Η Μίνα Αδαμάκη είναι μία από τις πιο συμπαθείς παρουσίες της ελληνικής θεατρικής σκηνής. Έγινε ιδιαίτερα αγαπητή από τη συμμετοχή της στην κωμική σειρά «Τρεις Χάριτες», εδραιώθηκε ως κωμική ηθοποιός στη συνείδηση των περισσοτέρων και κατόρθωσε κάτι πολύ δύσκολο: να αποτινάξει αυτήν την ταμπέλα. Την τελευταία δεκαετία μένει σταθερά έξω από τα τηλεοπτικά δρώμενα και έχει ακολουθήσει μία πιο εσωτερική προσωπική πορεία στο χώρο του θεάτρου κερδίζοντας έτσι ένα πιο δύσκολο κοινό.
Φέτος τη βρίσκουμε να υποδύεται στην σκηνή του «104 Λόγου και Τέχνης» την «Κοκόνα τη Μαρώ», μια «εξώλης και προώλης» Πολίτισσα των αρχών της ελληνικής επανάστασης του 1821. Με αφορμή την παράσταση αυτή είχαμε μία πολύ όμορφή συζήτηση μαζί της.
e-go: Tι ήταν αυτό που σας προσέλκυσε ώστε να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο έργο;
M.A. «Η Κοκόνα η Μαρώ» είναι ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Νάνου Βαλαωρίτη «Τα σπασμένα χέρια της Αφροδίτης της Μήλου», ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα της νέας ελληνικής γραμματείας.
Ο Νάνος Βαλαωρίτης είναι ένας σουρεαλιστής συγγραφέας, με βαθιά γνώση της ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας, μ’ ένα πνεύμα ατίθασο και ειρωνικό, που αποκαλύπτει μια καλά κρυμμένη ευαισθησία. Ήταν λοιπόν εύλογο να ασχοληθώ με έναν τέτοιο συγγραφέα και ειδικά με ένα τέτοιο κείμενο.
e-go: Που –και αν – συνδέεται με το σήμερα το έργο αυτό του Νάνου Βαλαωρίτη;
Η Κοκόνα η Μαρώ ζει σε μια εποχή ρευστή – αρχές της Ελληνικής επανάστασης του 1821- όπου οι παλιές πεποιθήσεις κατέρρεαν και τίποτε δεν ήταν δεδομένο, ενώ οι ξένοι φίλοι μας φαινότανε ωσάν «μια κάποια λύση»… Όλη αυτή την ομοιότητα με την σημερινή συνθήκη, (σχεδόν 200 χρόνια μετά), την επισημαίνει φυσικά ο συγγραφέας, όταν η ηρωίδα του οδύρεται για τον χαμό των ελλήνων και διαβλέπει την καινούργια συμφορά που έρχεται: «Ξύπνα Ναθαναήλ να δεις φραγκοκρατία να πλακώνει να μας φάει μετά τις ορδές των μουσουλμάνων…» κλπ.
e-go: Πως αισθάνεστε μόνη στη σκηνή ως η «Κοκώνα η Μαρώ»;
Μα δεν είμαι μόνη μου, είμαι μαζί με την Κοκονίτσα τη Μαρώ, κι άρα έχω πολύ καλή παρέα.
e-go: Είναι δύσκολο να σκηνοθετεί κάποιος τον εαυτό του σε ένα μονόλογο; Δεν προσθέτει ένα επιπρόσθετο ρίσκο, αλλά και βάρος;
Είναι σχεδόν αδύνατον- για μένα τουλάχιστον- να είσαι μόνη σου στη σκηνή και να αυτοσκηνοθετείσαι: χρειάζεσαι ένα μάτι να σε επιβεβαιώνει –ή και να απορρίπτει ακόμη – τις επιλογές σου. Εγώ ήμουνα πολύ τυχερή. Είχα δύο υπέροχους βοηθούς, τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη και τον Λάζαρο Βαρτάνη. Τους είμαι πραγματικά ευγνώμων.
e-go: Έχετε εντυπωθεί στο μυαλό πολλών ως κωμική ηθοποιός, από τη συμμετοχή σας στις «Τρεις Χάριτες». Πόσο δύσκολο είναι να ξεφύγει κάποιος από αυτήν την τυποποίηση;
Νομίζω πως από το 2000, όταν ξεκίνησα μια πιο προσωπική πορεία, έχω αποκτήσει μια διαρκή επικοινωνία με τον κόσμο που με παρακολουθεί και επιβραβεύει με κάποιον τρόπο τις επιλογές μου. Φυσικά τίποτε δεν είναι δεδομένο κι όλα εξαρτώνται από την αποφασιστικότητα και τον τρόπο με τον οποίο στηρίζει κανείς τις επιλογές του.
e-go: Απέχετε χρόνια από τα τηλεοπτικά δρώμενα. Πως θα χαρακτηρίζατε σήμερα την ελληνική τηλεόραση;
Η ελληνική τηλεόραση υπήρξε από τα πρώτα θύματα αυτής της κρίσης που βιώνουμε εδώ και τρία χρόνια περίπου.
Σήμερα βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της και συναγωνίζεται την πολιτική: είναι τελείως απαξιωμένη, με εξαίρεση τα κρατικά κανάλια, που με κάποιες εκπομπές λόγου και έρευνας και ακόμη με την προβολή των ξένων σειρών του BBC, κάνουν τη διαφορά.
e-go: Σαν άνθρωπος των τεχνών πως αισθάνεστε στην Ελλάδα του σήμερα;
Είμαι αλληλέγγυα με όλους τους συμπατριώτες μου. Αισθάνομαι οργή και θλίψη κι ένα αίσθημα ανημπόριας, που είναι το χειρότερο, γιατί σου αφαιρεί τη δύναμη της αντίδρασης.
Ωστόσο, όπως λέει και η Κοκόνα η Μαρώ: «Είμαστε εμείς γερά κόκαλα και δεν φτουράμε εύκολα, δεν φθειρόμεθα που λεν κι οι ευγενέστατοι, ο κατακλυσμός να ‘ρθει θα επιζήσουμε.»
e-go: Ποια η άποψή σας για τα πρόσφατα γεγονότα στο Χυτήριο και τη παράσταση του Λαέρτη Βασιλείου;
Δεν γνωρίζω το έργο, δεν έχω δει την παράσταση. Αυτά καθαυτά όμως τα επεισόδια δεν δικαιολογούνται με κανένα τρόπο. Είναι μια ευθεία επίθεση κατά της ελευθερίας της έκφρασης, βασική συνθήκη της δημοκρατίας και δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Είναι κάτι που πρέπει να μας ανησυχεί όλους και να μας αφυπνίσει.
Γεωργία Οικονόμου
