Η "Ζωή του Μπράιαν", όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας, άλλαξε την κινηματογραφική κωμωδία. Ήταν η ταινία που όρισε το τέλος του «καθωσπρεπισμού» κι έγινε προάγγελος και σημείο αναφοράς σε όλους τους- ας τους πούμε- ανατρεπτικούς αδελφούς Φαρέλι-Απατοου-Τζιμ Κάρεϊ-κλπ.
Οι Μόντι Πάιθον (δηλαδή οι Βρετανοί Γκράχαμ Τσάπμαν, Έρικ Άιντλ, Τέρι Τζόουνς, Τζον Κλιζ και Μάικλ Πάλιν και ο Αμερικανός Τέρι Γκίλιαμ) κατάφεραν, από το 1969 μέχρι και το 1983 που έκαναν την τελευταία τους κοινή εμφάνιση, να επηρεάσουν την κωμωδία όσο οι Beatles επηρέασαν την σύγχρονη μουσική.
Στην πραγματικότητα οι Πάιθον κατάγονται από την εξαιρετικά πλούσια βρετανική τηλεοπτική κωμική σχολή κι οι πρώτες δουλειές τους ήταν για την μικρή οθόνη. Μπαίνοντας όμως στο σινεμά άνοιξαν μια ένα εποχή και δημιούργησαν μια εντελώς καινούργια δική τους σχολή.
Βρετανική ψυχρότητα στην εκφορά της αστείας ατάκας, πλήρης ασέβεια σε κάθε σοβαρό και επίσημο θεσμό, συνεχής αυτοσαρκασμός, ανατροπή όλων των γνωστών κωμικών μοντέλων, λιτότητα μέσων και επιθετική σάτιρα. Δουλεύοντας πάνω σ΄ αυτά τα στοιχεία οι Πάιθον δεν άφησαν τίποτε όρθιο.
Στο «Ενας Προφήτης Μα Τι Προφήτης» σατιρίζουν τα Ευαγγέλια και την ευκολία που ο κόσμος είναι έτοιμος να δεχτεί ένα «Μεσσία» ακόμη και αν αυτός δεν λέει παρά ανοησίες. Ο Μπράιαν του τίτλου δεν είναι βεβαίως ο Χριστός, αλλά κάποιος που ζει εκείνη την περίοδο στην Παλαιστίνη και αναγορεύεται Σωτήρας από τους απελπισμένους συμπατριώτες του. Μερικές από τις πιο αστείες ατάκες της ιστορίας του σινεμά υπάρχουν σ΄ αυτή την ταινία με πρώτη και καλύτερη το ?He's not the Messiah, he's a very naughty boy? (Δεν είναι ο Μεσσίας, είναι ένα πολύ άτακτο αγόρι) που λέει ο Τέρι Τζόουνς ως μητέρα του Μπράιαν- του Γκράχαμ Τσάπμαν δηλαδή του μόνου της παρέας που πέθανε νέος το 1989.
Συνεχώς επίκαιρο, μοντέρνο και ξεκαρδιστικό. Σε κάθε αστεία σκηνή του κρύβεται και κάποιος από τους αμέτρητους μιμητές που γεννήθηκαν, τα επόμενα χρόνια, από αυτό το αριστούργημα.
Ορέστης Ανδρεαδάκης
