Αγαπημένε μου Σωτήρη,


Άκουσα τις προάλλες τον Γρηγόρη Αρναούτογλου να αποκαλύπτει το παιδικό του δράμα και ναι μου σπάραξε η καρδιά. «Επί τρεις μέρες έκλαιγα όταν ο παππούς έδιωξε τον Φρου φρού» είπε με θλιμμένο ύφος ο Γρηγόρης, ο οποίος στην ανάμνηση και μόνο του καρτούν με το κόκκινο μαλλί - αφάνα (και που με το μπαρδόν Γρηγόρη μου, αλλά ποτέ δεν χώνεψα) λίγο έλειψε να μπήξει ξανά τα κλάματα.

Όχι, τίποτε άλλο, αλλά ποιος τού έχει την όρεξη να τον ακούει να κλαίει για τρεις μέρες; Βέβαια, η αποκάλυψη με τον Φρου φρου δηλώνει την ευαίσθητη ψυχή του «Άρνι». «Τον παλιμπαιδισμό του» είπες; Τι είναι αυτό; Δεν γνωρίζει ο Γρηγόρης από παλιμπαιδισμούς. Και να ήταν μόνο ο Φρου φρου; Ο Γρηγόρης παίρνει τα βουνά και παντού ρωτά «ποιος είδε την Χάιντι»;

Νομίζω, Γρηγόρη μου τελευταία φορά που την είδα ήταν πρωί πρώι στο Alter. Για ρίξε μια ματιά. Μην αγχώνεσαι και δεν θα πέσεις σε τρέιλερ της Ράνιας Θρασκιά! Πάντως, εγώ τον καταλαβαίνω τον Γρηγόρη και το δράμα που πέρασε με τον σπαστικό Φρου φρου. Έχεις υπόψη σου τι κλάμα έριξα όταν πέθανε ο Άντονι στην Κάντι Κάντι;;; Μέρες ολόκληρες έκανα να συνέλθω. Τι λέω; Μέχρι και μνημόσυνο έκανα στον αδικοχαμένο πρίγκιπα. Σνιφ, σνιφ.