Η Μάνια Παπαδημητρίου δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Μυήθηκε στην υποκριτική από τον Κάρολο Κουν, στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και έκτοτε έχει συνεργαστεί με τους περισσότερους Ελληνες σκηνοθέτες στο σανίδι. Καταξιωμένη πλέον και ιδιαίτερα αγαπητή προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση κάθε χρόνο με τις ερμηνείες της.
Φέτος τη βρίσκουμε να τρέχει στον «Διάδρομο» της Ευσταθίας, της γνωστής τραγουδοποιού. Όπως εξομολογείται η ίδια στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, πρόκειται για ένα κείμενο που δεν θα μπορούσε ποτέ να γράψει άνθρωπος της ηλικίας της, ένα κείμενο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μελλοντολογικό για τη γενιά της…
e-go: Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο και την παράσταση
M.Π: Μια γυναίκα τρέχει σ’ ένα διάδρομο γυμναστηρίου και ενώ φαίνεται αρχικά πως διαφημίζει το Διάδρομο, στην πορεία αποκαλύπτεται πως δεν έχει πού αλλού να μείνει και μένει στο Γυμναστήριο…όπου είναι όλος της ο κόσμος. Κι ενώ σε λίγο πάλι, νομίζεις πως είναι ένα πρόσωπο από το μέλλον σιγά σιγά καταλαβαίνεις πως θα μπορούσες να είσαι κι εσύ, σήμερα που μιλάμε ή σε λίγους μήνες.
e-go: Πως προέκυψε η συνεργασία αυτή με την Ευσταθία;
Η συνεργασία αυτή προέκυψε εντελώς τυχαία μέσα από ένα γυμναστήριο. Μια φίλη μου έκανε διάδρομο δίπλα από την Ευσταθία, την άκουσε να μιλάει για το κείμενό της και της πρότεινε εμένα. Εκείνης της άρεσε η ιδέα, με πήρε τηλέφωνο, μου έδωσε το κείμενο…Το διάβασα…Μου άρεσε πολύ και αρχίσαμε να δουλεύουμε. Στην πορεία κατάλαβα πως αυτή η τυχαιότητα δεν ήταν και τόσο τυχαία, αφού δουλέψαμε πολύ αρμονικά και με μεγάλη έμπνευση και –φυσικά με την υπέροχη μουσική της Λένας Πλάτωνος- και τους ιντεράκτιβ φωτισμούς του Γιώργου Αζάντ κάνουμε μια παρουσίαση που στην πραγματικότητα δεν είναι μια θεατρική παράσταση αλλά κι ένα λαιβ με λόγο- μουσική και φώς.
e-go: Τι ήταν αυτό που σας κίνησε το ενδιαφέρον στον «Διάδρομο»;
Μου άρεσε το κείμενο γιατί μου κράτησε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή. Έχει συνέπεια και χιούμορ, ωραία χρήση της γλώσσας και ταυτόχρονα είναι ένα κείμενο που δεν θα μπορούσε ποτέ να γράψει άνθρωπος της ηλικίας μου… Είναι για τη γενιά μου κάπως μελλοντολογικό. Κι αυτό μου αρέσει. Μ αρέσει το «ήρεμο» χιούμορ της Ευσταθίας…η αίσθηση πως ό,τι έχει χαθεί δεν γυρίζει πίσω, αλλά δεν έχει και νόημα να θρηνούμε γι αυτό. Μπορούμε όμως και επιβάλλεται να δείχνουμε το πόσο τρομακτικότερος από ό,τι νομίζουμε μπορεί να γίνει -ή μάλλον είναι ήδη ο κόσμος μας και, γιατί όχι, και ο εαυτός μας... Είμαστε ρομποτάκια!… Δεν θα γίνουμε είμαστε, οργισμένα, ανικανοποίητα και ταυτόχρονα βαθειά στερημένα ρομποτάκια... Η μνήμη της ελευθερίας είναι μια νοσταλγία για κάτι που δεν γνωρίσαμε και βέβαια δεν προλαβαίνουμε και να γνωρίσουμε. Όμως παρ’ όλα αυτά είμαστε άνθρωποι και έχουμε επιθυμίες, ανάγκες, και επιθυμούμε να έχουμε προοπτικές…
e-go: Στον διάδρομο που τρέχει η ηρωίδα του έργου –και συνεκδοχικά ο σύγχρονος άνθρωπος- υπάρχει κάπου κάποια αχτίδα φωτός;
Όχι δεν υπάρχει καμία αχτίδα φωτός. Δεν μας έχουν αφήσει ούτε μία. Η μόνη αχτίδα φωτός είναι η συνεργασία με τους καλλιτέχνες με τους οποίους παρουσιάζουμε την παράσταση κάθε βράδυ και η δύναμή μας να την φτάνουμε ως το τέλος… Η μόνη και η τελευταία αχτίδα φωτός είναι το όνειρο να μπορούμε να εκφραζόμαστε για ό,τι μας έχουν στερήσει… Μέχρι να χαθεί κι αυτό. Και φυσικά η Αξιοπρέπεια!!! Να σταθείς όρθιος ως το τέλος και να τα πείς όλα, όπως πρέπει, ως το τέλος δίχως να κόβεται η ανάσα…δίχως να χάνεται η φωνή. Συμβολικά και κυριολεκτικά. Ο Διάδρομος είναι το όριο που βάλαμε στον εαυτό μας για να το ξεπερνάμε κάθε βράδυ.
