Άλλη μία αληθινή ιστορία που δεν χρειαζόταν να μάθουμε ποτέ μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, με μεγάλους σταρ αλλά πολύ μικρές φιλοδοξίες. Ο Γολγοθάς της Μπέτι Αν Γουότερς, η οποία κατάφερε σε προχωρημένη ηλικία να επιστρέψει στα θρανία, να τελειώσει το λύκειο και να πάρει πτυχίο από τη Νομική ώστε να βοηθήσει τον φυλακισμένο αδερφό της, μεταφέρεται στην οθόνη άνευρα, προβλέψιμα και -κυρίως- εντελώς απλουστευτικά.

Η Χίλαρι Σουάνκ, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, βάζει εμπρός τα μεγάλα όπλα ελπίζοντας (;) σε ένα τρίτο (!) Όσκαρ, αλλά πλέον το δυναμικό ερμηνευτικό στυλ της μοιάζει να έχει μετατραπεί σε μανιέρα. Βεβιασμένα χαμόγελα, ξεσπάσματα κούρασης και δάκρυα ανακούφισης συνθέτουν το βαρετό πορτρέτο μιας (πολύ) αποφασισμένης γυναίκας - τόσο που πλησιάζει τα όρια της καρικατούρας.

Ο Σαμ Ρόκγουελ από την άλλη, στο ρόλο του αδερφού-κατάδικου Κένι, δεν έχει βρει ακόμη τον ρόλο που θα τον δυσκολέψει. Και όταν χρειάζεται να ξεστομίσει τις βλακωδέστερες ατάκες, εξηγώντας στον θεατή τα προφανή, καταφέρνει να δώσει στον χαρακτήρα του τη γοητεία και την τσαχπινιά που χρειάζεται ώστε να μην καταρρεύσει η ταινία.

Κατά τα άλλα, το ανέμπνευστο σενάριο πατάει σε μία σειρά κλισέ, μετατρέποντας το «Τεκμήριο Ενοχής» σε ένα δράμα από τα δεκάδες που γυρίζονται για την τηλεόραση - χωρίς να διεκδικεί καν μία θέση ανάμεσα στα καλύτερα από αυτά.

Φαίδρα Βόκαλη