Βαθιά κρυμμένα μυστικά της καθημερινής ζωής και ανομολόγητες οικογενειακές ντροπές πραγματεύεται η δεύτερη ταινία του Σεμίχ Καπλάνογλου («Αυγό», «Μέλι»). Αναμενόμενα, λοιπόν, ο Τούρκος σκηνοθέτης επιλέγει βραδείς ρυθμούς και σιωπές που να ταιριάζουν στις μη αξιοσημείωτες ζωές των ηρώων, λιτή αφήγηση και νατουραλιστική σκηνοθεσία και φωτογραφία.

Δυστυχώς, από την πολλή αφαίρεση η ιστορία, παρά κάποιες καλές ιδέες, έμεινε χωρίς τίποτα πραγματικά ξεχωριστό. Μετά το τέλος της ταινίας με έκπληξη διαπιστώνεις ότι έχει περάσει μιάμιση ώρα και δεν πρόλαβες να καταλάβεις τους κεντρικούς χαρακτήρες, πολύ περισσότερο, βέβαια, να επενδύσεις συναισθηματικά σε αυτούς. Το ατυχέστατο διάλειμμα από την κεντρική πλοκή, το οποίο επικεντρώνεται στον πρόσφατα χήρο Σελτσούκ, δεν προσθέτει ούτε σε βάθος ούτε σε ατμόσφαιρα. Μένει αδέξια ξεκρέμαστο, ενώ οι εξελίξεις στο τελευταίο μισάωρο είναι, αν όχι αβάσιμες, τουλάχιστον απλοϊκές και πρόχειρα παρουσιασμένες.

Ο Καπλάνογλου, πάντως, χειρίζεται το ευαίσθητο αυτό θέμα με θαυμαστή κομψότητα και διακριτικότητα, ενώ κάποιες φορές πετυχαίνει να συλλάβει σπουδαίες στιγμές, όπως το σιωπηλό πλάνο που κλείνει το έργο. Αυτή, όμως, που δίνει στην ταινία τη ψυχή της, είναι η νεαρή πρωταγωνίστρια με το εκφραστικό θλιμμένο πρόσωπο και την ήσυχη δύναμη της ερμηνείας της.

Χριστίνα Λιάπη