Υπερασπίστηκε μέχρι τέλους την ελευθερία του λόγου, αντιμετώπισε τον παραλογισμό ενός κράτους με παρωπίδες και χουντικά μυαλά και το κυριότερο δεν έχασε ποτέ το χιούμορ της. Όσον αφορά το τελευταίο, δε σημαίνει πως δεν πήρε τα πράγματα στα σοβαρά, κάθε άλλο, αλλά όπως όλοι οι πραγματικά ευφυείς άνθρωποι το είχε στα όπλα της απέναντι στην ανίκητη ηλιθιότητα και παράνοια της δικτατορίας ακόμα και για τ’ αυτονόητα.
Ο Ένκε Φεζολλάρι με το «Επάγγελμα Πόρνη», σκηνοθέτησε γι' άλλη μια φορά ένα έργο που μας αφορά, ένα έργο που μοιάζει να γράφτηκε αυτές τις δύσκολες ημέρες. Σεβάστηκε μέχρι και το τελευταίο σημείο στίξης και ανάμεσα σε εξώφυλλα εφημερίδων που δεν θα μας έκαναν εντύπωση αν τις βλέπαμε αύριο στα περίπτερα, ανέβασε την ένταση της φωνής συγγραφέως και δημοσιογράφου στη διαπασών.
Με πολύ απλά μέσα, πλήρη αμεσότητα και με σύμμαχο το συγκινητικό κομμάτι του Σταμάτη Κραουνάκη (με μια ωραία δόση Tom Waits), μετέφερε στη σκηνή του υπογείου τα βιώματα της Ζωγράφου, η οποία λόγω των αριστερών φρονημάτων της, δεν μπόρεσε να αποδείξει πως είναι δημοσιογράφος ύστερα από την γελοία άρνηση των δημοσίων υπηρεσιών να της δώσουν βεβαίωση για να ανανεώσει το διαβατήριο της.
Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου ανέλαβε μια δύσκολη αποστολή πετυχαίνοντας ίσως την πιο ολοκληρωμένη της ερμηνεία της απ’ όλες της φορές που την έχουμε δει στη σκηνή. Είχε διαρκείς εναλλαγές στα συναισθήματα, τρομερή ένταση και φόρτιση από την αρχή μέχρι το τέλος, αξιοθαύμαστη εκφραστικότητα, αλλά φτάνοντας στο φινάλε δεν κατάφερε να φτάσει στην κορύφωση.
Λίγο πριν την υπόκλιση, το μοναδικό μείον είναι πως νιώθεις πως έμεινε ημιτελής ο κατα τ' αλλα πολύ δυνατός και γλυκόπικρος μονόλογος μιας γυναίκας που αντιστάθηκε και πάλεψε για όσα πίστευε μέχρι τέλους και θα μας υπενθυμίζει πάντα ότι δεν αρκεί απλά να επιβιώνεις αλλά να σηκώνεσαι παρά τις αντιξοότητες.
Κική Παπαδοπούλου
