Τελικά είναι υπέροχο να ζεις τον δικό σου μύθο στο Παρίσι. Ο κόσμος γύρω σου θα τρέχει αδέξια αλλά πάντα χαριτωμένα με θέα τη Νοτρ Νταμ, τις γειτονιές της Μονμάρτης ή κάτι εξίσου φωτογενές. Στις στιγμές της μεγάλης απελπισίας, η θέα του πύργου του Αϊφελ από το μπαλκόνι σου θα λειτουργεί ως ένα κάποιο καταπραϋντικό. Κι ενώ η μουσική του Ερίκ Σατί θα ακούγεται σαν από μια αόρατη, μαγική ορχήστρα, το επιμελώς ατημέλητο στυλ σου θα τονίζει την εσάνς του καταραμένου καλλιτέχνη. Κι όλα αυτά σε πιο προσιτή τιμή από ποτέ!

Δεν είναι υπέροχο; «Παρίσι» του Σεντρίκ Κλαπίς: τίτλος μονολεκτικός σα σλόγκαν απλό και εύπεπτο ή σα το όνομα ενός προϊόντος που ξέρεις και εμπιστεύεσαι. Θα μπορούσε να λέγεται «Πεθαίνοντας Στο Παρίσι»; Οχι, διότι ο θάνατος δεν επιτρέπεται ποτέ να είναι πραγματικά παρών σε ένα διαφημιστικό σποτ - άρα ούτε και στο σινεμά/διαφήμιση του Κλαπίς, λιγότερο ταλαντούχου κινηματογραφικού απογόνου του Κλοντ Λελούς («Ενας Αντρας Και Μια Γυναίκα»). Ο θάνατος, το πολύ πολύ να μοιάζει με προσεκτικά ξεφτισμένο παλτό, στις επιταγές του «ο μετα-υπαρξισμός θα φορεθεί πολύ φέτος», ώστε να εμπνεύσει τους Γάλλους και όχι μόνο τους «μπομπό» (εκ του «μπουρζουά μποέμ») να ανακατευτούν με τους εργάτες, να πουν τον πόνο τους στις γάτες και να ζήσουν τη ζωή τους σαν καμπάνια της νέας πιστωτικής τους κάρτας.

Κωνσταντίνος Σαμαράς