Περιπέτεια με συμπαθητική αφετηρία, η οποία θυμίζει το φετινό “Tower Heist”, αλλά άστοχο υλικό. Τελικά βουλιάζει κάτω από το βάρος του (ακουσίως) αστείου σεναρίου.

Θα περίμενε κανείς ότι ο Σαμ Γουέρδινγκτον θα προσγειωνόταν σε πιο αβανταδόρικους ρόλους μετά την ασύλληπτη επιτυχία του “Άβαταρ”, ωστόσο ο Αυστραλός ηθοποιός μάλλον δεν έχει μάθει ακόμη τη διαφορά ανάμεσα στην κακή και την τόσο-κακή-που-γίνεται-καλή περιπέτεια. Στα “Στενά Περιθώρια”, ο πρωταγωνιστής Νικ Κάσιντι (Γουέρδινγκτον) στριμώχνεται -όπως υπονοεί ο τίτλος- σε μερικά τετραγωνικά εκατοστά έξω από ένα παράθυρο ουρανοξύστη και καθώς τα μίντια μαζεύονται από κάτω, ο ίδιος απειλεί με το σάλτο μορτάλε. Γιατί όμως η διαπραγματεύτρια που στέλνουν (Ελίζαμπεθ Μπανκς) για να τον αποτρέψει διαισθάνεται πως ο Νικ δεν προτίθεται να πηδήξει;

Η απάντηση μπορεί να διαφύγει και στην πιο ζωηρή φαντασία, αφού περιλαμβάνει μία μεγάλη κομπίνα, έναν δισεκατομμυριούχο με αδυναμία στα διαμάντια (Εντ Χάρις) και, φυσικά, την απαιτούμενη εξιλέωση. Και παρότι η σπιντάτη αφήγηση κρατάει τον θεατή σε ενάργεια, οι χιλιοακουσμένοι διάλογοι και το overdose δράσης κάποια στιγμή γίνονται κουραστικά - ακριβώς σαν τον Γουέρδινγκτον τον οποίο θα προτιμούσαμε να βλέπουμε στην τρεχάλα, και όχι με την πλάτη στον (CGI) τοίχο.

Φαίδρα Βόκαλη