ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Δυο κυρίες με μεγάλες φωνές και ερμηνευτικές δυνατότητες εξαίσιες, που αποφάσισαν να φτιάξουν ένα πρόγραμμα με ωραία τραγούδια (που έχουν και οι δύο στο ρεπερτόριό τους) και κλασικά λαϊκά, στο δεύτερο μέρος, που τα ακούς και χαίρεσαι.
Μέχρι και οι ζωγραφιστοί άνθρωποι από το ταβάνι έμοιαζαν να χαμογελούν (να σου θυμίσω ότι ο Τσαρούχης χόρευε το καλύτερο ζεϊμπέκικο;).
Παρεμπιπτόντως, να πω ‘επιτέλους’ που καθαρίστηκε αυτή η έξοχη τοιχογραφία του Τσαρούχη και αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο και τον πολιτισμό της.
Τη βραδιά που πήγα εγώ, μια Πέμπτη, το κοινό ήταν με μία λέξη, άψογο. Τραγουδούσε, άκουγε με ενδιαφέρον, παρακολουθούσε, δεν «κανιβάλιζε» το χώρο και τη μουσική, δεν ούρλιαζε, και έδειχνε να εκτιμά τις φωνητικές ικανότητες των δύο πρωταγωνιστριών όσο και την ιστορία κάποιων τραγουδιών που ακούγονται.
Γι’ αυτό και μπορώ να σου πω ότι πέρασα καλά, όπερ στη δική μου περίπτωση σημαίνει ότι έφυγα με το κεφάλι καθαρό και ανάλαφρο και με μια αίσθηση ότι δεν μου είχαν ξαναρυπάνει την ψυχή με τοξικά απόβλητα πίστας.
Χρωστάω λοιπόν ένα ευχαριστώ στις κυρίες Γαλάνη & Αρβανιτάκη.
ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-38.23.269 & 210-38.14.591
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Πανεπιστημίου 48
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 22:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 20 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 180-200 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 100 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Καταρχάς ενώ η σκηνή του ΡΕΞ έχει την τεχνική δυνατότητα να.. ανεβοκατεβαίνει και να πηγαινοέρχεται, σε ενημερώνω ότι δεν είδα κανέναν πάνω σε υπερυψωμένη πλατφόρμα να παριστάνει αρχαίο ελληνικό άγαλμα, κανέναν κρεμασμένο από το ταβάνι να παίζει το Σπάρτακο τη στιγμή που επαναστατεί εναντίον του ‘καταπιεστή’ του και κανένα κουλό εφέ.
Αυτό που είδα ήταν τις δύο πρωταγωνίστριες να τραγουδάνε ωραιότατα τα γνωστά τραγούδια τους και άλλα ωραία τραγούδια λαϊκά και παραδοσιακά.
Κι αυτό που άκουσα ήταν τη Δήμητρα Γαλάνη να κεντάει σε κάτι δεύτερες φωνές (ρεσιτάλ) που έκανε, για τις οποίες θα της βάλω αμέσως ένα Άριστα κεφαλαίο, διότι είναι μεγάλη μουσικός η γυναίκα και δεν υπάρχουν πολλές του επιπέδου της.
Άκουσα επίσης ένα πρόγραμμα που έτρεχε με σωστές ταχύτητες (αν εξαιρέσω την ορχήστρα που εκείνο το βράδυ ‘ξέχναγε’ να «πατήσει» τα ζεϊμπέκικα, για παράδειγμα, με αποτέλεσμα να τα κάνει νερόβραστα και έπασχε γενικώς από ρυθμικό αποσυντονισμό, δεν ξέρω γιατί).
Κάθε τόσο γύρναγα τα μάτια και κοίταζα τις φιγούρες του Τσαρούχη, γιατί επί χρόνια θέλανε να πέσουν μέσα στην τρύπα από την οποία κοιτάνε προς τα κάτω με όσο άκουγαν στο ωραίο ΡΕΞ, και φέτος μου φάνηκαν πιο ανακουφισμένες.
Από τις λίγες φορές επίσης που συντονίστηκα κι εγώ κι σιγοτραγουδούσα(!). Έβαλα «φωτιά στα χάρτινα» (το καταχάρηκα) και παραλίγο να ρίξω το στυλό στη σκηνή όταν άκουσα εκείνο το: «Βάρκα που ‘χεις τόσα δίχτυα
μάζεψέ με απ’ τα ξενύχτια»
το οποίο μίλησε μεσ’ στην καρδιά μου.
Μ’ άρεσε πολύ το β’ μέρος με τα λαϊκά (Τσιτσάνης, Βαμβακάρης, Άκης Πάνου κ.λπ.) «Σταλιά σταλιά κι αχόρταγα», «Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο/ κι όταν γίνει γόπα/ κέρασμα στο Χάρο/ όταν έρθει η ώρα/ και τονε τρακάρω» (όλα τα λεφτά).
Καθόμουν στον πρώτο εξώστη (που έχει την καλύτερη θέα) και παρατηρούσα το κοινό από κάτω: σημείωσα λοιπόν να σου γράψω ότι, όπως και στα περισσότερα μέρη που πηγαίνω, η πλειοψηφία του κοινού ήταν γυναίκες, οι οποίες είναι και το καλύτερα ενημερωμένο και έτοιμο να ‘ζήσει’ τη βραδιά, κοινό.
Γυναίκες όλων των ηλικιών και όλων των.. τύπων. Εξαιρετικές (αυτές του ΡΕΞ φέτος, εννοώ ?διότι έχω δει και μεγάλα νούμερα σε άλλα μαγαζιά) και έτοιμες να τραγουδήσουν τα πάντα με την ψυχή τους. Οι κύριοι που τις συνόδευαν ήταν ολίγον ξινοί στην πλειοψηφία τους.
Στα γράφω αυτά διότι: Ωραίο πρόγραμμα συν νοήμων κοινό = εξαιρετική βραδιά.
Μόνο το «happening» με τη μουσική παραγωγό Γιώτα Κοτσέτα, δεν μου είπε τίποτα, για την ακρίβεια με αποσυντόνισε, πάνω που είχα αποκτήσει ένα ρυθμό με τα τραγούδια, τις εναλλαγές και τη ροή τους. Θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτό.
Θα κλείσω, ξαναγυρίζοντας στην αρχή του προγράμματος που ξεκινάει με:
«Απ ‘όλ τ’ άστρα τ’ ουρανού/ ένα είναι που σου μοιάζει», «Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο/ ποτέ να μην ξυπνήσω», Χατζιδάκι, δηλαδή.
Και ξέρεις πόσα χρόνια είχαν να ακούσουν οι φιγούρες του Τσαρούχη λίγες νότες από τα τραγούδια του Μέγα Μάνου?

