Ο Αλέξις Ντος Σάντος, ο νεαρός Αργεντίνος σκηνοθέτης εκ Παταγωνίας, μας συστήθηκε το 2006 με το "Glue", ένα παραμύθι για post-εφήβους με μπόλικο angst, το κοινώς επωνομαζόμενο. Τότε, κριτικοί και φεστιβαλικό κοινό είχαν αναγνωρίσει ένα δημιουργό με ιδιαίτερη ματιά και πολύ ταλέντο, που χρειαζόταν όμως να ωριμάσει και να επεξεργαστεί τις άψογες εικόνες του πιο κριτικά. Τέσσερα χρόνια μετά, ο Ντος Σάντος παραδίδει ένα ακόμη ημι-ρομάντζο, τυλιγμένο σε ονειρεμένα βίντατζ κοστούμια και πασπαλισμένο με την πιο ρετρο-μοδάτη χρυσόσκονη, χωρίς ωστόσο να φαίνεται πως έμαθε πολλά παραπάνω για τον εαυτό του ή για τους χαρακτήρες του τον καιρό που μεσολάβησε.
Το Ανατολικό Λονδίνο είναι αυτή τη στιγμή η φωλιά αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάζουμε αβαν-γκαρντ, αν δεν δηλητηριαζόταν συνεχώς από αυτό το καταραμένο χιπ. Ο Ντος Σάντος φαίνεται πως το γνωρίζει καλά, βάζοντας τους ήρωές του να φοράνε υπερ-στυλάτα σακάκια και κουρέματα, να μετατοπίζονται από συναυλίες σε εκθέσεις, βιβλιοπωλεία και τούμπαλιν ενώ την ίδια στιγμή οι λίρες πιο πολύ τους λείπουν παρά τους περισσεύουν. Η κατάληψη που μένουν μοιάζει να έχει βγει από τις ονειρώξεις καλλιτεχνο-εφήβου και οι ήρωες περιφέρονται μονίμως με μια έκφραση emo απόγνωσης, ανταλλάσοντας βαθυστόχαστες συμβουλές τύπου "μην κάνεις το άλμα αν δε νιώσεις έτοιμος". Τα παραπάνω - οποία έκπληξη- ντύνονται με ένα από τα πιο ωραία soundtracks που έχουμε ακούσει τελευταία, στο οποίο μάλιστα συμμετέχουν και οι δικοί μας Mary and the Boy.
Σε αυτό το φιλμ, που δε χορταίνεις να ρουφάς από την οθόνη, η μια μοδάτη καρτ ποστάλ διαδέχεται την άλλη, κάθε φορά προσπαθώντας να ξεπεράσει σε ομορφιά την προηγούμενη. Μέσα σε όλη αυτή την ποζεριά όμως, οι ήρωες, που υποτίθεται πως προσπαθούν να σωθούν από την αγριότητα της παρατεταμένης τους εφηβείας και να ανακαλύψουν την πραγματική τους ταυτότητα, μετατρέπονται σταδιακά σε καρικατούρες, πλήρως απορροφημένες από τα δήθεν φοβερά τους προβλήματα. Βέβαια, και η εφηβεία στην πραγματικότητα κάπως έτσι είναι: ένα ατέλειωτο δράμα οξυμένων προβλημάτων, με υπεροχα τραγούδια και πολλή αυτο-επιβεβλημένη μοναξιά. Οι απανταχού χίπστερ θα το λατρέψουν.
Φαίδρα Βόκαλη
