Αυτό που λέει για τη "Δωδέκατη νύχτα" που παίζει τώρα ισχύει και για τον ίδιο. Ότι δηλαδή το μόνο ακραίο που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι είναι απλός χωρίς αυτό να σημαίνει κι επιφανειακός.
Ο Αργύρης Ξάφης ξεχωρίζει μέσα στο θεατρικό πλήθος επειδή πετυχαίνει κάθε φορά να σου καρφώνει τη γοητευτική αλήθεια του κατευθείαν στην καρδιά σου. Κι εκεί είναι που σε βγάζει νοκ άουτ και τον παραδέχεσαι για την ευστοχία και την άψογη τεχνική του.
e-go: Συνεργάζεστε με τον Θωμά Μοσχόπουλο σε σταθερή βάση. Τι το ξεχωριστό έχει αυτή η συνεργασία;
A.Ξ: Αλληλοεκτίμηση, αυτό περιέχει που ξεχωρίζει. Και οι δύο πιστεύουμε πολύ στην δουλειά και στην προσφορά του άλλου. Φαίνεται παράξενο, αλλά κατά την γνώμη μου δεν είναι, να θεωρείται η αλληλοεκτίμηση κάτι ξεχωριστό. Οι περισσότερες συνεργασίες που βλέπω περιέχουν σαν κύρια συστατικά την εξάρτηση του ενός από τον άλλο και την απαξία προς τον άλλον. Τέλος πάντων, αυτό που βλέπετε να βγαίνει στα έργα που κάνουμε μαζί-η χαρά και το παιχνίδι δηλαδή-αυτά είναι.
e-go: Να περιμένουμε από τη «Δωδέκατη Νύχτα» του Μοσχόπουλου μία συμβατική σεξπηρική ανάγνωση;
A.Ξ: Να περιμένετε μια κατανοητή ανάγνωση, μια κατανοητή αφήγηση της ιστορίας. Δεν ξέρω τι πάει να πει συμβατικό σήμερα, μιας και όλα πάνε να φανούν μη-συμβατικά και γίνονται πιο συμβατικά από ποτέ. Δεν έχουμε διαλύσει το έργο, ούτε έχουμε κάνει μια εκκεντρική αναγνωση. Το ακραίο που έχουμε κάνει είναι ότι είμαστε απλοί.
e-go: Ο ρόλος σας στην παράσταση είναι καταλυτικός για την αντίληψη του θεατή για τα δρώμενα του έργου. Πείτε μας λίγα λόγια γι΄ αυτόν.
A.Ξ: Μεγάλο θέμα ανοίγουμε. Με λίγα λόγια προσπαθώντας, θα πω ότι κάνω αυτόν που όλοι φωνάζουν «Τρελό».Το κατά πόσον είναι ή όχι, αυτό είναι ένα θέμα, μιας και ό, τι βγαίνει από το στόμα αυτού του βαθύτατα πληγωμένου και μελαγχολικού-για μένα- ήρωα, είναι απόσταγμα σοφίας και μάλιστα πολύ ζωισμένης. Ίσως αυτό που κάνει ο Φέστε (το όνομα του τρελού), είναι να δίνει τον τόνο ακριβώς του έργου. Μιας μελαγχολίας με ανθρακικό ας πούμε, γλυκείας και καλοδεχούμενης.
e-go: Ποια είναι ... αν υπάρχουν- τα κοινά στοιχεία των δύο παραστάσεων του «Ό,τι προτιμάτε»;
A.Ξ: Τα θέματα των δύο έργων είναι τρομερά κοινά. Τι είναι τρέλα και ποιος θεωρείται τρελός, η παρενδυσία, τα δίδυμα που βρίσκονται μετά από καιρό, πολλά... Το πιο σημαντικό κοινό, όμως, είναι ο Θωμάς. Αυτός ενώνει και συνδέει.
e-go: Στην παράσταση ακούγονται τραγούδια των Beatles και δένουν αρμονικά με το κλίμα της παράστασης. Πώς συνδέεται η εποχή των Beatles μ’ εκείνη του Σαίξπηρ;
A.Ξ: Το τραγούδι που λέω των Beatles, το Golden Slumbers, είναι στην πραγματικότητα αναγεννησιακό. Οι στίχοι είναι δηλαδή από σονέτο της εποχής του Shakespeare,που οι Beatles έγραψαν απλώς μουσική. Την συγκεκριμένη σύνδεση την έκαναν οι Beatles δηλαδή, πριν από μας. Εμείς απλώς την είδαμε. Επίσης ακούγονται 2 τραγούδια ακόμη, το Because που είναι καταπληκτικά διασκευασμένο από τον Κορνήλιο Σελαμσή, και το Fool on The Hill-ιδανικό κομμάτι για την ζωή του τρελού που υποδύομαι.