Τελικά αξίζει να πάω;
Αν θέλεις να χαλαρώσεις και να αισθανθείς ανάλαφρα να πας. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν και πολλά προγράμματα που να περιέχουν όμορφα τραγούδια από μεγάλες φωνές.
Σου εύχομαι όμως να μην πέσεις σε πιστογλεντζέδικο κοινό που έχει ‘κολλήσει’ στο ΡΕΞ από την εποχή του Σφακιανάκη και της Βανδή και συμπεριφέρεται αναλόγως.
Το πως βάζεις τα μεγάλα ελληνικά τραγούδια μέσα σε χώρους οι τοίχοι των οποίων έχουν ποτίσει από ανοησίες είναι ένα μεγάλο θέμα, όπως καταλαβαίνεις. Το οποίο λέω να πιάσουμε μία άλλη φορά, διότι σήμερα έχω και το πρόγραμμα του Μακρόπουλου-Μαζωχνάκη να γράψω και μόνο που το σκέφτομαι μου 'ρχεται να...
«Θα σπάσω κούπες για τα λόγια που ‘πες
και ποτηράκια για τα πικρά λογάκια».

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Βρήκα στις σημειώσεις μου, σε πολλά διαφορετικά σημεία, τη φράση: «μπατάλα ορχήστρα που βογκάει για να κάνει ένα ‘ανέβασμα’», «η ορχήστρα τελεί υπό σύγχυση και πάσχει από.. αρρυθμίες». Τι να πω; Με τόσους άριστους μουσικούς επί σκηνής δεν δικαιολογείται (αλλά συμβαίνει ενίοτε και στις καλύτερες οικογένειες). Ίσως να μην είναι και το καλύτερό τους η σκηνή του ΡΕΞ. Στα σόλο τους όμως ή όταν έπαιζαν σε μικρά γκρουπ ήταν έξοχοι.
ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Γιάννης Άννινος: μπάσο
Σπύρος Γκούμας: μπουζούκι, τζουράς
Γιώργος Ζαχαρίου: πιάνο, keyboards
Βαγγέλης Καρίπης: κρουστά
Κοσμάς Κοκκόλης: μπουζούκι, κιθάρα
Θωμάς Κωνσταντίνου: ούτι, λαούτο, τσουμπούς, μπουζούκι
Σωτήρης Λεμονίδης: πιάνο, keyboards
Κώστας Λιόλιος: τύμπανα
Μπαρμπαγάλας Δημήτρης: κιθάρες
Θέμης Νικολούδης: βιολί, τρομπέτα
Δημήτρης Τσάκας: Σαξόφωνα
Παναγιώτης Τσεβάς: ακορντεόν

ΦΩΝΗΤΙΚΑ: Χριστίνα Αργύρη, Κοσμάς Κοκκόλης, Παναγιώτης Τσεβάς
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΦΩΝΗΤΙΚΩΝ: Χριστίνα Αργύρη
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ: Γιώτα Κοτσέτα

ΗΧΟΛΗΠΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ: Αργύρης Λιανός
ΗΧΟΛΗΠΤΗΣ ΑΙΘΟΥΣΑΣ: Μανώλης Ολλανδέζος
ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΗΧΟΥ: Παναγιώτης Πέππας
ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΣΚΗΝΗΣ: Γιάννης Γιωργονικος

ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ: Γιώργος Ζαχαρίου, Σωτήρης Λεμονίδης
ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ: Μανώλης Παντελιδάκης, Αφροδίτη Παπαδημητρίου
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΣ: Ελευθερία Ντεκώ
CONCEPT ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: Δήμητρα Γαλάνη
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Δήμητρα Γαλάνη, Ελευθερία Αρβανιτάκη

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ευγενέστατη κυρία Χαρά Σαφαρίκα που με ανέχεται τόσα χρόνια και με βοηθάει όσο μπορεί για να κάνω την άχαρη δουλειά μου. Και να βάλω ένα άριστα δέκα στον Νίκο, το σερβιτόρο του πρώτου εξώστη δεξιά, για την ευγένεια, προθυμία και εξυπηρετικότητά του. Ο οποίος Νίκος, συνετέλεσε τα μάλλα στο να περάσω μια τόσο ξέγνοιαστη και χαλαρή βραδιά. Τον ευχαριστώ για το μόνιμο χαμόγελό του.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]