Σε έναν καλύτερο κόσμο, η καινούργια ταινία της Σούζαν Μπίερ δεν θα είχε κερδίσει το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας μόνο και μόνο επειδή το Χόλιγουντ αισθάνθηκε ότι της χρωστούσε μετά την αποτυχία του αγγλόφωνου Things We Lost in the Fire και τα μέτρια ριμέικ των Brothers και Open Hearts.
Σε έναν καλύτερο κόσμο, η καινούργια ταινία της Σούζαν Μπίερ θα άφηνε επιτέλους ήσυχο τον Τρίτο Κόσμο, ο οποίος τον τελευταίο καιρό της χρησιμεύει σαν φόντο για εύκολες συγκρίσεις (βλέπε After the Wedding). Δεν είναι τυχαίο ότι η κλασική σκηνή λευκός-ευεργέτης-απομακρύνεται-σε-αυτοκίνητο-περιτριγυρισμένο-από-έγχρωμα-παιδάκια επαναλαμβάνεται και στις δύο ταινίες.
Σε έναν καλύτερο κόσμο, η καινούργια ταινία της Σούζαν Μπίερ θα ξέφευγε επιτέλους από τη σκηνοθετική/σεναριογραφική μανιέρα που μοιάζει να τη χαρακτηρίζει, όπου έντονα συγκρουσιακές καταστάσεις συναντούν υπεραπλουστευμένα φινάλε. Στο Ισως, Αύριο!, τα πράγματα είναι ακόμα πιο περίπλοκα απ’ ότι συνήθως, αφού δυο αγόρια γίνονται αφορμή για να συνδεθούν δυο οικογένειες με βαρέα και ανθυγιεινά φόντα. O πατέρας του Ελιας είναι γιατρός και πηγαινοέρχεται στην Αφρική. Το φιλάνθρωπο πνεύμα του όμως δεν αρκεί για να συγκινήσει τη γυναίκα του, που ετοιμάζεται να τον χωρίσει. Ο γιος του υποφέρει εμφανώς από τη συνεχή απουσία του, και σαν να μην έφτανε αυτό, οι συμμαθητές του του κάνουν τη ζωή δύσκολη. Ο Κρίστιαν είναι νέα προσθήκη στην παραθαλάσσια πόλη, γιος ενός απόντα συζύγου που ακόμα θρηνεί το έταίρο του ήμισυ. Οργισμένος με όλους και με όλα, θα σώσει τον Ελιας από τα σχολικά του βάσανα αλλά θα τον μπλέξει σε άλλα, πολύ μεγαλύτερα. Προσθέστε σε όλα αυτά μια δεύτερη πλοκή για Αφρικανούς εγκληματίες που από θύτες γίνονται θύματα, και μπορείτε εύκολα να καταλάβετε ότι ένα «make love, not war» φινάλε δεν είναι ακριβώς η συνταγή της επιτυχίας. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είναι.
Με λίγα λόγια, σε έναν καλύτερο κόσμο, η καινούργια ταινία της Σούζαν Μπίερ δεν θα είχε κερδίσει το Οσκαρ ως εύκολη, πολιτικώς ορθή επιλογή για μια Ακαδημία που φοβήθηκε να μπει στα ηθικά αμφιλεγόμενα χωράφια του Κυνόδοντα.
Δέσποινα Παυλάκη
