Εμείς εισβάλλαμε στις πρόβες τους, τις φωτογραφίσαμε και μιλήσαμε με τον Στέφανο Αχιλλέως για την παράσταση αυτή, την ομάδα και τις διεθνείς τους εμπειρίες…
Συνέντευξη: Γεωργία Οικονόμου
Διαβάστε λοιπόν τι μας είπε ο ίδιος....
Το “If Only…” είναι μια επαναπροσέγγιση του κλασικού παραμυθιού των αδερφών Grimm, «Χιονάτη». Ουσιαστικά, θα δείτε μια βωβή κινηματογραφική ταινία στο θέατρο. Μια παράσταση γεμάτη μουσική και χορό, στημένη με την αισθητική του 1930.
Η παράσταση άρχισε το ταξίδι της από το Λονδίνο, το καλοκαίρι του 2012. Είναι δημιούργημα του Στέφανου Αχιλλέως, της Charlotte Lewis, της Erica Mileham και του Yoonsoo Kang, ιδρυτικών μελών της ομάδας CakeTree Theatre Company. Αυτό που θέλαμε ήταν να δημιουργήσουμε μια πραγματικά διεθνή παράσταση, που θα μπορούσε να παρακολουθήσει το κοινό, σε οποιαδήποτε χώρα, ανεξαρτήτως πολιτιστικού υπόβαθρου. Γι αυτό και επιλέξαμε να διασκευάσουμε ένα πασίγνωστο παραμύθι, ώστε το κοινό να μπορεί εύκολα να αντιληφθεί τη βασική δομή της ιστορίας, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι θα παρακολουθήσουν την κλασική ιστορία της Χιονάτης.
Ως προς την απουσία του έναρθρου λόγου…
Αυτός αντικαθίσταται από κάρτες στο στυλ του βωβού κινηματογράφου, όπου αναγράφονται είτε μέρη της αφήγησης, είτε διάλογοι... Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση, ούτε ότι οι κάρτες είναι απαραίτητες για να παρακολουθήσει κανείς την πλοκή, ούτε ότι το ενδιαφέρον του κοινού διατηρείται από αυτές. Ελπίζουμε ότι το κοινό διασκεδάζει βλέποντας μια ομάδα να δημιουργεί έναν ολόκληρο φανταστικό κόσμο μπροστά τους χρησιμοποιώντας έντονες εκφράσεις και υπερβολικές κινήσεις και κυρίως με τις γκάφες που συμβαίνουν στην προσπάθειά τους να αναπαραστήσουν πράγματα που φαινομενικά θα ήταν αδύνατο για μια ομάδα τεσσάρων. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτές οι κάρτες μεταφράζονται κάθε φορά στη γλώσσα της χώρας στην οποία παρουσιάζεται η παράσταση.
Τελικά, τι συμβαίνει όταν τα παραμύθια γίνονται εφιάλτες;
Αυτός που δεν ονειρεύεται τον εφιάλτη, συνήθως γελάει όταν ακούει κάποιον να τον αφηγείται. Αυτό συμβαίνει και με τη συγκεκριμένη παράσταση. Όλα ξεκινάνε σαν ένα όνειρο και στην πορεία όλα ανατρέπονται. Εμείς ως ηθοποιοί προσπαθούμε να εκφράσουμε με τον πιο μελοδραματικό τρόπο τα συναισθήματα και τις πράξεις των χαρακτήρων. Το κοινό απλώς συμβαίνει να βρίσκει αυτό το μελόδραμα, εξαιρετικά κωμικό.
