Η κλασική -ιδιαίτερα αγαπητή στην Αμερική- τηλεταινία του 1973 με τον ίδιο τίτλο εκσυγχρονίζεται, αμβλύνεται και περνάει στη μεγάλη οθόνη με τη σφραγίδα του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο. Εκεί, ένα μικρό κορίτσι έρχεται αντιμέτωπο με σατανικά πλάσματα που θυμίζουν Γκρέμλινς σε μια μεγάλη, παλιά έπαυλη, αλλά ο μπαμπάς προτιμά να φωνάξει τον ψυχίατρο από το να κατέβει στο υπόγειο.

Σε ρόλο παραγωγού και συν-σεναριογράφου, ο άνθρωπος πίσω από τον «Λαβύρινθο του Πάνα» και τη «Ράχη του Διαβόλου» δημιουργεί στον θεατή προσδοκίες που τελικά δεν επαληθεύονται, αφού τα ίχνη του είναι μεν παρόντα αλλά όχι ευδιάκριτα. Και καθώς οι ταινίες στοιχειωμένων σπιτιών δεν μπορούν να έχουν πολλές παραλλαγές, το βάρος της ανανέωσης (μετά της σχετικής ανατριχίλας) πέφτει ακέραιο στον νεοφερμένο Τρόι Νίξι. Το παρελθόν του στα κόμιξ υπόσχεται (και παραδίδει) την εικαστική αρτιότητα αλλά δεν εγγυάται το σασπένς και τα τρομάγματα μιας στιβαρής σκηνοθετικής ματιάς.

Όχι πως το ριμέικ στερείται πλήρως των παραπάνω: αντίθετα, ο Νίξι στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο καταφέρνει να εδραιώσει έναν ικανοποιητικό ρυθμό, να παίξει εντός των πλαισίων του genre με το φόβο του θεατή και να αποσπάσει μια εξαιρετική ερμηνεία από την μικρή του πρωταγωνίστρια, Μπέιλι Μάντισον. Δυστυχώς ωστόσο, μοτίβα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν περιοχές μελέτης για τον Ντελ Τόρο, όπως η φαντασία της μικρής ή η ιδιότητα του πατέρα ως αρχιτέκτονα, παραμένουν εδώ παντελώς ανεκμετάλλευτα, σερβίροντάς μας μία από τα ίδια.

Φαίδρα Βόκαλη