Πριν ένα χρόνο ακριβώς ήμασταν σ' ένα στούντιο ηχογράφησης όταν ξαφνικά ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό ότι η Έιμι Γουάινχαουζ (Amy Winehouse) πέθανε και η πρώτη αντίδραση κάποιας από την παρέα που βρισκόταν μπροστά από το μικρόφωνο ήταν «Πώς θα τα πω στην 3χρονη ανιψιά μου που ήταν η αγαπημένη της».

Εντάξει, η αλήθεια είναι πως όλοι λέγαμε μεταξύ σοβαρού κι αστείου πως η Έιμι τη βγάζει δεν την βγάζει ύστερα από τόσο αλκοόλ και ναρκωτικά στις φλέβες αλλά όπως και να το κάνεις είναι αλλιώς όταν έρχεται το μακάβριο νέο. Δε με νοιάζει αν πέθανε από αλκοόλ, χάπια, ηρωίνη, κόκα, ληγμένα και τι έκανε στα παρασκήνια και στο σπίτι της. Όπως ακριβώς με την παραπάνω τρίχρονη, εκείνη η 27χρονη αδύνατη Αγγλίδα με τη μαύρη φωνή, τη σφηκοφωλιά στο κεφάλι και το περίεργο στυλ ήταν αγαπημένη πολλών ανεξάρτητα με την ηλικία που γράφει η ταυτότητα και τι μουσικά γούστα υπάρχουν στα ράφια τους.

Γιατί το μεγάλο της ατού ήταν πως δεν προσπάθησε ποτέ να σου πλασάρει κάτι άλλο εκτός από τη μουσική της όσο εκκεντρική κι αν φαινόταν και μπορεί στα live να μην είχε και τόσο μεγάλη άνεση πάνω στη σκηνή αλλά τα μικρόφωνα και η μπάντα υποκλίνονταν μπροστά της. Δεν την αγιοποιείς. Ούτε βέβαια στέκεσαι στις άσχημες φωτογραφίες που βγαίνουν πρώτες όταν googλάρεις τ' όνομα της.

Την παραδέχεσαι που κατάφερε να σου είναι οικεία όταν την ακούς κι επηρέασε τόσο πολύ κόσμο. Που έφτιαξε μία δική της μουσική κατηγορία με τ’ όνομα της και τα δύο πρώτα της άλμπουμ (Frank, Back to Black) είναι κάτι παραπάνω από κλασσικά. Και που τουλάχιστον προσπάθησε όσο μπορούσε να προσαρμοστεί σε μία πραγματικότητα η οποία δεν δέχεται αντισυμβατικούς, όπως γίνεται με τις περισσότερες πραγματικά χαρισματικές προσωπικότητες.

Κ.Π