Όσο καλοπροαίρετα και να το δει κανείς, δεν υπάρχουν πολλές φρέσκιες ιδέες στην ιστορία που βρίσκεται στο κέντρο του «Κόκκινου Ουρανού». Καλές προθέσεις και φιλότιμη αφοσίωση σε αυτές ίσως, αλλά πρωτοτυπία σε μικρή δόση. Η ιστορία δύο πολύ καλών αλλά αταίριαστων φίλων που έρχονται σε διαμάχη για μια γυναίκα; Το ότι τους θέλει και τους δυο, ακριβώς επειδή είναι αταίριαστοι; Ένας μικρός παράδεισος που είναι πολύ καλός για να κρατήσει; Ενδιαφέροντα μεν, αλλά χιλιοειπωμένα πια και, στην περίπτωση της συγκεκριμένης ταινίας, με τρόπο όχι ακριβώς ριζοσπαστικό. Ξέρουμε ότι οι φίλοι είναι πολύ διαφορετικοί γιατί αυτό φωνάζει η εξωτερική τους εμφάνιση (γυαλιά ο ένας, μούσια ο άλλος), οι ενδυματολογικές τους επιλογές (μπεζ υφασμάτινα ο ένας, τζιν ο άλλος), και φυσικά το σενάριο, όσο πιο συχνά γίνεται, μέσω όσο περισσότερων χαρακτήρων γίνεται. Η κοπέλα που έρχεται ανάμεσά τους είναι αναμενόμενα ένα ελεύθερο πνεύμα με στερεοτυπικά χαρακτηριστικά «χαμένης ψυχής», αλλά όχι και αρκετά καλογραμμένη σα χαρακτήρας για να πείσει για τις επιλογές της – τόσο πολύ άγεται και φέρεται η καημένη η Κόρντοβα για να εξυπηρετήσει την πλοκή, που καταλήγει σε πραγματικά αλλοπρόσαλλες δηλώσεις και κινήσεις. Εξάλλου για τι ένταση ερωτικού τριγώνου μπορούμε να μιλάμε, όταν η ίδια η ταινία φανερά πριμοδοτεί το ένα ζευγάρι πάνω από το άλλο - η σχέση της με τον πιο ντροπαλό Άρη υπονομεύεται από απότομα κομμένες σκηνές, μια επιλογή-μυστήριο που «αδειάζει» συναισθηματικά την όλη ιστορία.
Πέρα από αυτές τις ευκολίες, πάντως, η Γιούργου καταφέρνει να γυρίσει ατμοσφαιρικές ενίοτε σκηνές, έχοντας κάνει μια πολύ πετυχημένη επιλογή τοποθεσίας την οποία και κινηματογράφησε έξυπνα, ειδικά στις πανέμορφες νυχτερινές λήψεις. Επίσης, αξίζει να αναφερθεί ο σχεδόν άψογος ήχος, και μάλιστα σε πολύ απαιτητικό περιβάλλον, όπως και τα σκηνικά, που ταιριάζουν γάντι στην τοποθεσία και την ιστορία. Οι τρεις κεντρικοί πρωταγωνιστές είναι αξιοπρεπείς (δεν είναι και μικρό κατόρθωμα για Έλληνα ηθοποιό να παίζει στα αγγλικά και να καταφέρνει να ακούγεται φυσικό), αλλά φαίνεται να χάνουν τον δρόμο τους όταν το σενάριο τους αφήνει ξεκρέμαστους να υπερασπιστούν μια ιστορία που κουράζει εύκολα, και χαρακτήρες που παραμένουν απόμακροι παρά το γεγονός ότι τους έχουμε ξαναδεί, ακριβώς όπως είναι, τόσες άλλες φορές, σε τόσες άλλες ιστορίες.
Χριστίνα Λιάπη
