Εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τον αθέατο κόσμο των ανθρώπων που τροφοδοτούν τη βιομηχανία του χάλυβα με πρώτες ύλες, τις οποίες βρίσκουν στα σκουπίδια. Ενα σχόλιο πάνω στην Ελλάδα των μαχαλάδων που βαδίζει χέρι-χέρι με εκείνη της Ακρόπολης, καθώς και στον αδυσώπητο, σύγχρονο μηχανισμό κέρδους.

Τα όνειρα μεγάλων χαλυβουργιών για σχεδόν τσάμπα μέταλλα, οι περιβαλλοντικές υποχρεώσεις της Ελλάδας και το δυτικό όνειρο μιας στρατιάς παράνομων μεταναστών συναντιούνται σε μια σειρά παραγκουπόλεις, στη σκιά του Παρθενώνα. Τρεις Ρομά, δύο Ινδοί, ένας Τούρκος και ένας Έλληνας, δείγμα μόνο της απέραντης στρατιάς των ντεσπεράντος που ανακυκλώνουν τα μέταλλα μιας ολόκληρης χώρας, είναι οι ήρωες της «Πρώτης Υλης» - όπως πρώτη ύλη για την καπιταλιστική ευημερία αποτελούν και οι ίδιοι.

Το ντοκιμαντέρ καταγράφει την πορεία πίσω από τους τροφοσυλλέκτες της σύγχρονης Ευρώπης, σε ένα ταξίδι που δύσκολα φαντάζεται ο μέσος καταναλωτής: εκείνο των ανακυκλούμενων μετάλλων από τα καρότσια ρακοσυλλεκτών και εξαθλιωμένων μεταναστών μέχρι τη χρησιμοποίησή τους στην κατασκευή σύγχρονων αρχιτεκτονικών ναών -και όχι μόνο. Ο Χρήστος Καρακέπελης, μεθοδικά και αθόρυβα, πιστός στην περιθωριακή του θεματολογία - θυμηθείτε το εξαιρετικό “Σπίτι του Κάιν”, που αφορούσε φυλακισμένους βαρυποινίτες - διεισδύει σε μία κοινότητα ξεχασμένη από θεούς και ανθρώπους και αποτυπώνει με τον φακό του τη σαπίλα που κρύβεται πίσω από την ανοικοδόμηση ενός ανώτερου βιοτικού επιπέδου.

Με διακριτική κάμερα, ελλειπτικό λόγο και φροντισμένες εικόνες, η “Πρώτη Ύλη” δίνει φωνή στους ανθρώπους των οποίων το ίχνος, ενώ είναι κυριολεκτικά συνεχώς μπροστά μας, ουσιαστικά δεν υπάρχει σε κανένα κατάστιχο. Ευτυχώς, ο Χρήστος Καρακέπελης επανορθώνει αυτή την κοινωνική και ιστορική αδικία με ένα σκεπτόμενο ντοκιμαντέρ.

Φαίδρα Βόκαλη