Δημιουργώντας και αναπτύσσοντας πλήθος τεχνικών που τώρα πια θεωρούνται βασικό λεξιλόγιο της κινηματογράφησης (χωρισμός σε μέρη της οθόνης, τράβελινγκ, αργή/γρήγορη κίνηση, διπλοτυπία, πάγωµα καρέ, ζουµ, animation), ο Βερτόφ φτιάχνει ένα ιμπρεσιονιστικό πορτρέτο της χαοτικής ενέργειας της πόλης, της πολυσυλλεκτικότητας των κατοίκων της, αλλά και ένα σχόλιο πάνω στις ιδέες και αξίες του σοβιετικού κόσμου.
Ως αλληλλουχία εικόνων με εξαιρετικά ισχνό σκοπό - την καταγραφή της καθημερινότητας των Σοβιετικών πολιτικών - το πρωτοποριακό φιλμ καταφέρνει κάτι το σπουδαίο: να αναδειχθεί σε ένα πανέμορφο εικαστικό ποίημα και σε εντυπωσιακή επίδειξη των δυνατοτήτων της κάμερας - νεότευκτου τότε μέσου. Μια πληθώρα από τεχνικές εμφανίζονται στο πόνημα του νεωτεριστή Βερτόφ καθιστώντας τον οπερατέρ όχι απλό θεατή μα ξεναγό και διερμηνέα της σοβιετικής καθημερινότητας.
[Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ]
