Η Πάτρα τον έχει μαζί της από τότε που ήταν στα θρανία μέχρι που έβαλε την παραλλάγη και ανέβηκε στα θεατρικά σανίδια. Έχει γεμίσει άπειρες σελίδες word με άρθρα, συνεντεύξεις και ρεπορτάζ για τη Metropolis, το Trip, το Υποβρύχιο, την Ημέρα κ.ά , έχει περάσει πίσω από τα ραδιοφωνικά μικρόφωνα των fm κι έχει τεράστια αδυναμία στη χορτόπιτα της γιαγιάς.
Ο Sport Billy τον έμαθε πως να κρύβεις μ' έναν μαγικό τρόπο όλα τα πράγματα σε μία τσάντα κι έγινε ο παιδικός του ήρωας, τα νυστέρια με τις σχολικές έδρες ήταν μες τις απαντήσεις του όταν τον ρωτούσαν τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει και τώρα που αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Εμπρός, ονειρεύεται ωραίες θεατρικές ιστορίες.
Ο ηθοποιός, δημοσιογράφος και κοινωνικός λειτουργός Λάμπρος Αραπάκος έχει ένα μεγάλο πάθος για όλα όσα κάνει και σου βγάζει μία ενέργεια γεμάτη φως και ζωντάνια, λίγο σπάνιο μέσα σ' όλη τη μιζέρια που επικρατεί. Αυτή την περίοδο γράφει για τις "Ζωές των άλλων" στο site της Lifo κι υποδέχεται μικρούς θεατέςστο θέατρο Λιθογραφείο υποδυόμενος έναν μοναχικό ελέφαντα στην παιδική παράσταση "Ελέφαντας Εγω;". Τον σταματήσαμε για απαντήσεις κι εκείνος μαζί με όλα τα λόγια μάς έστειλε και δώρο μία φωτογράφηση του Γιάννη Κυλπάση για περισσότερα χειροκροτήματα.
Πες μας με λίγα λόγια για τα τρία παραμύθια στα οποία βασιστήκατε για την παράσταση....
Στα τρία παραμύθια του cummings δεν υπάρχει η έννοια του καλού και του κακού που συναντάμε σε άλλες διηγήσεις για παιδιά, ούτε ο ήρωας περνάει από πολλά εμπόδια για να φτάσει στο στόχο του. Τα παραμύθια αυτά κουβαλούν έντονα το υπαρξιακό χαρακτήρα: Οι ήρωες προσπαθούν να μάθουν τον εαυτό τους και στη συνέχεια να επικοινωνήσουν με τους άλλους, να μοιραστούν, ν’ αγαπήσουν και ν’ αγαπηθούν… Αξίζει να σημειωθεί ότι τα δύο από τα τρία παραμύθια, ο cummings τα έγραψε για την κόρη του Νάνσυ όταν ήταν παιδί, κάπου μεταξύ 1919 και 1924. Η τρίτη ιστορία "Ο ελέφαντας κι η πεταλούδα" γράφτηκε όταν ο cummings ξανασυνάντησε την Νάνσυ: Για 20 χρόνια πατέρας και κόρη δεν επικοινωνούσαν. Όταν ξαναβρέθηκαν, η Νάνσυ είχε ένα γιο και ο cummings έγραψε το παραμύθι αυτό για τον εγγονό του.
Τι τύπος είναι ο ήρωας που υποδύεσαι;
Μοναχικός. Ένας μοναχικός ελέφαντας που ζει πάνω στο φεγγάρι, δεν κάνει τίποτα και ρωτάει συνεχώς “γιατί”. Η διασκευή που έχει κάνει η Μαριμίλλη Ασημακοπούλου -έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία της παράστασης- ενώνει τα τρία παραμύθια και δημιουργείται μια ενότητα ολοκληρωμένη που μελετά το παιχνίδι της ενηλικίωσης… O ελέφαντας θα κατέβει στη γη; Θα δώσει απάντηση στα "γιατί" του; Θα “μεγαλώσει”;
Ποια είναι η μεγαλύτερη ανησυχία σου όταν παίζεις για παιδιά;
Το άγχος είναι μήπως βαρεθούν, κουραστούν και αρχίζουν να κάνουν φασαρία. Ευτυχώς μέχρι στιγμής σε μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα παιδιά συμμετέχουν, γελάνε, παρεμβαίνουν με όμορφο τρόπο και μιμούνται τις κινήσεις των χορευτικών μας... Δείχνουν ότι τους αφορά η παράσταση. Στο μεταξύ παρατηρούμε ότι αρέσει και στο ενήλικο κοινό: Για το λόγο αυτό προστέθηκε και δεύτερη παράσταση κάθε Κυριακή στις 18.00.
