καλά πως ακριβώς ήταν ο Τσάπλιν, ποιος ο λόγος λοιπόν να τον ξαναδούμε με το πρόσωπο ενός άλλου ηθοποιού ο οποίος αγωνιά για να αποδείξει ότι μπορεί να τον μιμηθεί;

Το ίδιο ερώτημα εκκρεμεί και στο “Επτά Μέρες με τη Μέριλιν”.

Η μόνη ίσως διαφορά με άλλες βιογραφίες είναι ότι το “Επτά Μέρες με τη Μέριλιν” επικεντρώνεται σε μια μικρή χρονική περίοδο λίγων ημερών και δικαιολογεί την ύπαρξή της προσπαθώντας να φωτίσει, όχι ολόκληρη την προσωπικότητα της ηθοποιού, αλλά μια αθέατη πλευρά της.

Όσο για την ίδια την Γουίλιαμς, οφείλει κανείς να ομολογήσει ότι είναι εξαιρετική. Παρόλο που η Μέριλιν στοιχειώνει κάθε της κίνηση, αυτή καταφέρνει να αποκρυσταλλώσει μερικά ψήγματα αλήθειας. Ξεφεύγει, επίσης, αρκετές φορές από την παγίδα της μίμησης και αναζητά μια διαφορετική εσωτερικότητα στο παίξιμο της. Δεν είναι μόνο το «σχήμα Μέριλιν», αλλά και η κρυμμένη προσωπικότητα μιας άγνωστης γυναίκας.

Στο Λονδίνο του 1956 ο Λόρενς Ολίβιε (Κένεθ Μπράνα) ετοιμάζεται να σκηνοθετήσει την πρώτη (και τελευταία όπως αποδείχθηκε) κωμωδία του, το «Ο Πρίγκιπας και η Χορεύτρια» με πρωταγωνίστρια την Μέριλιν (Μισέλ Γουίλιαμς). Και καθώς η χημεία των δύο ηθοποιών δεν λειτουργεί με τίποτα και οι καυγάδες τους δημιουργούν προβλήματα στην παραγωγή, η Μέριλιν πλησιάζει το νεαρό βοηθό του Ολίβιε, τον Κόλιν Κλαρκ (Εντι Ρεντμέιν) και ζει μαζί του ένα σύντομο και ανολοκλήρωτο έρωτα.

Ο ίδιος ο Κλαρκ ήταν μια ιδιαίτερη προσωπικότητα: γιος ενός διάσημου ιστορικού τέχνης και αδελφός ενός επίσης διάσημου βουλευτή και υπουργού του Συντηρητικού κόμματος, προσπαθούσε όλη του τη ζωή να αποδεσμευτεί από το οικογενειακό αριστοκρατικό βάρος.
Η παρουσία του στο γύρισμα και η σχέση του με την Μέριλιν τού έδωσε την ευκαιρία που ζητούσε.

Το πρόσωπο κλειδί στην ιστορία είναι δηλαδή ο Κλαρκ και ο άγνωστος- αλλά πολύ καλός- Ρεντμέιν κλέβει την παράσταση. Είναι εξάλλου ο μόνος που δεν προσπαθεί να μιμηθεί κανένα.

Ορέστης Ανδρεαδάκης