Κατασκοπική περιπέτεια με καταιγιστικό ρυθμό και μία πρωταγωνίστρια που επιτέλους πείθει ότι θα μπορούσε να κάνει τους αντιπάλους της με τα κρεμμυδάκια και στην πραγματική ζωή.
Μετά το επιεικώς απαράδεκτο “Contagion”, ο Στίβεν Σόντερμπεργκ επιστρέφει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, ακόμη και όταν βαριέται: τη σέξι ταινία δράσης. Προσοχή, ο επιθετικός προσδιορισμός δεν αφορά σε μια ενδεχομένως προκλητική όψη της πρωταγωνίστριας (αν και η Τζίνα Καράνο στον ρόλο της Μάλορι φροντίζει να επιδείξει τα πλούσια ελέη της), ούτε σε κάποια ερωτική χημεία μεταξύ των προταγωνιστών.
Το σέξι του Σόντερμπεργκ μεταφράζεται σε όρους καθαρά κινηματογραφικούς: τη μη γραμμική αφήγηση, τον συγκοπτόμενο ρυθμό, το απολαυστικά χορογραφημένο ξύλο και, φυσικά, την ατέρμονη εναλλαγή συμμαχιών και προδοσιών με την ίδια ταχύτητα που χρειάζεται η Μάλορι για να ακινητοποιήσει κάποιον από τους αντιπάλους της.
Η ιδιωτική μισθοφόρος με τον δικό της κώδικα τιμής θυμίζει κάτι από Μπορν και Τζέιμς Μποντ ταυτόχρονα, καθώς δρα ως αυθεντική κατάσκοπος, που ζει και αναπνέι στον 21ο αιώνα. Μία δουλειά στραβώνει, εκείνη βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα και πλέον δεν μπορεί να βασιστεί σε κανέναν από τους παλιούς της συνεργάτες για βοήθεια. Πρέπει να βρει τη λύση μόνη της, εναντίον όλων.
Οι ανατροπές της πλοκής είναι αναμενόμενες και η ιστορία αντλεί την έμπνευσή της από δεκάδες κατασκοπικά θρίλερ του παρελθόντος, ωστόσο η ματιά του Σόντερμπεργκ -που εδώ δανείζεται εξίσου από τον Ταραντίνο και τον Πόλακ-, αλλά και ο θηλυκός κεντρικός χαρακτήρας προσφέρουν μία απολαυστική φρεσκάδα.
Η Τζίνα Καράνο, πραγματική πρωταθλήτρια στις Μικτές Πολεμικές Τέχνες και προσωπική ανακάλυψη του Σόντερμπεργκ, μας συστήνει μία από τις πλέον πειστικές ηρωίδες δράσης που έχουμε δει ποτέ στη μεγάλη οθόνη: Όμορφη αλλά γήινη, σκληροτράχηλη χωρίς να είναι επιτηδευμένη, λιγομίλητη και ικανή να κάνει μόνη τις όλες τις επικίνδυνες κασκάντες. Όπως είναι μάλλον αναμενόμενο, όπου ο διάλογος πυκνώνει ή τα close-up είναι επιβεβλημένα, η Καράνο προδίδει τον υποκριτικό ερασιτεχνισμό της, αφού το βλέμμα της δεν διαθέτει την ενάργεια μιας επαγγελματία ηθοποιού.
Παρόλα τα προβλήματα, ωστόσο, ή τα κλισέ, η “Τιμωρός” παρακολουθείται ευχάριστα χάρη στον γοργό και κλιμακούμενο ρυθμό της. Μπορεί ο Σόντερμπεργκ να μην κατάφερε να φτιάξει ακριβώς “μία ταινία της Παμ Γκρίερ, σκηνοθετημένη από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ”, όπως ήταν η φιλοδοξία του, αλλά πλησίασε αρκετά.
Φαίδρα Βόκαλη
