Έκθεση Χριστοδουλίδη στην γκαλερί Α.Δ.

03.09.2008

Την Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008 γίνονται στην γκαλερί Α.Δ. τα εγκαίνια της 4ης ατομικής έκθεσης του Σάββα Χριστοδουλίδη.

Στην τελευταία του δουλειά ο Χριστοδουλίδης δημιουργεί γλυπτά από ανακτημένα αντικείμενα (Objets récuperés) εστιάζοντας την προσοχή του ιδιαίτερα σε μικρά και μεγάλα πορσελάνινα διακοσμητικά.

Πρόκειται για αντικείμενα στα οποία αντανακλάται η ανάγκη-αγωνία των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων να προσεταιριστούν το περιβάλλον, την ποιότητα ζωής και το lifestyle των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων. Πορσελάνινες νεαρές κινέζες, σκυλάκια και πίθηκοι δημιουργούν νέες φόρμες, μέσω του assemblage, συσχετιζόμενα δομικά με καθρέφτες, φρουτιέρες, σπασμένα πιάτα και λουλούδια.

Ο καλλιτέχνης, όμως, δεν αρκείται μόνο στο φορμαλιστικό ενδιαφέρον. Επιδιώκει να μας αιφνιδιάσει εισάγοντάς μας στην ποίηση των απροσδόκητων σχέσεων. Δια μέσου αυτής μας εισάγει στον κόσμο μιας Vanitas γλυπτικής. Έτσι το αγαλματίδιο ενός μικρού παιδιού που προσεύχεται στέκεται εν μέσω σπαραγμάτων-μελών άλλων προγενέστερων ικετών. Είναι λες και η προσευχή είναι εκείνη που το οδηγεί στην αποδόμηση. Όλη η σύνθεση στηρίζεται σε μια ζυγαριά κουζίνας, συσκευή μέτρησης μιας δύναμης που ξεπερνάει το ανθρώπινο, της παγκόσμιας δύναμης της βαρύτητας.

Μια νεαρή πορσελάνινη κοπέλα καθισμένη σε ένα βαρέλι δέχεται στο πρόσωπο την απρόσμενη επίθεση πουλιών που μετατρέπει μια φαινομενική ισορροπία σε αστάθεια.
Τα assemblage του περιέχουν σουρεαλιστικούς υπαινιγμούς, οι οποίοι μαζί με την αγάπη του για την ποίηση τον οδηγούν στο έργο-αναφορά στον André Breton "Ο άνθρωπος με το διαφανές κεφάλι".

Ο Χριστοδουλίδης αναρωτιέται για την πραγματική αξία της Εξουσίας, του Βολέματος, της Υποταγής, φτιάχνοντας έναν κόσμο που υμνεί την αναζήτηση της λογικής και συναισθηματικής ανατροπής. Στα γλυπτά του το έργο και η βάση δεν διαχωρίζονται γιατί δεν θέλει να διαχωρίσει το σημαντικό από το ασήμαντο, το σημαίνον από το σημαινόμενο.
Τα έργα του, αν και πολυσύνθετα στη σύλληψή τους, είναι φαινομενικά απλά, γιατί θέλει η φόρμα που προκύπτει από την σύζευξη των ετερόκλητων αντικείμενων να φαίνεται εύκολη.

Μας παραπέμπει στην θέση του Λάο Τσε ότι «Η αλήθεια είναι μπροστά μας αρκεί να θέλουμε να την δούμε». Για τον καλλιτέχνη ο Αιτούμενος Παράδεισος έχει αξία μόνο αν προκύπτει αβασάνιστα, χωρίς την θεϊκή απειλή περί «ιδρώτος του προσώπου».
Η μόνη εμφανής χειρονομία που επιτρέπει να αναδύεται σαν κατασκευαστική αρετή του έργου είναι το σπάσιμο - αναφορά στον ρόλο του καλλιτέχνη.

Οι «αβίαστες και εύκολες» κατασκευές του, που μοιάζουν σαν να μπορούσαν να επαναληφθούν από τον καθένα, επαναφέρουν το αίτημα του Joseph Beuys ότι ο κάθε άνθρωπος είναι φύσει καλλιτέχνης.