Από τη μία πλευρά το γεωμετρικά αυστηρό χτίσμα της σχολής με τους δύσκαμπτους κανονισμούς, την ατσαλένια πειθαρχία και την καταπιεστική ατμόσφαιρα υπακοής. Από την άλλη πλευρά, ένα εξοχικό τοπίο μέσα στην έκστασή του, με τη βλάστησή σε πλήρη άνθηση και τον ζωηρό του μικρόκοσμο από έντομα και πουλιά σε διαρκή κίνηση. Κι ανάμεσά τους μια τάξη μαθητριών που ασφυκτιούν πίσω από τα σφιχτά, μακριά κοστούμια που τους έχει επιβληθεί να φορούν, καταμεσής ενός ζεστού μεσημεριού. Μια χούφτα κοριτσιών μέσα στον πυρετό της νιότης και της θηλυκότητάς τους, των πρώτων ερωτικών σκιρτημάτων, με τα κάτασπρα φορέματά τους να δηλώνουν κάτι από την αθωότητά τους, την ακόμη ανέγγιχτη παρθενία τους. Τρία από τα κορίτσια αυτά απομακρύνονται για έναν περίπατο. Δεν θα γυρίσουν ποτέ.
Εχοντας αφουγκραστεί τα καλέσματα της παγανιστικής πλάσης με την οποία έρχονται σε επαφή και αποκρυπτογραφώντας τα πρωτόγνωρα μηνύματα που τηλεγραφούν τα κορμιά τους, αφήνονται να χαθούν μέσα της. Εγκαταλείποντας πίσω όσα επιχειρούν να καταστείλουν αυτά που δεν πρέπει να φυλακίζονται ποτέ. Αυτό το υπέροχο βάδισμα προς την ελευθερία, που επιτυγχάνεται μέσα από τη μυστηριακή συνωμοσία των σωμάτων με τη γη που πατούν και τον αέρα που αναπνέουν, διηγείται στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του ο Γουίαρ. Μια δήλωση ανεξαρτησίας από τις ευνουχιστικές κοινωνίες των πολιτισμένων ανθρώπων, τις απαγορεύσεις ενός κόσμου που δείχνει να αντιπαθεί και να εχθρεύεται τα αρχέγονα ένστικτα.
Προσεγγίζοντας την ιστορία του μέσα από μια ποιητική ματιά που αποδυναμώνει κάθε ορθολογική προσέγγιση, ο Αυστραλός σκηνοθέτης βουλιάζει τον θεατή σε μια ονειρική και ενίοτε αχρονική αφηγηματική δίνη, ζητώντας του να αντιμετωπίσει το φιλμ σε ένα καθαρά αλληγορικό επίπεδο. Μόνο εκεί, το συμβάν του βράχου παύει να αποτελεί ένα ανεπίλυτο μυστικό και γίνεται ένα θαυμαστό μυστήριο: πάνω στα αόρατα και απροσπέλαστα στη λογική περάσματα που σμίγουν τον άνθρωπο με την αιώνια και σοφή Φύση του.
Λουκάς Κατσίκας
