ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Τι ζητάω τόσα χρόνια που φωνάζω, από ένα πρόγραμμα; Τα βασικά και τα θεωρητικώς αυτονόητα, (μόνο που το αυτονόητο έχει χάσει προ καιρού και τα δύο συνθετικά του). Ζητάω λοιπόν το πρόγραμμα:
1. Να αποτελείται από όμορφα τραγούδια.
2. Αυτά τα τραγούδια να έχουν ειρμό στη ροή τους αντί το ένα να υποτιμά το άλλο και όλα μαζί να κλωτσάνε αυτόν που έχει πληρώσει για να τα ακούσει.
3. Να παράγουν οι μουσικοί ΜΟΥΣΙΚΗ αντί για ήχους ατάκτως ειρημμένους.
4. Οι τραγουδιστές να ερμηνεύουν αντί να φωνάζουν ή να ξεκουφαίνουν ή να κάνουν φωνητικές επιδείξεις (όσοι έχουν φωνές) ή να κουνάνε τα χέρια δεξιά κι αριστερά στιλ «και τώρα κάνω σκηνική παρουσία».
5. Ζητάω χιούμορ και συγκίνηση σε σωστές δόσεις και εναλλαγές.
6. Σωφρονέστερα ντραμς (και καθόλου beat boxια), έλεος! Όπερ σημαίνει ντράμερ και κρουστούς που δεν θεωρούν τα τύμπανα, τα πιατίνια, τα χάι-χατ και τα κύμβαλά τους ως αντικείμενα επί των οποίων ξεσπάνε τα νεύρα που τους τσίτωσε η σύζυγος στο σπίτι.
και 7. Ηχολήπτες που να μην πάσχουν από βαριά κώφωση.
Δε ζητάω πολλά επαναλαμβάνω.
«Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά».. ., για παράδειγμα.
Πρόσθεσε σε αυτό τέσσερις δεξιοτέχνες μουσικούς που ξέρουν να κάνουν άπαιχτα ανεβάσματα και συναρπαστικά σόλο. Βάλε και τέσσερις τραγουδιστές: μια νέα καλλίφωνη κοπέλα (Σαβέρια Μαριολά), δύο πιτσιρικάδες από την πατρίδα μου τη Χίο (δίδυμοι Γιώργος & Σταύρος Μυλωναδάκης, που παίζουν κιθάρες, πιάνα, γράφουν τραγούδια και τραγουδάνε ωραιότατα) και, φυσικά, τον Κώστα Μακεδόνα. Φαντάσου τους σε εξαιρετικές τετραφωνίες και αριστούχες ερμηνείες. Και εμπιστέψου όλα αυτά σε έναν πάρα πολύ καλό ηχολήπτη που ξέρει να φτιάχνει ήχο ανάγλυφο και πολύχρωμο, με τα σωστά του βάθη και πλάτη και ύψη και όλα τα καλά.
Αποτέλεσμα: στο Gazarte έζησα μια από τις πιο συγκινητικές και αστείες, και νοήμονες μουσικές βραδιές που ούτε στα πιο τρελά μου δεν τολμούσα να φανταστώ ότι μπορεί να υπήρχε.
Γι’ αυτό και απονέμω πάραυτα ένα μεγάλο άριστα δέκα σε όλους τους συντελεστές, στον μαέστρο Γιάννη Παπαζαχαριάκη και στον Σταμάτη Κραουνάκη που με.. πέντε σκηνοθετικές οδηγίες και.. εικοσιπέντε κινήσεις του μυαλού του μεταμόρφωσε τον Μακεδόνα, από καρτούν σε μεγάλο ερμηνευτή και του μουσικούς και λοιπούς τραγουδιστές σε μια παρέα που ξέρει να παίζει και να λέει τα τραγούδια της καρδιάς της και να σου τα προσφέρει σαν μπουκέτο από ολόφρεσκα, πολύχρωμα λουλούδια.
ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-3460347 & 210.345.2277
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Βουτάδων 32-34, Γκάζι
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Παρασκευή-Σάββατο
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 22:30
ΤΙΜΕΣ
Ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Ελάχιστη κατανάλωση στο τραπέζι κατ’ άτομο 35 ευρώ
Ήμουν κι εγώ εκεί...
