Αυτή τη φορά δεν αναλύουμε αν η τέχνη του είναι στρατευμένη ή όχι. Αν η σάτιρα έχει όρια. Αυτή τη φορά, αναρωτιόμαστε αν στην περίπτωση του Λαζόπουλου η σάτιρα του έχει αξιοπρέπεια! Και όχι δεν έχει. Γιατί πόσο αξιοπρεπής είναι η ατάκα του περί ανθρώπων " καθηλωμένων σε μία καρέκλα, που είναι καθηλωμένα και σε μία ιδέα";
«Ο Σόιμπλε έχει δύο εμμονές. Όσο και αν φανεί σκληρό αυτό που θα πω, όταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μία καρέκλα σιγά σιγά το μυαλό του καθηλώνεται σε μια ιδέα, εγώ το λέω παράνοια, το λέω παραφροσύνη» ήταν η ατάκα του που δικαίως προκάλεσε αλυσιδωτές και οργισμένες αντιδράσεις.
Αλήθεια, όταν την έλεγε - και δεν ήταν πάνω στην κουβέντα, καταλαβαίνουμε ότι ήξερε καλά τι έλεγε - πίστευε ότι θα αλλάζαμε νεφρί από το γέλιο;
Δηλαδή, πίστευε ότι απευθύνεται σε ζώα ή σε αγράμματους ή σε ακραίους που θα γελάσουν με την κινητική αναπηρία του άλλου, ακόμα και όταν αυτός είναι ο Σόιμπλε; Πίστευε ότι θα λέγαμε... "να αγιάσει το στόμα σου ρε Λάκη";
Δηλαδή, πιστεύει ο Λαζόπουλος πώς ο Σόιμπλε εγινε... "αιμοδιψής" πολιτικός επειδή είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι; Αν δηλαδή ήταν όρθιος, θα ήταν... γλυκούλης; Αν πιστεύει ότι η αναπηρική καρέκλα τον έκανε... παράφρονα, κατα τον ίδιο, τότε η φράση του είναι επικίνδυνα φασιστική. Εκτός από ρατσιστική και μικρόψυχη.
"Στη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ, τα άτομα με σωματικές και διανοητικές αναπηρίες θεωρούνταν «άχρηστα» για την κοινωνία, αποτελούσαν απειλή για τη φυλετική καθαρότητα των Αρίων και, εντέλει, δεν τους άξιζε να ζουν. Στις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, άτομα με διανοητική καθυστέρηση, σωματικές αναπηρίες ή ψυχικές ασθένειες στοχοποιήθηκαν για εξολόθρευση στο πλαίσιο του προγράμματος που οι Ναζί ονόμασαν «T-4» ή πρόγραμμα «ευθανασίας».
Και ο νοών νοείτο!
Η οργή του κόσμου από το πρωί της Τετάρτης (17/2) είναι μεγάλη. Και ο κόσμος που αντέδρασε δεν είναι "εχθροί" της σημερινής κυβερνησης που περίμεναν την ευκαιρία για να επιτεθούν. Είναι ο απλός κόσμος που δεν χρειάζεται να το έχει σπουδάσει για να έχει το νου και την κρίση να ξεχωρίσει τη σάτιρα από την προπαγάνδα, την πλάκα, από την κακία, την αξιοπρέπεια από την εμμονή. Και την εμμονή είτε με πρόσωπα είτε με ιδέες δεν τη λες και... υγιή συμπεριφορά.
Ο Λαζόπουλος την επόμενη μέρα ζητησε συγνωμη απο τους ανθρώπους με κινητική αναπηρία, λέγοντας ότι αναφερόταν αποκλειστικά στο Σόιμπλε. Μάλιστα. Ένας ευφυής καλλιτέχνης με πολιτική άποψη, όπως ο Λαζόπουλος θα μπορούσε να παραθέσει άλλα επιχειρηματα για να αποδομήσει τον "δήμιο" της Ελλάδας. Σατιρικά επιχειρήματα. Και όχι φτηνά και ρατσιστικά συμπεράσματα.
Υ.Γ. Ο κόσμος που βρέθηκε στο θεατρο, ακούγοντας ξανά την περίφημη ατάκα του Λάκη, αναρωτιέμαι, θα τον χειροκροτούσε και πάλι; Δεν είναι όλα... κλανιές της γριάς για να βαράμε παλαμάκια. Κατεβάζουμε τα χεράκια κάτω, μήπως και περάσει το μήνυμα πάνω στη σκηνή!
Δήμητρα Ζάρκου
