Αν το βιολογικό σου ρολόι έχει αρχίσει να χτυπά ασταμάτητα αλλά ο κύριος Τέλειος που θα μπορούσε να γίνει πατέρα των παιδιών σου δεν έχει βρεθεί, η επιλογή του να γίνεις ανύπαντρη μητέρα, φαντάζει όλο και πιο κοντινή σε σένα. Ποιά τα θετικά και τα αρνητικά του να μεγαλώνεις ένα παιδί μόνη σου ειδικά στην χώρα μας και ποιά ερωτήματα πρέπει να απαντήσεις, προτού πάρεις την οριστική σου απόφαση να γίνεις μια ανύπαντρη μαμά.
Αφορμή για άρθρο αυτό, υπήρξε η ιστορία της Λουίζ Τζάνσον και της δίχρονης κόρης της Millie που ήρθε στον κόσμο με τη βοήθεια άγνωστου δότη σπέρματος από τράπεζα της Μεγάλης Βρετανίας. Η Λουίζ μίλησε στην εφημερίδα "Daily Mail" ια την απόφασή της να γίνει ανύπαντρη μητέρα και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο δρόμο που επέλεξε.
Για την Τζάνσον, ο ερχομός της κόρης της στον κόσμο, αποτελεί εδώ και δύο χρόνια, το μεγαλύτερο κατόρθωμα που πέτυχε στην ζωή της. Η ίδια είχε παραμείνει μόνη της καθ' όλη τη διάρκεια της τρίτης δεκαετίας της ζωής της, το βιολογικό της ρολόι χτυπούσε κι εκείνη έβλεπε τα χρόνια να παιρνούν και τα περιθώρια να γίνει μητέρα να στενεύουν. Το να παντρευτεί και να κάνει παιδιά, φάνταζε ξαφνικά ένα σχέδιο που δεν ανταποκρινόταν στη ζωή της και επ' ουδενί δεν μπορούσε να σκεφτεί πως θα συνεχίσει να ζει χωρίς να κάνει παιδί ή περιμένοντας να της χτυπήσει την πόρτα ο ιδανικός άντρας, κάποια στιγμή. Ακολούθησαν απανωτές θεραπείες γονιμότητας, προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης με σπέρμα ανώνυμου δότη από ειδική τράπεζα σπέρματος, τρεις αποτυχημένες εγκυμοσύνες και 42000 δαπανημένες λίρες για την όλη προσπάθεια.
Το κόστος του όλου εγχειρήματος δεν είναι μόνο οικονομικό. Πρέπει να συνυπολογίσεις και το συναισθηματικό και ψυχολογικό κόστος που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις στην προσπάθεια σύλληψης αλλά και με τον ερχομό του παιδιού.
Η Τζάνσον υπενθυμίζει βέβαια, πως το συναίσθημα της μητρότητας αποτελεί το μεγαλύτερο όπλο που έχεις για να πάρεις την απόφαση και θεωρεί πως η ευτυχία που αισθάνεται μια γυναίκα με τον ερχομό ενός παιδιού, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα.
Φυσικά μια ανύπαντρη μητέρα έχει να παλέψει με την αλλαγή της καθημερινότητάς της: οι συνήθειες αλλάζουν με τον ερχομό ενός παιδιού που πρέπει να μεγαλώσεις μόνη σου. Δεν υπάρχει λεπτό προσωπικού χρόνου, η κούραση είναι μόνιμη φίλη, ενώ και η επιβίωση (εξαιτίας του κόστους ανατροφής ενός παιδιού) είναι ορατή.
Στην καθημερινότητα: θα κάνεις όσα κάνουν και οι γυναίκες που έχουν στο πλευρό το πατέρα του παιδιού τους. Θα σηκώνεσαι νωρίς για να τρέξεις στην δουλειά, αλλά το εισόδημά σου θα είναι το μοναδικό που θα μπαίνει στο σπίτι και θα πρέπει να μοιράζεται σωστά για την ανατροφή του παιδιού. Οι δικές σου ανάγκες θα μπουν σε δεύτερη μοίρα, αφού θα προέχει η καλή διαβίωση του μωρού που έφερες στον κόσμο.