Ήμουν εκεί κουρασμένη από τα άσκοπα και κακόηχα ξενύχτια που με έχει ‘κεράσει’ αυτή η σεζόν, έτοιμη να δεχτώ παθητικά ακόμα ένα πλήγμα..
Αντί για σφαίρα όμως με το που ξεκίνησε το πρόγραμμα με χτύπησε βέλος στην καρδιά και με πήρανε τα ωραία αίματα..
Και μόνο για το έξοχο πέρασμα από το «Πάτωμα» στο «Μείνε κοντά μου απόψε/ έστω για μια φορά/ η νύχτα είναι μαχαίρι/ γι’ αυτούς που αγαπάν», άξιζε τον κόπο το ‘κατέβασμα’ μου από τα βόρεια μέχρι το Γκάζι.
Και μόνο για τα διαλεγμένα ένα-ένα τραγούδια (των Χατζιδάκι, Κραουνάκη, Σαββόπουλου, Braduardi, Τσιτσάνη, Σπανού, Μάνου Ελευθερίου, Λίνας Νικολακοπούλου, Ξυλούρη, και πολλά κλασικά λαϊκά και παραδοσιακά), άξιζε κι ο τσακωμός με τον παρκαδόρο «επιχειρηματία» Ηλία, που μου έκανε τα νεύρα μου τσατάλια.
Και μόνο για αυτήν την ερμηνεία του συγκλονιστικού «Δερβίση» με ένα αριστούχο κρεσέντο της ορχήστρας και την αναπλήρωση των ντραμς με υπέροχα αυτοσχέδια κρουστά (τα σώματα των οργάνων τους), άξιζε που όταν γέμισε το τασάκι μέχρι που έγινε λόφος, σκέφτηκα πως ο μόνος τρόπος να συνεχίζω να καπνίζω θα ήταν να αλλάξω τραπέζι, διότι η σερβιτόρα με είχε πάρει με στραβό μάτι και μου κράταγε μούτρα..
Αφού με έφερε το πράγμα εδώ, πριν πάω στα πολλά άριστα για τον καθένα από τους συντελεστές του προγράμματος να πω στους κυρίους ιδιοκτήτες του Gazarte ότι πρέπει μάλλον να προσέχουν λίγο περισσότερο τον πελάτη και να ‘συντονίζονται’ με αυτό που παρουσιάζουν στο μαγαζί τους, διότι το ‘γύρω-γύρω’ το βρήκα λίαν ασυντόνιστο και ανρθωποδιωκτικό.
(Μπορεί πάλι, οι του σέρβις, να μην ήθελαν να ασχοληθούν με την ‘τρελή’ που κάθεται και γράφει όλη νύχτα και πίνει μόνο νερά. Πού να ξέρω πώς λειτουργεί το ανύπαρκτο μυαλό του καθένα..)
Ας επιστρέψω όμως στα καλά διότι από ‘θέματα’ για φωνές μαζεύω κάθε νύχτα δυο σακούλες.
Γιάννης Παπαζαχαριάκης, λέγεται ο κύριος με την κιθάρα που είναι και ο μαέστρος αυτού του προγράμματος κι είναι ένας από τους καλύτερους.
Μίμης Ντούτσουλης, λέγεται ο κύριος με το όρθιο μπάσο, που κατάφερε να κρατήσει όλο το πρόγραμμα κουρδισμένο και ‘τεμπάτο’. Άξιος!
Ο Δήμος Πολυμέρης, είναι ο νεαρός με το ακορντεόν και τα ρομαντικά φουσκώματα και ο Άρης Κούκος, ο μετρ με το μπουζούκι και το μαντολίνο που έκανε το πρόγραμμα λαϊκό, soft και σένιο..
Ο αόρατος αλλά πανταχού παρόν ηχολήπτης που παρήγε έναν θεσπέσια πλήρη ήχο λέγεται Γιάννης Παξεβάνης (άριστα δέκα με τόνο).
