Με όπλο την αθωότητα και την υψηλή σωματική τους ενέργεια, δυο νεαροί performers (Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής) ρίχνονται στην αρένα της σκηνής για να ανακαλύψουν από την αρχή τον πιο βαθύ, τον πιο παράλογο, τον πιο ακραίο, τον πιο θνησιγενή, τον πιο ποιητικά γελοίο έρωτα όλων των εποχών. Φέτος, στην παράσταση συμμετέχει ενεργά και ο Κώστας Γάκης που σκηνοθετεί την παράσταση, παίζοντας πιάνο, κιθάρα, κρουστά αλλά και "παρεμβαίνοντας" σε κρίσιμες στιγμές του έργου...

Διαβάστε εδώ την κριτική της παράστασης

Συνέντευξη: Γεωργία Οικονόμου
Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου

Εμείς τρυπώσαμε στη γενική πρόβα της παράστασης στο θέατρο Θησείον, τραβήξαμε αποκλειστικές φωτογραφίες και είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Κώστα Γάκη.

e-go: Πώς προσεγγίσατε τον μεγάλο αυτό έρωτα του Σέξπιρ; Τι είναι αυτό που σας συγκίνησε ιδιαίτερα σ΄ αυτόν;

Προσεγγίσαμε με πλήρη αθωότητα τον αρχετυπικό αυτό έρωτα. Αυτό άλλωστε επιτάσσει το κείμενο στην εξαιρετική μετάφραση του Καψάλη. Αφεθήκαμε και οι τρεις αθώα να γευτούμε την υπέροχη ιστορία των δυο νέων.
Μας συγκίνησε το ακαταλόγιστο που φαίνεται να απολαμβάνουν οι δυο ερωτευμένοι, αυτό το ακαταλόγιστο που πληρώνουν τελικά πολύ ακριβά. Προσωπικά με συγκινεί όταν άνθρωποι ρισκάρουν τα πάντα για τα ιδανικά τους και ακόμα περισσότερο για τα συναισθήματά τους.

e-go: Μιλήστε μας λίγο για το παιγνίδι ρόλων των ηθοποιών

Είναι μια γιορτή επί σκηνής όλο αυτό που συμβαίνει, μια σπαζοκεφαλιά υποκριτικής, ένα πανηγύρι χαρμολύπης. Η γκάμα του Κώστα και της Αθηνάς είναι τεράστια και το κοφτερό μοντάζ που έχουμε δημιουργήσει για να μεταπηδούν ακαριαία από τον ένα ρόλο στον άλλο φανερώνει τις δεξιότητές τους χωρίς όμως ίχνος επίδειξης. Αντίθετα αυτό που θέλουμε στην ομάδα μας, την “Ιδέα” είναι να καλλιεργούμε με επιμονή αλλά και ταπεινότητα τα εκφραστικά μας μέσα ώστε να πετυχαίνουμε τις λεπτότερες αποχρώσεις των χαρακτήρων που υποδυόμαστε.

e-go: Αγγίζει η παράσταση τον σύγχρονο Έλληνα και πως;

Αν δεν πιστεύαμε ότι η παράσταση αυτή δεν θα άγγιζε τον σύγχρονο έλληνα δεν θα την κάναμε. Δεν σκηνοθετούμε ένα ανώδυνο ρομάντσο – μια ιστοριούλα αγάπης τύπου άρλεκιν. Το έργο μιλάει για μια εποχή συγκρούσεων, κρίσης και σπαραγμού όπως ακριβώς είναι η δική μας. Και πιστεύουμε ότι η πράξη των δυο νέων να αψηφήσουν τις συμβάσεις και να αρθούν πάνω από τις ανυπέρβλητες δυσκολίες των καιρών συνομιλεί με τις δυσκολίες που περνάμε όλοι μας αυτή τη στιγμή ως λαός. Τόσο το έργο λοιπόν όσο και η σκηνοθεσία μας υπογραμμίζουν αυτή την ανάγκη για αντίσταση ενάντια σε ένα παράλογο κατεστημένο. Είναι ένα βαθιά επαναστατικό έργο – ένα έργο ανατροπής όπου τα πολιτικά σχόλια διαδέχονται το ένα το άλλο.

e-go: Ποιος ο ρόλος της ζωντανής μουσικής στην παράσταση;

