Κάτι σαν μοντέρνα εκδοχή της «Λυσιστράτης», η βασισμένη σε πραγματική ιστορία ταινία του Ρουμανογάλλου σκηνοθέτη Ράντου Μιχαϊλεάνου επιλέγει μια ανάλαφρη προσέγγιση σε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, καταλήγοντας συμπαθητική και καλοπροαίρετη αλλά χωρίς δόντια.

Έχοντας δηλώσει στην αρχή της ταινίας του ότι η ταινία μπορεί να είναι 'αλήθεια ή παραμύθι’, ο σκηνοθέτης Ράντου Μιχαϊλεάνου παραδέχεται ότι μέσα στις προθέσεις του δεν είναι η αυστηρά ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας των γυναικών του αραβικού κόσμου ούτε ένα αμείλικτο κατηγορητήριο. Αντίθετα, προτιμά μια αναπάντεχα ανάλαφρη προσέγγιση της ιστορίας, με κάποιες σκοτεινές πινελιές, για να πει την ιστορία του, κάνοντάς την πιο εύπεπτη – και γι’ αυτό αδύναμη σαν επιχείρημα.

Ίσως αυτό να είναι ένα βλαβερό στερεότυπο, το να περιμένεις μια ταινία για την ακόμη εξοργιστική κατάσταση της γυναικείας χειραφέτησης στον αραβικό κόσμο να είναι μια καταθλιπτική, άβολη εμπειρία. Ίσως ό,τι έχουμε συνηθίσει όσον αφορά τα χαρακτηριστικά των πολιτικών ταινιών με τέτοια μηνύματα να είναι λάθος και όποιο κινηματογραφικό είδος να μπορεί να εξυπηρετήσει αντίστοιχους σκοπούς. Αλλά στην «Πηγή των Γυναικών» η επιλογή για έναν χιουμοριστικό, κάπως ζαχαρένιο τόνο, παρόλο που είναι σεβαστή, και η προφανής διάθεση για ένα καλό τέλος, τελικά αποδυναμώνουν την κσταγγελία.

Μένει μια καλοφτιαγμένη και καλοπροαίρετη ιστορία, με άφθονο τοπικό χρώμα και σχεδόν καρτποσταλική φωτογραφία, αν και κάποιες προσθήκες (όπως το εύρημα με τα σατιρικά τραγούδια που περιλαμβάνονται στην πλοκή) είναι μεν αυθεντικές αλλά φτάνουν στα όρια του κιτς και ίσως ήθελαν περισσότερη σκέψη στην εκτέλεσή τους. Οι ντόπιες φυσιογνωμίες, όμως, και οι φυσικές τους ερμηνείες τραβούν την προσοχή από το κάπως αφελές σενάριο και στο κέντρο της ιστορίας κυριολεκτικά λάμπει η Λέιλα Μπεκτί ως η δυναμική κοπέλα που ξεκινά την όλη περιπέτεια, ενώ γλυκύτατη είναι και η ιστορία αγάπης που μοιράζεται με τον άντρα της.

Χριστίνα Λιάπη