Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε σε μια μακρινή χώρα ένας καλός κι ευγενικός έμπορος, με τη γυναίκα του και τη μικρή τους κόρη. Η γυναίκα του μια μέρα αρρώστησε και πέθανε κι ο άντρας της αποφάσισε να ξαναπαντρευτεί,για να έχει η αγαπημένη του κόρη μια μητέρα...
Σε όλους μας θυμίζει κάτι αυτή η εισαγωγή μιας και η ιστορία της Σταχτοπούτας είναι μέσα σ' εκείνες με τις οποίες μεγαλώσαμε είτε βλέποντας την στις μεγάλες οθόνες είτε ακούγοντας τη ανάμεσα σε παιδικά καρεκλάκια και κούνιες. Όταν το ημερολόγιο έγραφε 1999, η εκδοχή του Johann Strauss είχε ανέβει στην Κρατική Όπερα της Βιέννης και τα εντυπωσιακά κουστούμια ήταν σχεδιασμένα από τον Christian Lacroix. Τώρα, 16 χρόνια μετά το κλασσικο παραμύθι ανεβαίνει στη σκηνή της Λυρικής Σκηνής την Παρασκευή 24 Απριλίου με την Μαρία Κουσουνή στον ομώνυμο ρόλο (πρόσφατα μας συγκίνησε τρομερά στο "Χαμόγελο της Τζοκόντα") η οποία έχει πολλές αναμνήσεις από τη συγκεκριμένη παραγωγή.
"Όταν ανέβηκε το έργο στην όπερα της Βιέννης είχα την τύχη να συμμετέχω στην παράσταση. Ήταν η πρώτη μου δουλειά ως επαγγελματίας χορεύτρια και πραγματικά ήταν μία εμπειρία που δε θα την ξεχάσω ποτέ. Οπότε τώρα μετά πολλά χρόνια, επιστρέφω στην ιστορία της Σταχτοπούτας και υποδύομαι τον πρωταγωνιστικό ρόλο! Έχω τα ερεθίσματα από την προηγούμενη παραγωγή και εικόνες από τις μεγάλες χορεύτριες αλλά πρόσθεσα παράλληλα τα δικά μου, προσωπικά στοιχεία στο ρόλο." μας λέει στην τηλεφωνική συζήτηση μας μετά την πρόβα.
Στη δική τους εκδοχή, η Σταχτοπούτα είναι ένα μοντέρνο, κορίτσι το οποίο εργάζεται σ' έναν οίκο μόδας και σχεδιάζει ρούχα οπότε όλα διαδραματίζονται μέσα εκεί και ουσιαστικά είναι η ιστορία του παραμυθιού απλά σε μία πιο σύγχρονη εποχή με μικρές αλλαγές στα μέρη που κινούνται οι ήρωες. Η παιδικότητα και ο αυθορμητισμός πηγάζουν μέσα από την καλοσύνη της Γκρέτε η ο οποία είναι πολύ αληθινή σαν άνθρωπος και δεν έχει άσχημα στοιχεία μέσα της όσον αφορά τα συναισθήματα της για τους άλλους. Αυτό που δίνει μεγάλη χαρά στην υπέροχη χορεύτρια είναι η ελευθερία που έχει να προσθέσει αρκετά στοιχεία στην ηρωίδα της ώστε να είναι λίγο διαφορετική από ό,τι την έχουμε συνηθίσει.