e-go: Στην παράσταση παίζετε και σκηνοθετείτε εσείς, Πόσο δύσκολη είναι αυτή η αυτοσκηνοθεσία, ειδικά σ΄έναν μονόλογο;
Δεν ήμουν μόνη μου. Όπως σας είπα συνεργαστήκαμε υπέροχα με την Ευσταθία αλλά και με την Πέρσα Σταματοπούλου που ήταν η χορογράφος που επιμελήθηκε την κίνηση… Και φυσικά η νεαρή Ελένη Πολιτοπούλου που έφτιαξε τα βίντεο… Δουλέψαμε όλοι μαζί. Με κοινή αισθητική. Και νομίζω πως το αποτέλεσμα οφείλεται σε όλους μαζί. Είναι φυσικά πολύ δύσκολο να έχεις αντίληψη του εαυτού σου όταν είσαι πάνω στη σκηνή … και ούτως ή άλλως είναι απαραίτητο στην σύγχρονη εποχή να δουλεύεις μαζί με χορογράφο… Ο κόσμος πια έχει αρκετά υψηλό κριτήριο και απαιτήσεις από την εικόνα. Την αντιλαμβάνεται ως κάτι ξέχωρο από το λόγο … και αυτό είναι σίγουρα κάτι που θέλει ιδιαίτερη δουλειά με το σώμα… και φυσικά τη χρήση μικροφώνου.
e-go: Φέτος, παρά την κρίση που διανύουμε έχουν ανοίξει πολλές καινούριες θεατρικές σκηνές. Πιστεύετε πως σήμερα έχουμε ανάγκη την τέχνη περισσότερο από ποτέ και γιατί;
Η τέχνη παρηγορεί. Δεν έχει σημασία αν το μήνυμα είναι αισιόδοξο ή όχι. Αν υπάρχει κάποιο μήνυμα κάν. Η τέχνη, όταν υπηρετείται σωστά, είναι βάλσαμο για το θεατή γιατί του θυμίζει ότι δεν είναι μόνος. Χάνεται μέσα στην εικόνα της, σκέφτεται τους καημούς του και ονειρεύεται πως μπορεί και να είναι όλα πιο ανάλαφρα απ’ όσο νομίζει όταν τα ζεί στην καθημερινότητα… Αφού άλλοι γελούν μ’ αυτά… αφού τώρα στη σκηνή βλέπεις άλλους να υπερβάλλουν με αυτά και πάλι τη βγάζουν καθαρή… άρα γίνεται και να ξυπνήσεις κι εσύ μια μέρα και όλα να ναι πάλι όπως πριν!!!! Κάπως έτσι λειτουργεί η τέχνη του θεάτρου και μαλακώνει την καρδιά. Είτε κλαίς είτε γελάς στο θέατρο….είναι φάρμακο….άμα σε συνεπάρει… Βέβαια αν όχι τότε είναι καταστροφή κι αυτός είναι πάντα ο μεγάλος μας φόβος και το μεγάλο μας στοίχημα… που κάθε φορά με την ίδια αγωνία πασχίζουμε να το κερδίσουμε και να κάνουμε τους θεατές να φύγουν από το θέατρο έχοντας νιώσει πως ο χρόνος τους δεν έχει πάει χαμένος.
Γεωργία Οικονόμου
