Μένοντας πιστός στο κοινωνικά ευαίσθητο σινεμά που τον χαρακτηρίζει, ο Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα επιστρέφει στην μυθοπλασία μετά από μια σύντομη στάση στο ντοκιμαντέρ με την «Ζωή που θα έρθει», ένα ιδιαίτερο μίγμα δράματος και κομεντί που επιχειρεί να θίξει πολλές και διάφορες πλευρές ενός πολύπλοκου ζητήματος.

Η ταινία χτίστηκε γύρω από μια πρωτότυπη, έξυπνη στους συμβολισμούς της ιδέα (μία μετανάστρια διατηρεί το λείψανο του ηλικιωμένου αφεντικού της επειδή χρειάζεται τα χρήματα), που, ενώ σε άλλη ταινία θα μπορούσε να αποκτήσει πιο έντονους θριλερικούς τόνους, εδώ παραμένει γειωμένη στις κοινωνικές της διαστάσεις. Οι δεδομένες απιθανότητες που δεν μπόρεσε να αποφύγει το σενάριο και οι κάποιοι αφελείς συμβολισμοί, σώζονται από μια ενδιαφέρουσα ανατροπή στις τελευταίες στιγμές της ταινίας, και τελικά ίσως και να μην έχουν και πολλή σημασία – το καλύτερο είναι να το δεις σαν μια παράλογη ιστορία που ταιριάζει απόλυτα στην παράλογη κοινωνία στην οποία γεννήθηκε.

Παρά τις καθαρά σοβαρές προθέσεις του Αρανόα όσον αφορά τα σχόλια που θέλει να περάσει, οι πιο πετυχημένες στιγμές της ταινίας είναι αυτές που αφήνουν το χιούμορ να κυριαρχήσει σε σκηνές (όπως ο διασκεδαστικότατος διάλογος με τον παπά) και χαρακτήρες (φυσικά η φιλική πόρνη της διπλανής πόρτας). Το ελαφρύ άγγιγμα του Ισπανού σεναριογράφου/σκηνοθέτη, στην συγγραφή αυτών των σκηνών και κυρίως στην καθοδήγηση των ηθοποιών του, απαλλάσσει για λίγο την πλοκή από το βαρύ, κάπως αυτάρεσκο κόνσεπτ της, κάτι που περιέργως το αναδεικνύει καλύτερα από όποια δραματική στιγμή.

Χριστίνα Λιάπη