Η δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους του Παναγιώτη Φαφούτη είναι μία σπονδυλωτή φαντασία σε ζωηρή παλέτα, που συγκινεί καθώς ξεχειλίζει από την κινηματογραφική ποιότητα εκείνη που πλέον σπανίζει: την ειλικρίνεια.
Τι χρειάζεται μία σχέση για να πετύχει; Και γιατί μερικές φορές νιώθουμε πιο ελεύθεροι να ομολογήσουμε πράγματα που δεν θα παραδεχόμασταν ποτέ απλώς φορώντας μία μάσκα; Ο “Παράδεισος” βουτάει στον πολύχρωμο κόσμο του πατρινού καρναβαλιού και εκμεταλλεύεται την ξέφρενη ατμόσφαιρα της στιγμιαίας απελευθέρωσης για να αφηγηθεί τέσσερις ιστορίες καθημερινού έρωτα και τρέλας.
Για μία ταινία που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης γιορτής μεταμφίεσης, ο “Παράδεισος” είναι απροσδόκητα ευθύς και έντιμος: χωρίς τσαλίμια και αποπροσανατολιστικά πέπλα, αγκαλιάζει με στοργή τα τέσσερα ζευγάρια των ηρώων του, ακολουθώντας τους στην αναζήτηση του προσωπικού τους παραδείσου. Νεότεροι και μεγαλύτεροι, αποφασισμένοι και μπερδεμένοι, στρέιτ και γκέι, όλοι φαίνεται πως έχουν μερίδιο ευτυχίας στο αγαπησιάρικο σύμπαν του “Παραδείσου”.
Εκεί, η Μαριάννα (Νατάσσα Ζάγκα) επιστρέφει από τις σπουδές της στο εξωτερικό, σίγουρη για τον έρωτά της προς τον Μιχάλη (Μιχάλης Φωτόπουλος). Η Ευγενία (Μαρία Σκουλά) φοβάται να αποκαλύψει στην έφηβη κόρη της ότι είναι ερωτευμένη με τον πολύ νεότερό της Αντώνη (Αντρέας Κωνσταντίνου). Ο Νίκος (Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης) αποφασίζει να αποκαλύψει στο αφεντικό του Σωκράτη (Χρήστος Λούλης) τα ρομαντικά αισθήματα που τρέφει γι’αυτόν. Και ο Ηλίας (Ερρίκος Λίτσης) επιχειρεί με κάθε τρόπο την επανασύνδεση με την πρώην γυναίκα του Βίκυ (Όλια Λαζαρίδου).
Ο Πατρινός Παναγιώτης Φαφούτης επιστρέφει πίσω από την κάμερα με μία υπόθεση πολύ προσωπική (μετά την πιο εμπορική “Κληρονόμο”): Φανερώνοντας την οικειότητά του για το μέρος και τις καταστάσεις που κινηματογραφεί, στήνει με ευφυΐα το συναισθηματικό ρόλερ-κόστερ των ηρώων του σε παράλληλη αντιδιαστολή με τις ετοιμασίες και εορτασίες του καρναβαλιού.
“Παράδεισος” είναι το όνομα του γκρουπ στο οποίο εμφανίζονται οι πρωταγωνιστές και -πολύ ταιριαστά- αυτόν τον τόπο αναζητούν κι εκείνοι μέσα στην τρέλα μιας πόλης που μοιάζει να έχει μεταφερθεί σε μία άλλη διάσταση, γεμάτη upbeat μουσική και χαρούμενα τριπάκια. Το πολυπληθές καστ, με τους πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς (για τους οποίους πρέπει να ευχαριστούμε το κοφτερό μάτι του Φαφούτη που τους ανέδειξε) να διεκδικούν ίσο μερίδιο στο spotlight με τους βετεράνους, βάζει ψηλά τον πήχη για ερμηνείες ensemble και παρασύρει τον θεατή στα -τόσο γνώριμα- μπερδέματά του.
Κι αν η σύνοψη των ιστοριών θυμίζει την κλασική, σπονδυλωτή ρομαντική κομεντί, ο “Παράδεισος” αποδεικνύεται πολύ πιο φιλόδοξος από το μέσο chick flick. Όχι ότι είναι εύκολη υπόθεση να αναμίξεις μεταξύ τους τέσσερις διαφορετικές ιστορίες, δίνοντας ενιαίο ρυθμό και εσωτερική ενότητα, πόσω μάλλον όταν το τέμπο που επιβάλλει το φόντο της ιστορίας σου είναι μπιτάτο και διαρκώς κλιμακούμενο προς την πολυπόθητη κορύφωση.
Η τελευταία έρχεται μεγαλειώδης και οργασμική - αλλά δεν συνοδεύεται από τον αντίστοιχο επίλογο: κάποιες από τις ιστορίες τελειώνουν περισσότερες από μία φορές, ξεφουσκώνοντας τον τόσο προσεκτικά χτισμένο ενθουσιασμό, και ίσως λίγο πιο συμβατικά απ’ ότι μας είχε υποσχεθεί το φιλμ ως εκείνη τη στιγμή. Η αλήθεια βέβαια είναι πως το “κατέβασμα” από κάθε είδους τριπάκι είναι πάντα πιο βίαιο και αληθινό απ’ ότι θα θέλαμε - και από αυτή την άποψη η συνέπεια του Φαφούτη είναι αξιοθαύμαστη.
Δεν μπορούμε εξάλλου να σταθούμε στις τυχόν αδυναμίες όταν το εξαίσιο φινάλε της ιστορίας ανάμεσα στη Λαζαρίδου και τον Λίτση είναι τόσο γλυκά κινηματογραφικό: ένα ντουέτο τραγουδισμένο α καπέλα, μια δήλωση αγάπης και ένα αινιγματικό χαμόγελο που μένει μετέωρο - αυτό δεν είναι το σινεμά;
Φαίδρα Βόκαλη
