Επετειακό αφιέρωμα με ταινίες που χαρακτήρισαν τον θεσμό, από την πρώτη διοργάνωση μέχρι σήμερα, φιλοξενεί το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης - Εικόνες του 21ου Αιώνα, το οποίο πραγματοποιείται 15-24 Μαρτίου.
Ο Δημ. Εϊπίδης και η ομάδα του προβάλλουν ντοκιμαντέρ που αγαπήθηκαν και εντυπώθηκαν στη μνήμη, ντοκιμαντέρ που διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα του φεστιβάλ, καθορίζοντας την εξέλιξη και την πορεία του μέσα στον χρόνο, ταινίες που κέρδισαν το ενδιαφέρον του κοινού χάρη σε έναν ελκυστικό συνδυασμό ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Με θέματα άλλοτε οικεία στον θεατή κι άλλοτε εστιασμένα σε άγνωστες πτυχές της καθημερινότητας, τα ντοκιμαντέρ του αφιερώματος συναρπάζουν, προβληματίζουν και συγκινούν, ανοίγοντας ένα παράθυρο στον κόσμο. Παρών στις ταινίες του αφιερώματος θα δηλώσουν γνωστοί σκηνοθέτες με τις ταινίες τους.
Ανάμεσά τους οι: Π. Γκουσμάν (Νοσταλγώντας το φως, 2010), Β. Κοσακόφσκι (Ζήτω οι αντίποδες!, 2011), Τζ. Ράιχαρτ και Σ. Μπόγκναρ (Ενα λιοντάρι στο σπίτι, 2006), Α. Φίντικ (Το κινητό σινεμά των ονείρων, 1998), Τ. Μπέρλιντζερ (Φαιά ουσία, 2004) και Κ. Λοντζινότο (Τα κορίτσια απ' την Γκαέα, 2000, συν-σκηνοθεσία με την Τζ. Γουίλιαμς).
Το αφιέρωμα του 15ου Φ.Ν.Θ. περιλαμβάνει ντοκιμαντέρ που άφησαν εποχή, όπως το πολυβραβευμένο και αποκαλυπτικό «Η εταιρεία/Corpo-ration» των Τζ. Αμποτ και Μ. Ακμπαρ (2003), με θέμα τις πολυεθνικές εταιρείες, ενώ ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και στη μυθοπλασία κινείται η «Ιστορία της καμήλας που δάκρυσε» των Μπ. Νταβά και Λ. Φαρλόνι (2003). Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε «Η λέσχη των τυχερών ανθρώπων» των Ε. Πάουζερ και Γ. Σέντερμπεργκ (1998).
«Τα παιδία δεν παίζει»Στην πορεία του φεστιβάλ, οι θεατές ξεχώρισαν ντοκιμαντέρ τα οποία μακριά από κάθε στοιχείο εντυπωσιασμού και πρόκλησης επέλεξαν να αφηγηθούν συγκλονιστικές, βαθιά ανθρώπινες ιστορίες: «Το Φθινοπωρινό χρυσάφι» του Γ. Τενχάβεν (2010) χρονολογεί τα κατορθώματα μιας ομάδας υπερήλικων αθλητών του στίβου. Το βραβευμένο «Σάρκα και αίμα μου» του Τζ. Καρς (2003) έχει ως πρωταγωνίστρια μια γυναίκα?θετή μητέρα έντεκα παιδιών με ειδικές ανάγκες. Στα παιδιά επικεντρώνεται και το ντοκιμαντέρ «Από πού πάμε σπίτι μας» (2009) της Ρ. Καμίζα, που ακολουθεί ασυνόδευτους ανήλικους μετανάστες με προορισμό τις ΗΠΑ, σε μια περιπλάνηση γεμάτη εμπόδια, με πυξίδα την αβεβαιότητα.
Αφοπλιστικές ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας, όπως καταγράφονται σε ελληνικά ντοκιμαντέρ, διεκδίκησαν και κέρδισαν την προσοχή του κοινού του φεστιβάλ.
Μια παρέα παιδιών διεκδικεί έναν χώρο για το αυτονόητο δικαίωμά τους στο παιχνίδι, στο ντοκιμαντέρ «Τα παιδία δεν παίζει» των Αγ. Ανδρικοπούλου και Αρ. Τσεπελίκα (2009), το οποίο με ευαισθησία και χιούμορ σκιαγραφεί την ηλικία της αθωότητας. Μια δυνατή ιστορία αγάπης ενός ηλικιωμένου ζευγαριού εκτυλίσσεται με φόντο τον Ψηλορείτη, στο ντοκιμαντέρ «Οι εραστές της Αξού» του Ν. Λυγγούρη (2007). Μια διαφορετική πλευρά του έρωτα, αναδεικνύει το ντοκιμαντέρ «Sugar Τown - οι γαμπροί» του Κ. Τσακίρη (2005).
Η ταινία «Docville - Λασκάρεως 99, Αθήνα» της Κ. Πατρώνη (2011) αποκαλύπτει το ανθρώπινο πρόσωπο της οικονομικής κρίσης.
«ΣΑΓΙΟΜΙ»
Ζητήματα ταυτότητας, κουλτούρας και οικογένειας πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ «Σαγιόμι» του Ν. Νταγιαντά (2011), με ηρωίδα μια γυναίκα από την Ιαπωνία η οποία ζει στην Κρήτη παντρεμένη με Ελληνα και επισκέπτεται την πατρίδα της έπειτα από 35 χρόνια.
