Ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες που δεν υπάρχει το σχολικό πρόγραμμα και ο ελεύθερος χρόνος είναι άπλετος, η χρήση γίνεται... κατάχρηση.
Αν ανήκεις κι εσύ στην κατηγορία εκείνη των γονιών που ακούν συνέχεια τους εαυτούς τους να γκρινιάζουν, να προειδοποιούν και να απειλούν ώστε να γίνει το πολυπόθητο off στο μηχάνημα, τα νέα είναι ευχάριστα. Υπάρχει τρόπος να γλιτώσεις την τριβή, αναίμακτα.
Οι συμβουλές έρχονται από την Isabelle Filliozat, κλινική ψυχολόγο με ειδίκευση στο positive parenting, δηλαδή στο πώς να μεγαλώνεις ένα παιδί με θετικά βιώματα μόνο, και έχουν ενδιαφέρον.
Το όλο ζήτημα με την οθόνη, πάντως, έχει πιο βαθιές ρίζες και αφορά τόσο ενήλικες όσο και παιδιά.
Διάβασε επίσης: 10 συνήθειες που έχει η κάθε ευτυχισμένη μαμά -Κάνε το "τσεκ"
Όταν παρακολουθούμε μια ταινία, ή παίζουμε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, απορροφούμαστε ολοκληρωτικά. Οι οθόνες "υπνωτίζουν" κατά κάποιον τρόπο τον εγκέφαλο. Μας μεταφέρουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Κάποιοι χρησιμοποιούν τον όρο "αποβλάκωση" όμως δεν είναι ακριβής στην ουσία του.
Το φως, οι ήχοι, ο ρυθμός με τον οποίο εναλλάσονται οι εικόνες τοποθετούν τον εγκέφαλο σε μια άλλη κατάσταση, πιο στατική. Νιώθουμε όμορφα όμως έτσι. Δεν θέλουμε να κάνουμε τίποτα άλλο και δεν θέλουμε να σταματήσει αυτό που κάνουμε. Είναι γεγονός.
Αυτές τις στιγμές, ο εγκέφαλος παράγει την ντοπαμίνη, έναν νευροδιαβιβαστή που ανακουφίζει από το άγχος και τον πόνο, ο οποίος όμως σταματά να παράγεται αυτόματα μόλις η οθόνη σβήσει. Και αν σβήσει απότομα τότε το σώμα θα αντιδράσει άσχημα. Και αυτό είναι κάτι που ένα παιδί δεν είναι εύκολο να χειριστεί μόνο του, εξ ου και οι φωνές, οι αντιδράσεις, τα νεύρα.
Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, είναι σαφές ότι πρέπει να βρεθεί ένας άλλος, πιο ήπιος τρόπος για να σβήσει η οθόνη, χωρίς ταραχές. Αυτός ο τρόπος είναι η λεγόμενη "γέφυρα". Και πρέπει να τη "χτίσεις" εσύ.
Διάβασε επίσης: Η νέα φωτογραφία του πρίγκιπα Louis είναι σκέτη γλύκα
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θέλεις να "ξεκολλήσεις" το παιδί σου από την οθόνη, αντί να ξεκινήσεις τα "Ακόμη 10 λεπτά αλλιώς...", δοκίμασε αυτά τα βήματα και δεν θα χάσεις:
#1 Πήγαινε δίπλα το και κάθισε ήσυχα για περίπου ένα λεπτό, παρακολουθώντας απλά αυτό που κοιτάζει ή κάνει.
#2 Κάνε μια "αθώα" ερώτηση τύπου "τι γίνεται εδώ;" ή "τι πρέπει να κάνεις εσύ;" ή "πω πω... Πώς το κατάφερες αυτυό". Τα περισσότερα παιδιά απολαμβάνουν την προσοχή των γονιών τους και θα απαντήσουν όπως πρέπει.
#3 Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε διάλογος, λοιπόν, δημιουργήθηκε και γέφυρα. Η γέφυρα αυτή είναι που θα δώσει τη δυνατότητα στο παιδί να περάσει από την εικονική πραγματικότητα της οθόνης σε αυτή που ζει, χωρίς να "τρελαθούν" οι ορμόνες του, και άρα χωρίς κρίση.
Αυτό ήταν. Πέτυχες!!! Αν και καλό είναι να υπογραμμίσουμε ότι η πρακτική αυτή είναι επιτυχής σε περιπτώσεις καθημερινής και ελεγχόμενης "εξάρτησης"... Αν μιλάμε για πιο "βαριές" περιπτώσεις που, δυστυχώς καταγράφονται όλο και πιο συχνά, θα χρειαστεί βοήθεια ειδικών, που ευτυχώς είναι σε θέση να παράσχουν.
