Κατά πάσα πιθανότητα έχετε ακούσει την γνωστή, εκλαϊκευμένη, επιστημονική άποψη που θέλει τον άνθρωπο να χρησιμοποιεί μόλις το 10% των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Λοιπόν, στην «Απόλυτη Ευφυΐα», ο αποτυχημένος συγγραφέας Έντι Μόρα - με την όψη και τη φωνή του ωραίου αλλά εκνευριστικού Μπράντλεϊ Κούπερ («Τhe Hangover») - κατορθώνει να αγγίξει το 100%, χάρη σε ένα παράνομο και μυστικό φάρμακο που του πασάρει ένας φίλος. Αφού όμως γλυκαίνεται την πρώτη φορά, δεν μπορεί να σταματήσει να το χρησιμοποιεί Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Χάρη σ’ αυτό μετατρέπεται σε μηχανή παραγωγής βιβλίων, σαγηνευτικό καρδιοκατακτητή και γκουρού της Γουόλ Στριτ.

Σε αυτό το απρόσμενο εισπρακτικό χιτ, ο Μπράντλεϊ Κούπερ διαθέτει την απαιτούμενη γοητεία αλλά και την τσίτα του άνδρα που μεταμορφώνεται εν μία νυκτί από ανασφαλή και αποτυχημένο συγγραφέα σε τέρας εξυπνάδας και εγωισμού, καθώς δεν υπάρχει τίποτα να τον εμποδίσει. Δηλαδή, τίποτα εκτός από τον μεγιστάνα επιχειρηματία Καρλ Βαν Λουν (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), ο οποίος τον προσεγγίζει για μια επικείμενη συγχώνευση, έχοντας μυριστεί όμως την μετεωρική του άνοδο και ζητώντας να μάθει το μυστικό του. Ο Ντε Νίρο ενσαρκώνει αρκούντως μονοδιάστατα για την περίσταση τον ζάμπλουτο με το πιασάρικο όνομα και φέρνει στα σωστά μέτρα τις προσδοκίες, κάθε φορά που ο ναρκισσισμός του Κούπερ χτυπάει κόκκινο.

Φυσικά, η «Απόλυτη Ευφυΐα» στερείται σε πολλά σημεία έστω και μέτριας ευφυΐας: η πολύ καλή αρχική ιδέα δεν αξιοποιείται αρκούντως, το σενάριο παρουσιάζει το φαινόμενο «σουρωτήρι» ενώ το τέλος δεν μπορεί να πείσει ούτε μικρό παιδί. Αλλά το κέφι του Νιλ Μπέργκερ («The Illusionist») στη σκηνοθεσία και τα εξαιρετικά ειδικά εφέ κάνουν το ταξίδι του Έντι ανώδυνα διασκεδαστικό. Αυτό εξάλλου είναι το καλό με κάθε ένοχη απόλαυση: θα χρησιμοποιήσετε λιγότερο από το 10% των εγκεφαλικών σας δυνατοτήτων - και δεν θα το μετανιώσετε καθόλου.

Φαίδρα Βόκαλη