"Είναι πιο κοντά στον δικό μου χαρακτήρα, είναι πιο αυθόρμητη και όχι τόσο "στημένη" και το γεγονός του ότι μπορώ να βάλω ό,τι στοιχεία θέλω για να τη διαμορφώσω το ρόλο και είναι κάτι που με απελευθερώνει απόλυτα. Θαυμάζω πάρα πολύ τους ανθρώπους που έχουν καλή αίσθηση του χιούμορ και μ΄αρέσει πολύ που μου δίνεται η ευκαιρία να τσαλακώσω την εικόνα της ηρωίδας όπως την ξέρουμε όλοι από το κλασσικό παραμύθι. Ισχύει και στη δική μας εκδοχή ότι είναι μια όμορφη και καλή κοπέλα που θέλει πάντα το καλό για όλους και την ενδιαφέρει να κάνει καλά τη δουλειά της αλλά της έχω προσθέσει κι άλλα που την κάνουν λίγο πιο ιδιαίτερη επειδή οι χορογραφίες του Renato Janella έχουν μέσα πολλά χιουμοριστικά στοιχεία." αναφέρει.
Πρόκειται για ένα ελεύθερο θέατρο γιατί όπως επισημαίνει κι η ίδια, στις πρόβες λειτουργούσαν αυτοσχεδιαστικά και δοκίμαζαν διάφορα πράγματα στις κοινές τους σκηνές με την κακιά μητριά την οποία υποδύεται ο Στράτος Παπανούσης και οι ήρωες αντιδρούν ανάλογα με ό,τι συμβεί τη δεδομένη στιγμή.
Όταν η κουβέντα έρχεται στον διάσημο σχεδιαστή των κουστουμιών, μιλάει με μεγάλο ενθουσιασμό για εκείνον και είναι πολύ χαρούμενη που στην πρώτη παραγωγή της Βιέννης, είχε δει απο κοντά πώς δουλεύει και τον τρόπο που αντιμετώπισε όλους τους συντελεστές. Της έκανε εντύπωση ο επαγγελματισμός του και το πόσο μας πρόσεξε όλους γιατί είναι πως το καθενα απο τα κουστούμια είναι διαφορετικό, έχουν πολλές και μοναδικές λεπτομέρειες.
"Θυμάμαι πως είχε φέρει την ομάδα του η οποία συνεργάστηκε σε απόλυτη αρμονία με την ομάδα της όπερας της Βιέννης και τα αποτελέσαμτα ήταν εξαιρετικά όπως θα δείτε κι εσείς. Το αξιοσημείωτο είναι πως έχει βάλει την πινελιά του σ' ένα τεράστιο βαθμό στο έργο και το καταλαβαίνουμε όσοι το ζούμε απο μέσα. Είδαμε από τις πρώτες τεχνικές πρόβες που βρεθήκαμε στη σκηνή με αυτά τα κουστούμια και τα σκηνικά πως δεν είχε καμία σχέση το πώς αισθανόαμσταν με τη σκηνή άδεια. Είναι απίστευτό το συναίσθημα όταν φοράς αυτά τα κουστούμια. Ξαφνικά σε μεταφέρει σ έναν μαγικό και παραμυθενιο κόσμο και είναι πολύ σημαντική η συμβολή του στο έργο" λέει ενθουσιασμένη.
Μες τα δικά της αγαπημένα παραμύθια, δεν ήταν η Σταχτοπούτα αλλά η Χιονάτη όπως ανέφερε γελώντας επειδή πάντα τις άρεσαν οι ιστορίες με πολλούς ήρωες και της προκαλούσαν μια μικρή ανία εκείνες που επικεντρώνονταν σ' έναν ή λίγους χαρακτήρες.
Κι αν η Σταχτοπούτα ζούσε στην Αθήνα του 2015; "Θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε κορίτσι που κυκλοφορεί ανάμεσα μας, κι εσύ ή εγώ, η οποία θέλει να κάνει καλά τη δουλειά της, έχει καλά συναισθήματα μέσα και της και αντιμετωπίζει όλες αυτές τις δυσκολίες που φέρνει η ζωή χωρίς να το βάζει ποτέ κάτω."
Μέχρι να χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι για την πρεμιέρα της Παρασκευής, δείτε τις παραπάνω φωτογραφίες από τα παρασκήνια της παράστασης.
...Κι έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα.
Φωτογραφίες/ επιμέλεια: Κική Παπαδοπούλου
