H άγρια και εξωτική ομορφιά της Μογγολίας δεν φιγουράρει συχνά στις λίστες των παραγωγών. Περιοχή υποβαθμισμένη, απομoνωμένη και αχανής, είναι λογικό να μην αποτελεί τον νούμερο ένα προορισμό των κινηματογραφιστών. Γι’ αυτό, κάθε φορά που εμφανίζεται στις οθόνες μας εντυπωσιαζόμαστε από τα ανοίκεια τοπία και τα φολκλόρ στοιχεία της νομαδικής ζωής. Λίγα χρόνια πριν μάλιστα, το εκεί γυρισμένο εθνογραφικό ντοκιμαντέρ «Η Ιστορία της Καμήλας που Δάκρυσε» (2004) είχε προταθεί και για Όσκαρ.

Σε αυτό το κλίμα έξαρσης του γραφικού κινείται και η ταινία του Δανού Ρενέ Μπο Χάνσεν, ο οποίος έχει δουλέψει στην περιοχή ως ντοκιμαντερίστας. Εδώ σκηνοθετεί μια περιπέτεια για όλη την οικογένεια προσπαθώντας να πείσει για την εντοπιότητά του, αλλά το βλέμμα του είναι εκείνο ενός ξένου. Εδραιώνοντας έναν αργό - αλλά όχι κουραστικό - ρυθμό, ακουλουθεί το νεαρό αγόρι αναδεικνύοντας το τοπίο ως έτερο πρωταγωνιστή σε πλάνα εντυπωσιακής ομορφιάς, ταυτόχρονα όμως φροντίζει να μένει πιστός στο καθ’ όλα συντηρητικό επιμύθιο: η ευτυχία δεν βρίσκεται απαραίτητα στην απομάκρυνση από την παράδοση και την οικογένεια, αλλά ακριβώς μέσα σε αυτές. Χρειαζόταν άραγε να φτάσει τόσο μακριά για να πει κάτι τόσο κοινότυπο;

Φαίδρα Βόκαλη