Στη Φανή Πλατσατούρα και το Ακόμα δεν είδες τίποτα μίλησε ο Λεωνίδας Κακούρης με αφορμή και την επιστροφή του στο θέατρο στην παράσταση «Η μητέρα του σκύλου».

Ο ηθοποιός μίλησε για τη ζωή και την καριέρα του. «Δεν έχετε συναντήσει ανθρώπους που μοιάζουν σαν να έχουν κάτσει οι ώμοι τους, σαν να έχουν σπάσει τα φτερά τους; Θέλω να είμαι ένας άνθρωπος δραστήριος και να εξακολουθεί να με γοητεύει η ζωή» είπε αρχικά.

Συστήνοντας τους συνεργάτες του στην παράσταση μίλησε για το θέατρο και την εξουσία που παίρνει ο σκηνοθέτης.

«Εξουσία παίρνει ο σκηνοθέτης όταν του τη δίνεις. Μπορεί να πάρει μιας μορφής εξουσία και να προσπαθήσει να την ασκήσει και να βρει εμπόδιο από τον ηθοποιό όταν καταπατά τα προσωπικά του δικαιώματα και οφείλει νομίζω να το κάνει ο ηθοποιός. Το θέατρο, σε όποια μορφή, μπορεί να είναι από υπέροχο μέχρι βασανιστικό. Προτιμώ το υπέροχο. Αν δεν υπάρξουν οι συνθήκες για να είναι καλό και υπέροχο, δεν το κάνω. Οι στενόψυχοι άνθρωποι, οι ψωνισμένοι, αυτοί που νομίζουν για τον εαυτό τους ότι είναι το κέντρο του κόσμου, μια κακή παραγωγή, μια κακή σκηνοθεσία μπορούν να κάνουν τη δουλειά του ηθοποιού βασανιστική. Τα αντιμετωπίζω με ψυχραιμία. Το φέρνουν τα χρόνια αυτά.

Τα χρόνια φέρνουν πόνους στη μέση, αραίωση... Κάθε ηλικία έχει τα δικά της», είπε με χιούμορ.

«Πέρασα κρίση ταυτότητας και μάλιστα πολύ νωρίς, κοντά στα 30 σε μία ηλικία που τρωγόμουν με τα ρούχα μου.

Στον 30χρονο εαυτό μου θα έλεγα "μην ανησυχείς, όλα θα γίνουν" και έγιναν.

Ο ηθοποιός παίζει με την ψυχή του αλλά θα πρέπει να την προφυλάσσεις κιόλας γιατί αν ανταριάζεις την ψυχή σου θα καταλήξεις στον ψυχίατρο με αρκετά θεματάκια. Εγώ χρειάστηκε να ζητήσω ψυχολογική υποστήριξη» είπε.

«Στον δρόμο με φωνάζουν ακόμα Γιάννης ο φονιάς και Δούκας Σεβαστός και καπετάν Γιάννης αλλά και το όνομά μου ακούω» είπε ο ηθοποιός.