Ως θεατής, τι σου τι σπάει περισσότερο στον τρόπο προσέγγισης παιδικών παραστάσεων;
Πολλές παραστάσεις για παιδιά γίνονται με προχειρότητα και χωρίς έμπνευση με μόνο στόχο να έρθουν σχολεία οργανωμένα στο θέατρο και να βγουν λεφτά. Παραστάσεις που δεν δίνουν περιθώριο σκέψης και φαντασίας στα παιδιά. Όμως, αυτά είναι έξυπνα και ειλικρινή, αντιλαμβάνονται την προχειρότητα και αντιδρούν. Το θέμα είναι ότι απογοητεύονται και ίσως απομακρύνονται από το θέατρο.
Με ποια παιδική ιστορία στο θέατρο ή κινηματογράφο έκλαψες τελευταία φορά;
Πρόσφατα είδα την ταινία "Όλιβερ Τουίστ" σε σκηνοθεσία του Ρομάν Πολάνσκι που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο και θυμήθηκα ότι το είχα διαβάσει στην αρχή της εφηβείας μου. Αυτή η ιστορία κουβαλάει θάρρος, αποφασιστικότητα και καταγράφει ένα διαρκή αγώνα για επιβίωση κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η διεκδίκηση για αξιοπρεπή ζωή του ορφανού Όλιβερ, συγκινεί. Δίνει κουράγιο ότι μπορείς να ονειρεύεσαι μια καλύτερη ζωή. «Με τις περιπέτειες του Όλιβερ θέλησα ν' αποδείξω ότι το πνεύμα του καλού καταφέρνει πάντα να υπερνικά κάθε αντίξοη περίσταση και τελικά να θριαμβεύει» γράφει ο Ντίκενς.
Ποιοι ήταν οι παιδικοί σου ήρωες; (με τους οποίους δε θα μεγαλώσουν τα σημερινά παιδιά)
O Sport Billy! Καμιά φορά τον βλέπω στο youtube και ακόμα θέλω το μαγικό τσαντάκι του από το όποιο βγάζει όλα όσα χρειάζεται. Από διαστημόπλοιο… μέχρι φτερά για να πετάει. Ποιος δεν θα ήθελε μια τσάντα που θα του εμφανίζει κάθε υλική του επιθυμία του και θα τον προστατεύει από τον κίνδυνο; Παράλληλα ως ήρωας έρχεται στη γη στη για να προασπίσει την ευγενή άμιλλα, πιστεύει στην ομαδικότητα και δε γουστάρει το άδικο. Είναι θαρραλέος και δεν το βάζει κάτω… Μιλάμε για σούπερ ήρωα!
Στην κλασσική ερώτηση των μεγάλων «Τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις» τι απαντούσες;
Θυμάμαι έλεγα γιατρός και δάσκαλος. Άλλαζα συνεχώς απόψεις, μια περίοδο ήμουν σίγουρος ότι θα γινόμουν ιερέας ή θ’ ασχολιόμουν με τη μόδα και θα σχεδίαζα ρούχα -ότι να’ ναι… Όμως, από μικρή ηλικία, ο συνονόματος πάππους μου με πήγαινε κάθε Κυριακή θέατρο ή στον κινηματογράφο και ένας κόσμος γεννιόταν μέσα μου. Στα 11 είχα πάρει την απόφαση ότι θ’ ασχοληθώ με το θέατρο. Το ανακοίνωσα στους γονείς μου και δεν έχασα καθόλου χρόνο: Τα καλοκαίρια τα περνάγαμε στο σπίτι στο Ρίο, μάζευα τα παιδιά του χωριού και τ’ αδέρφια μου και ανεβάζαμε παραστάσεις στην αυλή του σπιτιού… Ωραία πράγματα.
Για τη φωτογράφηση: Με τον φωτογράφο Γιάννη Κυλπάση για το e-go.gr, σκεφτήκαμε να φτιάξουμε μια διαδρομή παίζοντας με χρώματα, εποχές και σιωπή.
*Ψάξε, ψάξε και θα τον βρεις:
-Στην παράσταση "Ελέφαντας ΕΓΩ?"
Συνέντευξη: Κική Παπαδοπούλου
Φωτογραφίες: Γιάννης Κυλπάσης
