«Οτιδήποτε παρουσιαζόταν ως αγάπη για επανάσταση, για σεξ, ήταν για μας άσκηση ελευθερίας κόντρα στην εξουσία» παραδέχεται περήφανα ο Μακαβέγιεφ, καθώς αναπολεί την εποχή που η λαχτάρα για μια πολιτικό-σεξουαλική εξέγερση μπορούσε να αναστατώνει το σελιλόιντ υπό τους ήχους του Χατζιδάκι. Ενώ «τα παιδιά κάτω στον κάμπο/ κυνηγάνε τους αστούς/ πετσοκόβουν τα κεφάλια/ από εχτρούς και από πιστούς», οι έκτοποι ναύτες με τα πηλίκια «Ποτέμκιν» θα ψάχνουν μια θανατηφόρα στοργική αγκαλιά και η εκάστοτε Άννα Πλανέτα θα συνεχίσει να σχίζει τα νερά με το πλοίο της και την εμβληματική φιγούρα του Μαρξ στην πλώρη.

Ευκρινής όσο το μοτίβο ενός παιδικού παραμυθιού, η σπαρακτικά ελεύθερη αλληγορία του Μακαβέγιεφ κάποτε είχε την τιμή να σκανδαλίσει μικροαστικές συνειδήσεις και να διωχτεί με μανία ως ανήθικη. Και παρόλο που οι πολλές εξάρσεις πέφτουν βαριές στους δικούς μας καιρούς «συμφιλίωσης» (και των ανέραστων ψευδο-επαναστάσεων τύπου «Shortbus»), η πρωτόγονη χαρά που αναδύουν μερικά κολάζ εικόνων ποτέ δε θα αφομοιωθεί/ χωνευτεί ως «κλασική». Τόσο το καλύτερο, για όποιον επιθυμεί να απολαύσει το γλύκισμα του Μακαβέγιεφ με την έξαψη μιας άτυπης απαγόρευσης.