Από όλα τα σίκουελ, πρίκουελ και ριμέικ που μας φέρνει αυτό το καλοκαίρι (και είναι πολλά), το «Kung Fu Panda 2» δεν ήταν αυτό που λογικά διεκδικούσε βραβείο πρωτοτυπίας. Μετά τις τεράστιες εισπράξεις του πρώτου και σύμφωνα με τις κυρίαρχες συμβάσεις, το αναμενόμενο θα ήταν να δούμε μια ιστορία ευχαριστημένη να είναι φωτοτυπία της πρώτης με μόνη αλλαγή έναν νέο κακό. Περιέργως, όμως, η ταινία κατέληξε να είναι όχι μόνο μια αξιοπρεπής προσπάθεια, αλλά και καλύτερη της πρώτης.
Απελευθερωμένη από τους περιορισμούς της αρχικής ιστορίας (το προφανές αουτσάιντερ που πρέπει να αποδείξει ότι είναι κάτι το ξεχωριστό), αυτή τη φορά η ιστορία έχει κάτι πιο δυνατό να πει, αφού περιστρέφεται γύρω από μια μικρή, μέχρι τώρα ανεξήγητη λεπτομέρεια της ζωής του Πο: ο πατέρας του δεν μπορεί να είναι ο πραγματικός του πατέρας (είναι χήνα, κάτι που είχε διαφύγει τελείως του Πο) άρα είναι υιοθετημένος. Αυτό λειτουργεί, όχι μόνο γιατί δίνει στον αξιαγάπητο μπαμπά, και την φοβερή προφορά του, περισσότερο χρόνο στην οθόνη, αλλά κι επειδή είναι μια ιστορία που μοιάζει φρέσκια και φυσικό δίδαγμα για μια τέτοια «ανατολίτικη» ιστορία: στο μότο της προηγούμενης ταινίας, «τα πράγματα γίνονται ξεχωριστά μόνο αν τα βλέπεις έτσι», προστίθενται τα «δεν έχει σημασία ποιος ήσουν αλλά το τι επιλέγεις να είσαι τώρα» και «βρες την εσωτερική σου γαλήνη». Φυσικά τα αστεία εις βάρος του Πο για την αντισυμβατική για κουνγκ φου πολεμιστή εμφάνισή του και την πληθωρική προσωπικότητά του είναι πολλά και συχνά, αλλά αυτή τη φορά υπάρχει κάτι πραγματικά οδυνηρό και κάπως σκοτεινό στα κομμάτια της ιστορίας που ξετυλίγει σιγά-σιγά.
Ακόμα και ο αντίπαλος του Πο είναι πιο αποτελεσματικός, καθώς μπορεί να μην έχει τις φοβερές και τρομερές ικανότητες της λεοπάρδαλης της πρώτης ταινίας, αλλά καταφέρνει να γίνει πειστικά τρομακτικός χάρη στον πετυχημένο σχεδιασμό (κάτι από τη μορφή του παγωνιού απλά ταιριάζει τέλεια με την αλαζονική παράνοιά του) και τη φωνή του Γκάρι Όλντμαν.
Αν εξαιρέσουμε το συμπαθητικό αλλά τελείως άσκοπο 3D, το αποτέλεσμα είναι καλοσχεδιασμένο, ειδικά στις σκηνές κουνγκ φου και τις διάφορες ‘πτήσεις’ που αυτές περιλαμβάνουν, με πανέμορφες πινελιές στον δισδιάστατο, πρωτότυπο σχεδιασμό της συγκινητικής αναδρομής στο παρελθόν του Πο.
Το «Kung Fu Panda 3» είναι πλέον μια ελκυστική προοπτική. Ποιος θα το περίμενε;
Χριστίνα Λιάπη