Τα δύο παλικαράκια στα αριστερά, είναι ο Γιώργος και ο Σταύρος Μυλωναδάκης, τα πατριωτάκια που σου έλεγα, τα οποία και ωραία παίζουν και ωραίες φωνές έχουν (ο Γιώργος πιο μελωδική και χρωματιστή, ο Σταύρος πιο ‘σκληρή’ ροκ, αλλά και οι δύο το ίδιο εκφραστικοί).
Το κορίτσι στην πολυθρόνα δεξιά, λέγεται Σαβέρια Μαριολά και ήταν επαρκέστατη και κατά τόπους λίαν καλή.
Και ο κύριος με την κιθάρα και τη φωνή (που πρώτη φορά των άκουσα να μη τα φωνάζει όλα τα τραγούδια αλλά να τα ερμηνεύει) που λέει εκείνο το «Ποτέ» (δε θα μπω σ’ άλλο σώμα) τόσο εξαιρετικά είναι ο Κώστας Μακεδόνας, το οποίο πρέπει να πας να τον δεις οπωσδήποτε διότι είναι «Ιπτάμενος και τζέντλεμαν», όπερ σημαίνει ότι ‘πετάει’, ‘φυσάει’ και δε φτύνει κάτω τα τραγούδια. «Τηλεφώνησες πάλι, να μου κάνεις κεφάλι, να σου πω να μου πεις
Κοίτα μόνο την ώρα, ούτε χτες ούτε τώρα, θα φανείς συνεπής
Πάλι θα κανονίσεις, και θα ξεκουβαλήσεις, και κανέναν εξτρά
Τον κοντό κολλητό σου, ή κανένα γνωστό σου, από τα Φιλιατρά
Τηλεφώνησες πάλι, και σ’ ακούγανε κι άλλοι, μίλα ελληνικά
Άμα θες να σε βγάζω, και να σε συναρπάζω, να ‘σαι πιο ντεκλαρέ
Μου ‘χουν πει στο φλιτζάνι, πως μια Λίζα με κάνει, φιλετάκια πουρέ»
Και ως έσχατη ντεκλαρασιόν ένα έχω να σου πω: «Πάρ’το Λίζα και κάν’ το κορνίζα». Το πτυχίο, λέμε.
Τελικά αξίζει να πάω;
Σε ένα από τα καλύτερα προγράμματα του φετινού χειμώνα; Ρωτάς αν αξίζει να πας;
Χμ.. δηλαδή αν τόση ώρα έγραφα ότι είναι μέτριο το πρόγραμμα τι θα είχε καταλάβει, σαϊνι του γλυκού νερού.
ΝΑΙ, ΝΑ ΠΑΣ (τα νεύρα μου).
Τρέχοντας να πας, διότι εδώ παίζονται τραγούδια που μπορούν να σε ισιώσουν.. και να σε κάνουν ευθύ άνθρωπο. (Για τη σκολίωση δεν μπορώ να σου εγγυηθώ κάτι, αλλά δοκίμασε να δεις..).
Εκτός κι αν είσαι εκείνος ο τύπος για τον οποίο ο Μάνος Ελευθερίου έγραψε το στιχάκι: «Εσύ όπου κι αν πας, σ’ όποιο ταξίδι/ σε λάθος στάση θα κατεβείς»
Ακόμα κι έτσι όμως, εδώ ανήκεις, απλώς δεν το ξέρεις.
ΥΓ.
Αν σου παρκάρει ο Ήλιας ο «επιχειρηματίας» το αυτοκίνητο πάνω σε κάτι ξύλα οικοδομής που υπάρχουν εκεί γύρω, και βρεθείς κατά την έξοδο χωρίς ρόδες, μην πεις ότι δε σε προειδοποίησα. Και μην κομπλάρεις με το άγριο βλέμμα του Ηλία. Διότι όλο αυτό που συμβαίνει με τα παρκαρίσματα και έναντι οκτώ και δέκα ευρώ το κομμάτι, είναι ΕΝΤΕΛΩΣ παράνομο, μόνο που ο Δήμαρχος Αθηναίων δεν έχει προκάμει (τα τελευταία 10 χρόνια) να το κοιτάξει το θέμα..
Καλή χρονιά!
Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]
