Tο τελευταίο έργο με τίτλο "Mockob- Selim MID" του Γεωργίου Βιζυηνού, πριν την εισαγωγή του στο Δρομοκαΐτειο, παρουσιάζει η Ομάδα "Όχι Παίζουμε" στο Ωδείο Αθηνών.
Ο MOCKOB - SELIM MID είναι ο Γ. Βιζυηνός εν μέσω τριών διαδρομών:
- Εν μέσω της διαδρομής του από το Ωδείο Αθηνών στο Δρομοκαΐτειο, στις 15 Απριλίου 1892.
- Εν μέσω της διαδρομής του από την ζωή στο θάνατο, στις 15 Απριλίου 1896.
- Εν μέσω της διαδρομής του από τα χαμένα μεταλλεία της Βιζύης προς την Αθήνα, όταν και γνωρίζει εκείνον τον παράξενο «Τούρκο», τον Μοσκώβ Σελήμ, και αποφασίζει να μεταφέρει, την ζωή του και την συνάντησή τους, σε διήγημα.
Όπως και με τους συγγραφείς του κινήματος του αισθητισμού (Λαπαθιώτης, Χρηστομάνος, Ροδοκανάκης), έτσι και με τον Βιζυηνό, η ομάδα τον συναντά σε μια γωνιά της Αθήνας που του ανήκει. Η παράσταση παρουσιάζεται στο Ωδείο Αθηνών, εκεί όπου ο συγγραφέας δίδαξε πρώτος στην ιστορία του Ωδείου δραματολογία (1890 -1892), γνώρισε τον τελευταίο έρωτα της ζωής του και εκδήλωσε τα συμπτώματα που τον οδήγησαν στο Δρομοκαΐτειο.
Το «MOCKOB-SELIM MID-» έκανε επετειακή πρεμιέρα στις 15 Απριλίου, Μεγάλη Τετάρτη, ανήμερα της πρώτης ημέρας νοσηλείας του Γ. Βιζυηνού στο Δρομοκαΐτειο (1892) και ανήμερα του θανάτου του (1896).
Η ομάδα χρησιμοποιεί για την παράσταση, την πλοκή και αυτούσια αποσπάσματα από το τελευταίο διήγημα του Γ. Βιζυηνού «Μοσκώβ-Σελήμ». Με το «Μοσκώβ-Σελήμ», ο Βιζυηνός φροντίζει ώστε να μείνει στην ιστορία η προσωπικότητα ενός «αγαθού και παράδοξου» Τούρκου που συνάντησε τυχαία και συμπάθησε κεραυνοβόλα στην ρημαγμένη από τους Τουρκικούς πολέμους πατρίδα του, την Βιζύη, σε ένα από τα χωρίς αποτέλεσμα ταξίδια του για το χτίσιμο μιας πιο όμορφης ζωής.
Σε μια Ελλάδα που πασχίζει να κατασκευάσει εθνική ταυτότητα, ο Βιζυηνός κατασκευάζει τον άπατρη «Μοσκώβ-Σελήμ». Στα λογοτεχνικά σαλόνια της Αθήνας εκθέτει γυμνή όσο ποτέ την αλήθεια της μοναξιάς και της εξορίας του. Ολοκληρώνει έτσι με συνέπεια την πορεία του προς μια νέα φόρμα στην λογοτεχνία της εποχής. Μια φόρμα που στηρίζεται στην αυτο-αναφορικότητα.
Δεν τόλμησε να το δημοσιεύσει. Εν αγνοία του δημοσιεύτηκε, ατελώς, σε συνέχειες στην εφημερίδα «Εστία» από τις 28/4/1895, ενώ εκείνος βρισκόταν έγκλειστος στο Δρομοκαΐτειο. Το κείμενο βρέθηκε ολόκληρο μόνο μετά τον θάνατό του, κρυμμένο στα προσωπικά του είδη στο πατρικό του στη Βιζύη.
Παίζουν:
Τζίνα Θλιβέρη, Δημήτρης Μοθωναίος
Δημιουργική ομάδα:
«Όχι Παίζουμε» και συνεργάτες:
Γιώργος Σαχίνης: σκηνοθέτης
Ειρήνη Αλεξίου: χορογράφος
Γιάννης Σκουρλέτης: εικαστικός
Κώστας Δαλακούρας: συνθέτης - μουσικός παραγωγός
Ευθύμης Θεοδόσης: οπερατέρ - μοντάζ
Χριστίνα Θανάσουλα: σχεδιάστρια φωτισμών
Άρης Ασπρούλης: υπεύθυνος επικοινωνίας - κείμενα προγράμματος
Μαίρη Λογοθέτη: υπεύθυνη παραγωγής - βοηθός σκηνογράφου
Δήμητρα Λιακούρα: βοηθός σκηνογράφου - φροντιστής
Κώστας Τσακαλάκης: γραφίστας
Παραγωγή: Ομάδα «Όχι Παίζουμε»
