Στην εποχή που το «Hangover 2» αναδεικνύεται ως η πιο επιτυχημένη κωμωδία όλων των εποχών, το «Πάρτι» μοιάζει να έρχεται με κάψουλα του χρόνου από αιώνες πριν. Οι ρυθμοί της κωμωδίας είναι τελείως διαφορετικοί από τις σημερινές τάσεις για γρήγορο εντυπωσιασμό, σόκιν καταστάσεις και εύκολο γέλιο. Στο «Πάρτι», όπως και στις βωβές κωμωδίες του Μπάστερ Κίτον, Τσάρλι Τσάπλιν και Ζακ Τατί, δίνεται θαρραλέα άφθονος χρόνος να αναπνεύσουν οι ιδέες και να χτιστούν σιγά σιγά, ή να επανέλθουν ξανά και ξανά, τα οπτικά γκαγκ.

Στον κέντρο φυσικά ο Πίτερ Σέλερς, σε έναν από τους τρεις πιο αναγνωρίσιμους ρόλους του, κρατά όλη την ταινία πάνω του - οι άλλοι ηθοποιοί μοιάζουν να είναι μέρη του σκηνικού που προσφέρουν μόνο ευκαιρίες να αναδειχθεί η κωμωδία του. Το σενάριο ήταν ουσιαστικά κάτι σαν το περίγραμμα της ιστορίας και οι σκηνές γέμισαν από άπειρους αυτοσχεδιασμούς του Σέλερς, κάτι που έκανε την ταινία τίποτα άλλο από μια βιτρίνα, για να εκθέσει ο μεγάλος κωμικός τα ταλέντα του.

Αυτό, όμως, σημαίνει επίσης ότι η κάθε σκηνή αξίζει μόνο όσο το κεντρικό της γκαγκ και, όσο περνάει η ώρα, τόσο το σύνολο φαίνεται αποσπασματικό. Πολλές στιγμές χάνουν το στοχο τους: το ανούσιο και μη πιστευτό υποτυπώδες ρομάντζο με την όμορφη αλλά απόλυτα αδιάφορη Κλοντίν Λονγκέ, η είσοδος των χίπις που δε συμβαδίζει με την «ήσυχη» κωμωδία της αρχής, και το φινάλε που χάνει τελείως το μέτρο και καταλήγει κάτι που απλώς χαζεύεις ευχάριστα.

Η πρώτη μισή ώρα της ταινίας, πάντως, είναι απλά ιδιοφυής, ειδικά όταν, πέρα από τον Σέλερς, μας συστήνεται και ο πιο αστείος σερβιτόρος στην ιστορία του κινηματογράφου: οι μεθυσμένες του απόπειρες να κάνει τη δουλειά του και η απειλή που συνιστά για τους καλεσμένους του αλλά κυρίως για τον προϊστάμενό του σχεδόν ξεπερνούν ό,τι άλλο κάνει ο Σέλερς στην υπόλοιπη ταινία.

Χριστίνα Λιάπη