e-go: Πώς αισθάνεστε τώρα που το θέατρο Αμόρε έχει κατεβάσει ρολά; Θεωρείτε πως αυτό θα επηρεάσει την περαιτέρω καλλιτεχνική σας πορεία και σαν άτομο, αλλά και σαν μέρος μιας θεατρικής ομάδας;
A.Ξ: Έχει περάσει αρκετός καιρός, σχεδόν 2 χρόνια. Η ένταση στο συναίσθημα έχει φύγει. Όταν πια περνάω και βλέπω έναν χώρο που έχει δώσει τόσα στο θέατρο να είναι πια Βασιλόπουλος και ειδικότερα "Υποκ/μα ΑΜΟΡΕ"-έτσι λέει απ’ έξω- λίγο θυμώνω αλλά μου περνάει. Σχετικά με την πορεία μου, που λέτε, δεν έχει πια επιρροή. Οι συνεργασίες που είχα εκεί συνεχίζονται και έξω από κει, και σε άλλους χώρους-που τελικά αποδεικνύει το ότι ήταν σαφέστατα πολλά παραπάνω το ΑΜΟΡΕ από «Χώρος».
e-go: Παίζετε και στην ταινία «Χρυσόσκονη» που βγήκε στους κινηματογράφους. Μιλήστε μας λίγο για τον ρόλο σας εκεί.
A.Ξ: Ναι, εκεί κάνω τον Αλέξη. Έναν χωρισμένο δικηγόρο, μέσα σε μια πόλη που διαλύεται μέρα με την μέρα, την Αθήνα. Προκύπτει, λοιπόν, στην ιστορία ένα θέμα κληρονομιάς και βλέπουμε τις συγκρούσεις (κλασικές σε όλες τις οικογένειες) για το τι θα απογίνει ένα σπίτι που έχουν τα τρία αδέρφια (Άννα Μάσχα, Μάνια Παπαδημητρίου και εγώ). Είναι μια πολύ συγκινητική ταινία, δεν το περίμενα ούτε εγώ όταν την γυρίζαμε πως θα την έβλεπα και θα έβαζα τα κλάματα. Η Μαργαρίτα Μαντά, που την σκηνοθέτησε, έχει ποτίσει όλη την ταινία με την δύναμή της και με την αγάπη της. Την ευχαριστώ πολύ και εύχομαι να πάει καλά και η ταινία, που δεν έχει σεξ, γέλιο και ξύλο, αλλά έχει καρδιά πολλή.
e-go: ‘Έχετε αναφέρει ότι «η πολιτική διάσταση που πιστεύω ότι έχει το θέατρο είναι μια δυναμική που μπορεί να σε κρατάει σε εγρήγορση σχετικά με τη δουλειά σου για μεγάλο διάστημα.» Αυτό σημαίνει πως ο κινηματογράφος και η τηλεόραση υστερούν ως προς αυτήν;
A.Ξ: Όχι, απλώς το θέατρο είναι πολύ λιγότερο διαπλεκόμενο και μπορεί να μιλάει πιο ελεύθερα απ’ ό,τι τα υπόλοιπα. Ειδικά στην τηλεόραση, ξέρουν πια οι πάντες πως είναι αδύνατον να ακούσεις μια αντικειμενική αλήθεια, είτε ένα όμορφο ξεσηκωτικό ψέμα. Η τηλεόραση στους περισσότερους ανοίγει για να μας κοιμίσει και όχι για να μας ξυπνήσει και να διεκδικήσουμε. Δυστυχώς, γιατί είναι απίστευτα δυνατά μέσα αυτά τα δύο.
e-go: Πέρσι είχατε σκηνοθετήσει μαζί με τον Γιώργο Γάλλο και τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, Ομάδα Blitz, Αργυρώ Χιώτη τον «Φάουστ». Να περιμένουμε κάτι παρόμοιο από σας προσεχώς;
A.Ξ: Στο άμεσο μέλλον όχι. Αν και, επειδή ρωτάτε, θα ήθελα να πω, πως κάτι σαν αυτό θα το ξαναέκανα με μεγάλη χαρά. Ήταν τρομερό μάθημα συνεργασίας και συνύπαρξης.