Υπάρχουν διαφορές από χώρα σε χώρα στην ανταπόκριση του κόσμου;
Οι διαφορές είναι εμφανέστατες, ιδιαίτερα όταν το κοινό παρακολουθεί κωμωδία. Το κοινό των βόρειων ευρωπαϊκών χωρών, και ιδιαίτερα του Λονδίνου, είναι πολύ συγκρατημένο στις αντιδράσεις του. Σχεδόν ντρέπεται να γελάσει, ακόμα κι αν μέσα του ξεκαρδίζεται. Το μεσογειακό κοινό είναι πολύ πιο «αυθεντικό». Ό,τι νιώσει εκείνη τη στιγμή, θα το εκφράσει. Χαρά, θλίψη, δε θα διστάσει ακόμα και να λεκτικοποιήσει το θυμό του εν μέσω μιας παράστασης (δεν μας έχει συμβεί αλλά το έχουμε βιώσει παραστάσεις άλλων ομάδων). Το κοινό της Ασίας είναι ίσως η πιο ιδιάζουσα περίπτωση. Είναι τόσο θετικά προδιατεθημένοι, που με την είσοδό σου στη σκηνή θα νιώσεις ότι κρέμονται από την κάθε σου λέξη, ή στην περίπτωση της δικής μας παράστασης, από την κάθε σου έκφραση. Γελάνε αδιάκοπα, και χειροκροτούν στο ρυθμό της μουσικής. Αν τους ζητήσεις, θα ανέβουν στη σκηνή να χορέψουν μαζί σου χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αυτή η πολυπολιτισμικότητα της ομάδας προσδίδει κάτι παραπάνω;
Μας δίνει την ευκαιρία να δούμε το ίδιο θέμα από την οπτική έξι διαφορετικών πολιτισμών. Με αποτέλεσμα να δημιουργείται κάτι πραγματικά μοναδικό επί σκηνής. Σε πρακτικό επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι σε μια παράσταση σαν τη δική μας, που η κίνηση έχει πρωταρχική σημασία, κάτι που σε εμάς φαίνεται κωμικό, για έναν Ασιάτη μπορεί να είναι προσβλητικό. Η πολιτισμική παρεξήγηση αποφεύγεται εύκολα. Ταυτόχρονα, χωρίς να θέλω να προδώσω πολλά, μια Χιονάτη δε θα μπορούσε να χορεύει ζεϊμπέκικο αν δεν υπήρχε ένας Έλληνας στην ομάδα. Επίσης οι παραστάσεις, δεδομένου ότι θέλουμε να μπορούν να ταξιδέψουν σε καθεμιά από αυτές τις χώρες, έχουν εξαιρετικά χαμηλό κόστος παραγωγής και είναι ευμετάβλητες για να μπορούν να παρουσιαστούν σε οποιοδήποτε χώρο.
Θα επιλέγατε την Ελλάδα ως κύριο χώρο δραστηριοτήτων σας τώρα σε περίοδο οικονομικής κρίσης;
Ο κύριος λόγος που ως ιδρυτικό μέλος της ομάδας, επέστρεψα την Ελλάδα ήταν γιατί ήθελα να μεταδώσω όλη τη γνώση και εμπειρία που απέκτησα δουλεύοντας μέσα στους CakeTree Theatre Company στον τόπο που επέλεξα ως σπίτι μου. Ήταν σίγουρα επιλογή, και όχι ανάγκη. Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τις τέχνες στην πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών. Το κακό είναι ότι έχει πλέον γίνει σχεδόν αδύνατο να επιβιώσει κανείς ασχολούμενος αποκλειστικά με τις τέχνες. Το καλό είναι ότι με αυτό το δεδομένο πολλοί από εμάς δρούμε με απόλυτη ελευθερία στο χώρο και δεν λογοκρίνουμε την έμπνευσή μας. Η λογική είναι: «Αφού δεν πληρωνόμαστε γι αυτό, τουλάχιστον ας το απολαύσουμε.» Η Ελλάδα είναι η κατεξοχήν χώρα στην οποία μπορούμε να απολαύσουμε την τέχνη κατά τη γνώμη μου.
Και συνέχεια με… Σταχτοπούτα!
Τον Δεκέμβριο, και ενώ συνεχίζουμε τις παραστάσεις του If Only… ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας και συνδημιουργός της παράστασης, η Charlotte Lewis, θα ταξιδέψει στην Αθήνα για να σκηνοθετήσει μαζί με τον Στέφανο Αχιλλέως, την επόμενη παράσταση της ομάδας. Η παράσταση αυτή τη φορά θα είναι μια διασκευή της Σταχτοπούτας και θα διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1960. Θα αποτελέσει συνέχεια του If Only… Γι αυτό, όσοι το παρακολουθήσετε, να ξέρετε ότι η ιστορία δεν τελειώνει με τη λήξη της παράστασης.
Διαβάστε εδώ για την παράσταση
