Πειστικός ο Χοκ στην ακροβασία του ανάμεσα στην πραγματικότητα και την φαντασίωση αλλά φειδωλό το σενάριο στην μελέτη αυτών ακριβώς των ορίων, όπως γίνεται φανερό και από το φινάλε.

Με τον συγκεχυμένου ψυχισμού ήρωά του, τα αμφιβόλου ταυτότητας θηλυκά, την ατμόσφαιρα νουάρ και λανθάνοντος μυστηρίου και τα παράλογα χιουμοριστικά του στιγμιότυπα, μας καθήλωσε το πρώτο 60λεπτο της παράξενης ταινίας του Αγγλο-πολωνού Πάβελ Παβλικόφσκι, που είχαμε γνωρίσει το 2004 με την έξοχη ιστορία αγάπης «Το καλοκαίρι του έρωτά μου». Ηταν σαν να παρακολουθούμε την κινηματογραφική διασκευή ενός καφκικού εφιάλτη από τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ.

Ωστόσο, όσο μας συνεπήρε τούτη η βραδύκαυστη ιστορία της απομάκρυνσης ενός κατά τα φαινόμενα φυσιολογικού ανθρώπου από τα λογικά του, άλλο τόσο μας απογοήτευσε το φινάλε, το οποίο δεν εξηγεί απολύτως τίποτα για το υπό μελέτη υποκείμενό του, είτε γιατί δεν θέλει είτε γιατί -και μάλλον- δεν μπορεί, εγκαταλείποντας και αυτόν και τον θεατή σ' ένα μόνιμο καθεστώς εκκρεμότητας.

Ρόμπυ Εκσιέλ