Οι ταινίες, όπως δεν θα έπρεπε να γυρίζονται πια: ο μικρός Καρλίτος ζει σε μικρή πόλη του Μεξικού περιμένοντας κάθε Κυριακή το τηλεφώνημα της μαμάς του που ζει πλέον στο Λος Άντζελες. Η Ροσάριο, νεότατη και εργατική οικιακή βοηθός, παρατάει το γιο της στα χέρια της καλόβολης γιαγιάς του για να βγάλει λεφτά και να ζήσει μια καλύτερη ζωή. Μόνο που στα 9α γενέθλιά του Καρλίτος, η γιαγιά μας αφήνει χρόνους και ο Καρλίτος αποφασίζει να αναζητήσει τη μαμά του στην Αμερική.

Κλισέ πρώτο: ο Καρλίτος δεν έχει μπαμπά. Συνέπεια: κάποια στιγμή θα πάει να τον βρει. Αποτέλεσμα: ο αχαΐρευτος μπαμπάς δεν θα τον θέλει.

Κλισέ δεύτερο: η μαμά είναι όμορφη, αλλά αδιάφθορη. Συνέπεια: κάποια στιγμή θα το πληρώσει. Αποτέλεσμα: θα μείνει χωρίς δουλειά.

Κλισέ τρίτο: ο Καρλίτος θα το σκάσει απ’ το σπίτι για να πάει να τη βρει. Συνέπεια: θα χάσει όλα του τα λεφτά και θα πέσει θύμα απάτης. Αποτέλεσμα: θα βρει έναν απρόσμενο φίλο στο πρόσωπο του πιο γκρινιάρη και αντιπαθητικού χαρακτήρα της ταινίας, που ως εκ θαύματος, θα αποδειχτεί αλτρουιστής αλλά παρεξηγημένος.

Οι αλυσιδωτές αντιδράσεις ανίας του κινηματογραφικού αυτού υποπαραγώγου, όχι μόνο δεν θα έπρεπε να είχαν διασχίσει τα Αμερικάνικα σύνορα, αλλά θα έπρεπε να είχαν κατασχεθεί από τις ελληνικές τελωνειακές αρχές πολύ πριν φτάσουν στις αίθουσες.

Δέσποινα Παυλάκη