Tαινία τρόμου εποχής με τον Ντάνιελ Ράντκλιφ στον πρώτο ενήλικο ρόλο του μετά τον Χάρι Πότερ, η “Γυναίκα με τα Μαύρα” μπορεί να μην ανανεώνει το είδος, αλλά το υπηρετεί πιστά παραμένοντας απολαυστική - με τον κλασικό, παλιομοδίτικο τρόπο.

Η πρόσφατα ξανανιωμένη θρυλική εταιρεία ταινιών τρόμου Hammer Films (“The Resident” με τη Χίλαρι Σουάνκ), γνωστή το πάλαι ποτέ κυρίως για την αγάπη της προς τον “Κόμη Δράκουλα” α λα Κρίστοφερ Λι, επιστρέφει με αυτό το φιλμ στα γνωστά της, γκόθικ λημέρια, αποτίοντας φόρο τιμής στις κλασικές βρετανικές ταινίες τρόμου. Το ερειπωμένο σπίτι, οι τοπικές προλήψεις, οι μυστηριώδεις θάνατοι παιδιών και η φιγούρα μιας μαυροντυμένης γυναίκας που σκορπά τον όλεθρο με κάθε εμφάνισή της είναι τυπικές καταχωρήσεις στο εγχειρίδιο του genre, το οποίο ο σκηνοθέτης Τζέιμς Γουότκινς ακολουθεί κατά γράμμα.

Υιοθετώντας όλα τα τρικ που αφορούν ξαφνικούς δυνατούς ήχους, απρόοπτες εμφανίσεις σε διπλούς καθρέφτες αλλά και ανατριχιαστικά παιδικά παιχνίδια που ζωντανεύουν με το κούρδισμα (αποτελώντας και την πιο ευφάνταστη σκηνοθετική πρόταση του φιλμ), ο θεατής βρίσκεται στην γνώριμη άκρη του καθίσματος, παρόλο που ξέρει ότι αυτό το έργο το έχει ξαναδεί. Στην πραγματικότητα ωστόσο, η παλιομοδίτικη σχεδόν προσέγγιση του Γουότκινς σε αυτή τη διασκευή του βιβλίου της Σούζαν Χιλ, είναι σχεδόν αναζωογονητική, στο κουρασμένο από τους νεωτερισμούς πολύπαθο είδος.

Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ, στον ρόλο που σημαίνει τον απογαλακτισμό του από τον διάσημο μάγο, είναι στιβαρός και αρκούντως ενήλικας, ίσως λίγο περισσότερο απ’ όσο απαιτεί μία σκηνή που τον θέλει να κυνηγάει φαντάσματα με ένα κερί στο ένα χέρι κι ένα τσεκούρι στο άλλο. Αυτοί που είπαν πως μετά τη σκούπα το χάος, έκαναν λάθος: ο Ντάνιελ θα έχει πάντα τα αξεσουάρ του.

Φαίδρα Βόκαλη