Όπως παρατηρεί και η Λουίζ, θα υπάρχουν φορές που ούτε τα μαλλιά σου δεν θα προλαβαίνεις να χτενίσεις σωστά. Οι δουλειές του σπιτιού θα είναι εκεί και θα σε κυνηγούν καθημερινά, ενώ όσο κουρασμένη κι αν είσαι, δεν θα υπάρχει κάποιος να μοιραστείτε τα βραδινά ξυπνήματα από το κλάμα του μωρού.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να είσαι έτοιμη να βρεις έναν πιθανό σύζυγο και πατέρα για το παιδί μου. Τις περισσότερες φορές, η αναζήτηση του ιδανικού συντρόφου πάει περίπατο, αφού προέχει ο ρόλος της μητέρας και τελικά καταλήγεις να έχεις μοναδικούς άντρες στη ζωή σου, τον Μπομπ τον Μάστορα ή τον Σφουγγαράκη.
Φυσικά, οι πολλοί και καλοί φίλοι αλλά και η υποστήριξη της οικογένειάς σου, θα αποτελέσουν το κλειδί για να ανταπεξέλθεις στην μονογονεϊκή οικογένεια που επιθυμείς να φτιάξεις. Όπως εξομολογείται και η Τζάνσον, δεν θα τα είχε καταφέρει ποτέ, χωρίς τη βοήθεια συγγενών και φίλων και προπαντός της μητέρας της που την βοήθησε όσο κανένας άλλος.
Η στήριξη και συμπαράσταση από το περιβάλλον, είναι απαραίτητη για την απόφασή σου να τα βγάλεις πέρα σαν ανύπαντρη μητέρα. Είναι όλοι εκείνοι που θα σε βοηθήσουν στις δουλειές του σπιτιού, θα φυλάξουν το μωρό σου αν χρειαστεί, θα μπορέσουν να σε στηρίξουν ακόμα και οικονομικά και δεν θα χρειαστεί να τους εξηγήσεις γιατί δε βλέπουν τόσο συχνά όσο πριν.
Φυσικά, η ζωή μιας ανύπαντρης μητέρας εκτός από εξοντωτική είναι και ευχάριστη. Εκείνη έχει την ευκαιρία να μεγαλώνει ένα παιδί, που επέλεξε να κάνει, χωρίς να μπαίνει αυτό κάτω από την ομπρέλα οποιουδήποτε καταναγκασμού: δηλαδή, αφού παντρεύτηκες, τώρα πρέπει να κάνεις κι ένα παιδί. Ταυτόχρονα, μαθαίνεις να στηρίζεσαι στα πόδια σου και μόνο. Η διαδικασία αυτή, θα σε γεμίσει αυτοπεποίθηση και κάθε κατόρθωμα του παιδιού που θα φέρεις στον κόσμο, θα σε γεμίζει με υπερηφάνεια, για όσα κατάφερες μόνη σου.
Άλλωστε και η ζωή του παιδιού σου θα είναι καλύτερη, αν και δυσκολότερη. Μπορεί τα οικονομικά σας να είναι περιορισμένα αλλά το παιδί σου θα μεγαλώσει καλύτερα σε ένα ευτυχισμένο περιβάλλον και όχι ανάμεσα σε δύο γονείς που τους επιβάλλεται να είναι μαζί ή που μαλώνουν διαρκώς ακόμα και μπροστά στα μάτια του.
Δυστυχώς, στη χώρα μας αν και οι μόνοι γονείς αυξάνονται χρόνο με το χρόνο (το 1991 οι μονογονεϊκές δεν ξεπερνούσαν τις 160.000), το κράτος επιμένει σε μια ανεπαρκή και ?φτωχή? προνοιακή πολιτική. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις 3.332 μόνοι γονείς (το 1,1 % του συνόλου) παίρνουν κάθε μήνα ένα επίδομα που δν φτάνει8 ούτε για τα βασικά έξοδα ανατροφής ενός παιδιού.
Την ίδια στιγμή στην Αγγλία, οι ανύπαντρες μητέρες λαμβάνουν επίδομα που ξεπερνά τα 5.000 ευρώ τον χρόνο. Επιπλέον τους παρέχεται δωρεάν στέγη, ενώ εάν εκδηλώσουν ενδιαφέρον για να βρουν δουλειά τότε τους παρέχονται δωρεάν μαθήματα οδήγησης αλλά και οικονομικό μπόνους επειδή προσπαθούν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας! Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Αγγλία το 8% των μητέρων μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους! Μάλιστα, περίπου οι μισές από αυτές δηλώνουν πως δεν έχουν παντρευτεί ποτέ.
Όπως και να έχει, η απόφαση να γίνεις ανύπαντρη μητέρα, απαιτεί ώριμη σκέψη, μεγάλη στήριξη από το περιβάλλον σου και καλό ζύγισμα των θετικών και αρνητικών που θα φέρει στην μετέπειτα ζωή σου.
