H πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Κάρπεντερ μετά από μία σχεδόν δεκαετία απουσίας από την μεγάλη οθόνη κουβαλάει προσδοκίες για μία μεγαλειώδη επιστροφή του άρχοντα του τρόμου. Μετά τα απογοητευτικά «Βαμπίρ» και την «Απειλή στον Άρη», οι θαυμαστές του Αμερικάνου σκηνοθέτη ελπίζουν ότι ο δημιουργός της «Νύχτας με τις Μάσκες» δεν έχει χάσει οριστικά το άγγιγμά του - ο «Θάλαμος του Τρόμου» ωστόσο, μας βάζει σε σοβαρές υποψίες. Αν και σαφώς ανώτερο από τα τελευταία του πονήματα, το φιλμ βρίσκεται πολύ μακριά από την γεμάτη λεπτότητα, ατμοσφαιρική σκηνοθεσία που τον έκανε διάσημο, αποτελώντας μια ακόμη παλιομοδίτικη ιστορία τρόμου.

Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα στην δεκαετία του ‘60, όπου η Κρίστεν νοσηλεύεται χωρίς να γνωρίζει γιατί. Οι ερωτήσεις της φυσικά μένουν αναπάντητες και όταν αρχίζει να βλέπει κάτι που μοιάζει με φάντασμα, οι ιθύνοντες την αντιμετωπίζουν σαν -σωστά μαντέψατε- τρελή. Οι υπόλοιπες συγκρατούμενές της εξαφανίζονται σταδιακά και τα κλισέ, που κάνουν από νωρίς την εμφάνισή τους, πολλαπλασιάζονται εκθετικά καθώς ο χρόνος περνάει για να κορυφωθούν λίγο πριν το τέλος σε μία ανατροπή που προσεγγίζει το γελοίο.

Διαθέτοντας ουκ ολίγα φτηνά και προβλέψιμα τρομάγματα, αλλά και ένα υποβλητικό σάουντρακ, φτιαγμένο από τον ίδιο τον Κάρπεντερ, ο «Θάλαμος» σίγουρα θα καταφέρει να σας κοψοχολιάσει αλλά η επιφανειακότητα στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων και η έλλειψη πρωτοτυπίας δεν θα περάσουν απαρατήρητα. Σίγουρα ο Κάρπεντερ απέχει πολύ από τα επιτεύγματα των ημερών της «Απειλής» (όπως και όλοι οι σκηνοθέτες του είδους σήμερα) αλλά μήπως το τρίτο του στραβοπάτημα είναι αρκετό για να τον θέσει εκτός παιχνιδιού; Αυτό κι αν είναι τρομακτικό.

Φαίδρα Βόκαλη