Το 1962 οι Γιούργκεν Σίττχελμ και Ντίτερ Στουρμ ιδρύουν στη Γερμανία και συγκεκριμένα στο Βερολίνο το Θέατρο "Schaubuhne am Halleschen Ufer". Επιλέγουν πολιτικό-κοινωνικό ρεπερτόριο (Μπρεχτ, Στερνχάιμ, Ο' Κέισι, Χόρβαθ). Το 1970 ξεκινά στη Schaubuhne μια ομάδα νέων δημιουργών, θεατράνθρωπων και ηθοποιών με οδηγό τον Πέτερ Στάιν, η οποία αρχίζει να ασχολείται με νέες θεατρικές φόρμες και ομαδική θεατρική δουλειά. Η εργασιακή διαδικασία μέσα στο Θέατρο γίνεται πιο δημοκρατική. Σ' αυτό συντελούν το κλίμα που έχει αφήσει πίσω του ο Μάης του '68 και μια γενικότερη δυσαρέσκεια ως προς το κυρίαρχο ρεπερτόριο και το κρατικό θεατρικό σύστημα. Η δυνατότητα και το δικαίωμα κοινής απόφασης όλων των συνεργατών κατά την επιλογή των έργων και η εξέχουσα σημασία μιας επιστημονικής και μακροπρόθεσμης δραματολογίας δημιούργησαν ένα από τα σημαντικότερα Ensemble. Οι τριάντα προσκλήσεις στη Θεατρική Συνάντηση του Βερολίνου και οι 44 μαγνητοσκοπήσεις σκηνοθεσιών της Schaubuhne από τη γερμανική τηλεόραση το αποδεικνύουν άλλωστε περίτρανα.

Η Schaubuhne δημιούργησε, όπως ήταν φυσικό, ένα δικό της "στιλ" στη θεατρική ιστορία. Μέχρι σήμερα Schaubuhne-Stil θεωρείται η προσεκτική ενασχόληση με κείμενα και εποχές της παγκόσμιας λογοτεχνίας, καθώς και η ακριβής ψυχολογική τους ανάλυση. Εκτός από την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία, την εποχή του Σαίξπηρ και του Τσέχοφ, τους δραματουργούς του 19ου αιώνα, τη γερμανική και γαλλική κλασική περίοδο, η Schaubuhne έδωσε ιδιαίτερη σημασία και σε σύγχρονους συγγραφείς, όπως ο Μπότο Στράους και ο Πέτερ Χάντκε. Το 1981 η Schaubuhne μετακομίζει σε ένα κτήριο της δεκαετίας του 20 σχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα του Bauhaus Έριχ Μέντελσον στην Lehniner Platz. Το οίκημα διαθέτει πάνω από τρεις αίθουσες, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανεξάρτητα η μία από την άλλη, αλλά και όλες μαζί!

Ο Πέτερ Στάιν παρέμεινε καλλιτεχνικός διευθυντής μέχρι το 1985. Καλύτερες σκηνοθεσίες του θεωρούνται: Πέερ Γκυντ (Ίψεν) 1971, Καλοκαιρινοί Επισκέπτες (Γκόρκι) 1974, Μικρό και Μεγάλο (Μπ. Στράους) 1978, Ορέστεια (Αισχύλος) 1980, Οι Τρεις Αδερφές (Τσέχοφ) 1984, Ο Βυσσινόκηπος (Τσέχοφ) 1989, και Ρομπέρτο Τσούκο (Κολτές) 1990. Συνοδοιπόροι του Στάιν σ' αυτήν την πορεία υπήρξαν οι σκηνοθέτες Κλάους Μίχαελ Γκρόεμπερ, ο Λουκ Μπόντι και ο Μπομπ Γουίλσον. Μετά τον Λουκ Μπόντι και τον Γιούργκεν Γκος την παράδοση του Θεάτρου συνέχισε το 1992 η Αντρέα Μπρετ. Η τριλογία της με έργα του 19ου αιώνα: Ο μοναχικός δρόμος (Σνίτσλερ), Έντα Γκάμπλερ (Ίψεν) και Θείος Βάνιας (Τσέχοφ) θεωρείται από τις καλύτερες δουλειές της. Από το 1999 στο τιμόνι του Θεάτρου κάθισαν οι Σάσα Βάλτς, Τόμας Όστερμαιερ, Γιόχεν Ζάντιγκ και Γιενς Χίλε.