Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται
να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1910)

Η Ορχήστρα είναι η πρώτη δουλειά της νεοσύστατης ομάδας "Σφαίρα". Πρόκειται για ένα μονόπρακτο του Ανούιγ, ένα -μέχρι στιγμής- άγνωστο στο κοινό διαμαντάκι.
Στο έργο παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν μεταξύ των μουσικών μιας ορχήστρας που δίνει παραστάσεις σε μια γαλλική λουτρόπολη, για ηλικιωμένους και όχι μόνο θεατές που υποφέρουν από δυσκοιλιότητα.
Οι εφτά μουσικοί της ορχήστρας, που κατά κάποιο τρόπο έχουν "ξεπέσει" και έχουν δει τη ζωή τους να περνά και να χάνεται, ξέρουν μέσα τους ότι μάλλον δεν πρόκειται να τους συμβεί κάτι καλύτερο. Ο θεατής γίνεται μάρτυρας όλης αυτής της πίκρας του ανθρώπου που πίστευε σε κάτι καλύτερο για τον εαυτό του, αλλά. . .
Οι παράλληλες ιστορίες των εφτά προσώπων συναντώνται στο αδιέξοδο της ζωής τους. Όπως αναφέρεται και στο πρόγραμμα από την Έρι Κύργια ο Ανούιγ στα έργα του "αναπτύσσει τις απόψεις του για τις αντιθετικές όψεις της ανθρώπινης πραγματικότητας: Να πονέσεις και να κάνεις τους άλλους να πονέσουν, γιατί τα ρόδινα όνειρα δεν κατορθώνουν να εξαγνίσουν ό,τι πιο φρικτό φέρει η ζωή: την παραδοχή της καθημερινής μετριότητας, των συμβιβασμών, την αναπόφευκτη χρεοκοπία του έρωτα, ενώ παραμονεύουν η φθορά από το χρόνο και ο θάνατος."
Το σπουδαίο στην Ορχήστρα είναι ότι το τραγικό επιτυγχάνεται και προβάλλεται μέσα από το γελοίο με τρόπο θαυμαστό. Και εδώ η Κουλίεβα ως σκηνοθέτης έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Ωστόσο, ίσως λόγω των υπερβολικών απαιτήσεων που έχει η απόδοση των μουσικών κομματιών που παρεμβάλλονται συνεχώς στη δράση του έργου, η σκηνοθεσία υστερεί στο υποκριτικό δέσιμο των ηθοποιών, αλλά και στο δέσιμο της πλοκής.
Τα μουσικά (Μάγδα Γιαννίκου) και χορευτικά κομμάτια της παράστασης είναι καταπληκτικά. Όλος ο θίασος πρέπει να δούλεψε μέχρι τελικής πτώσεως για να μας προσφέρει αυτό το άρτιο αποτέλεσμα. Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούμε στα κοστούμια, που μαζί με τη μουσική κλέβουν την παράσταση. Γίνονται μέρος της δράσης, της υποκριτικής και της σκηνοθεσίας. Υπεύθυνες για αυτά είναι η Ελένη Μανωλοπούλου που τα σχεδίασε και η Λάλι Μιρ Αλί Ογκλί που τα έραψε και στάθηκε πολύτιμος βοηθός στο σχεδιασμό τους. Για την ιστορία να μπούμε ότι η Λάλι Μιρ Αλί Ογκλί είναι η ενδυματολόγος του Θεάτρου Ρουσταβέλλι στην Τυφλίδα.
Η Ταμίλα Κουλίεβα, στο ρόλο της διευθύντρια της ορχήστρας, δίνει τον καλύτερο εαυτό της. Η έκφραση του προσώπου της την ώρα που παίζει κοντραμπάσο είναι αξεπέραστη. Ο Τάκης Βαμβακίδης, στα σύντομα περάσματά του, λιτή και αποτελεσματική φιγούρα.
Από τους νεώτερους ηθοποιούς ξεχωρίσαμε τους Ειρήνη Τζανετουλάκου (ξινή και δυστυχισμένη όσο δεν παίρνει), Αιμιλία Βάλβη (θλιβερά απεγνωσμένη, σεξουαλική ακριβώς λόγω της θλίψης της), Μαρία Σαριτσάμη (μοναδικά κωμική, μας έκανε να κλάψουμε από τα γέλια) και Μιλτιάδη Νίκα (συγκινητικός, κωμικός και τραγικός ταυτόχρονα με μεγάλη επιτυχία).
Η Ορχήστρα είναι μια αξιόλογη παράσταση που σίγουρα θα αγαπήσετε.