Κωμική αναβίωση μιας νεανικής αστυνομικής σειράς με εύστοχο κάστινγκ, αυτοσαρκαστική διάθεση και ορισμένα ξεκαρδιστικά γκαγκ παρεξηγήσεων και απρόοπτων, που όμως συχνότατα εναλλάσσονται με χοντροκομμένα αστεία, βγαλμένα θαρρείς από σεξοκωμωδία συνταγής. Άνισο το αποτέλεσμα.

Η δημοφιλής αστυνομική σειρά των τελών της δεκαετίας του '80 «21 Jump Street» σε μια ελεύθερη κινηματογραφική εκδοχή, με τους βασικούς συντελεστές (ανάμεσα σε άλλους και το πρωταγωνιστικό δίδυμο Τζόνα Χιλ και Τσάνινγκ Τάτουμ, που συνεργάστηκαν ο πρώτος στο σενάριο και αμφότεροι στην παραγωγή) να κρατούν από την πρωτότυπη πηγή μονάχα την ιδέα του ειδικού αστυνομικού παραρτήματος και να την προσαρμόζουν στο προφίλ μιας σύγχρονης κωμωδίας της σχολής του «Superbad», με την όποια πικάντικη έως αναρχίζουσα διάθεση αυτή συνεπάγεται.

Ομολογούμε πως μας άρεσε πολύ η χημεία των φυσιογνωμικά ασύμβατων ηρώων, γελάσαμε με την ψυχή μας και με σχεδόν όλα τα γκαγκ που προκύπτουν από το μπέρδεμα των ψεύτικων ταυτοτήτων τους (κάτι που τους αναγκάζει να συμπεριφέρονται κόντρα στην περσόνα και στις συνήθειές τους), την αναβίωση των μετεφηβικών τους αγχών ή τις παρενέργειες του ναρκωτικού πάνω τους.

Ωστόσο, παραδίπλα σε κάθε έξυπνο κωμικό εύρημα βασισμένο στην πλαστοπροσωπία ή την παρεξήγηση υπάρχει κυρίως στο δεύτερο, πιο χαοτικό μισό του φιλμ, και μια χοντράδα τουλάχιστον εξωφρενική.

Και είναι το διαρκές αυτό φλερτ με τη φτηνή σεξιστικού τύπου φάρσα και όχι τόσο η διάτρητη μέσα στο ούτως ή άλλως αυτοπαρωδιακό κόνσεπτ αστυνομική πλοκή που εμποδίζει τη φιλόδοξη ταινία των Φιλ Λορντ και Κρις Μίλερ («Βρέχει κεφτέδες») από το να ξεπροβάλλει σαν μια γνήσια έκπληξη, όπως ήταν προ διετίας το ανάλογου πνεύματος αλλά πολύ πιο απολαυστικό «Μπάτσοι από τον πάγκο».

Ρόμπι Εκσιέλ