Η μουσική ακολουθεί το φρενήρη ρυθμό της παράστασης. Υπάρχουν δομημένα μέρη αλλά και πολλοί αυτοσχεδιασμοί τόσο στα κωμικά όσο και στα δραματικά σημεία του έργου. Η μουσική εξάλλου με τους μυστηριακούς δρόμους της καθιστά εξαιρετικά ανάγλυφη την κύρια σύμβαση της παράστασης ότι δυο φαντάσματα μας αφηγούνται την ιστορία. Επίσης τα τραγούδια λειτουργούν ανακουφιστικά ως ιντερμέδια σε ορισμένα σημεία του έργου παρέχοντας ανάσες στον καλπάζοντα ρυθμό. Εγώ ως μουσικός νιώθω σαν ένας μαριονετοπαίχτης – σαν μουσικός σκηνοθέτης και συχνά στη φετινή εκδοχή του έργου συχνά παρεμβαίνω με την κιθάρα ή το τύμπανο και μέσα στο σκηνικό χώρο ως μουσικός σαμάνος της τελετής.

e-go: Στην εποχή της ταχύτητας και των social media μπορεί να δημιουργηθεί ένας τόσο μεγάλος έρωτας;

Τα social media και οι παλαβοί ρυθμοί είναι νέα εργαλεία. Όπως ο έρωτας πέρασε μέσα από την αλληλογραφία, το τηλέφωνο και άλλους τρόπους επικοινωνίας ανά τους αιώνες έτσι θα περάσει και μέσα από τα social media. Οι φρενήρεις ρυθμοί δεν θα εμποδίσουν ποτέ την ανάγκη του ανθρώπου για αυτή τη βίωση ης πεμπτουσίας, για αυτή τη δημιουργική φούσκα που λέγεται έρωτας. Για όσους ακόμα πιστεύουν στον έρωτα ο έρωτας είναι παρών. Για όσους πάλι δεν πιστεύουν πια σε αυτόν – όπως εγώ - ας δοθεί το δικαίωμα να επικαλούνται το κίβδηλο μεγαλείο του με παραστάσεις σαν κι αυτή.

e-go: Τελικά τι χρειάζεται κάποιος καλλιτέχνης για να πρωτοτυπήσει ευχάριστα στο θέατρο;

Μέσα σε μια εποχή όπου το θέατρο αποσυναισθηματοποιείται και λόγω μιας ημιμαθούς μεταμοντέρνας αισθητικής που έχει επιβληθεί τείνει να γίνει ελιτίστικο και ακαταλαβίστικο, τολμώ να πω ότι το αίτημα για πρωτοτυπία δεν με αφορά. Σύγχρονο είναι ότι συγκινεί τη σύγχρονη ψυχή. Επίκαιρο είναι πάντοτε ό, τι είναι συγκινησιακό , ό, τι είναι βαθιά ανθρώπινο, επίκαιρη είναι η ανάγκη για βαθύτερη κατανόηση και επικοινωνία.


e-go: Που νομίζετε πως οφείλεται η τόσο μεγάλη επιτυχία της παράστασης;

Δεν έχω ιδέα. Εμείς πάντως δεν σταματάμε να τη δουλεύουμε. Είναι για μας αυτή η παράσταση ένα παλλόμενο παιχνίδι με τη ζωή και το θάνατο , μια ψυχική κατάθεση που δεν σταματά, ένα θαύμα εν εξελίξει.

e-go: Μελλοντικά σχέδια

Ως μέλος της ομάδας “Ιδέα” που συναποτελούμε με τους ηθοποιούς της παράστασης Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνο Μπιμπή έχουμε στα σκαριά διάφορα καινούργια project. Στις αρχές Νοέμβρη ανεβαίνει στο θέατρο Χορν η παράσταση “Η τελευταία μαύρη γάτα” του Ευγένιου Τριβιζά σε σκηνοθεσία της ομάδας μας και μουσική δική μου. Πρόκειται για ένα υπέροχο παιδικό-εφηβικο έργο που στέκεται με δύναμη, κέφι και νεανική δροσιά ενάντια στη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό. Στη συνέχεια θα έρθει η καινούργια μας ενήλικη σκηνοθεσία στην οποία θα παίζουμε και οι 3 ως ηθοποιοί ενώ παράλληλα θα σκηνοθετήσουμε ένα video clip και θα κάνουμε ένα μουσικό live! Τέλος είμαστε και οι τρεις μέλη μιας ευρύτερης collectiva της Sui Generis στην οποία πειραματιζόμαστε καλλιτεχνικά και βγαίνουμε στο δρόμο δημιουργώντας non-verbal θεάματα. Αποφασίσαμε λοιπόν ως “Ιδέα” να αφοσιωθούμε σε μια ομαδική οργάνωση και αντιμετώπιση των καλλιτεχνικών μας επιλογών.

Συνέντευξη: Γεωργία Οικονόμου

Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου