Πανέμορφη, λυρική, βάναυση, η έβδομη ταινία των Ταβιάνι δεν είναι απλώς ένας από τους πιο απρόσμενους Χρυσούς Φοίνικες, εν πολλοίς οφειλόμενος στον τότε πρόεδρο της επιτροπής Ρομπέρτο Ροσελίνι.
Εγγραφή στο στρατευμένο σύστημα αισθητικών αξιών των Ταβιάνι της αληθινής ιστορίας ενός αγοριού από τη Σαρδηνία που εξεγέρθηκε ενάντια στην πατρική καταπίεση, το "Padre Padrone" είναι κυρίως μια σπαρακτική διάχυση της βαρβαρότητας στην αγκαλιά της μουσικής.
Αυτής που υψώνεται πέρα από τα σχήματα της ηθογραφίας για να ανακαλύψει τη γυμνή αλήθεια των ενστίκτων, της (μεταφορικά εννοούμενης) πατροκτονίας, της γνωριμίας με τον Άλλον.
Αυτής που μεταξύ των τραγουδιών της επαρχίας και ενός κονσέρτου του Μότσαρτ, αφήνει να αναδυθεί ένας επαναστατικός οπτιμισμός, για να τον "παγώσει" στο φινάλε, σε ένα πλάνο-εικαστική σύνθεση μίσους και στοργής.
Εκεί όπου συμπυκνώνονται οι κεφαλαιώδεις αντιφάσεις των σχέσεων εξουσίας για τους Ταβιάνι, που εδώ δε μας παραδίδουν το δικό τους "1900", αλλά κάτι μεγαλειωδώς απλούστερο.
Κωνσταντίνος Σαμαράς
